Aretha Franklin (†) - Laughing On The Outside (1963)

A1 	Skylark 	2:49
A2 	For All We Know 	3:25
A3 	Make Someone Happy 	3:48
A4 	I Wonder (Where You Are Tonight) 	3:16
A5 	Solitude 	3:50
A6 	Laughing On The Outside 	3:14
B1 	Say It Isn't So 	3:05
B2 	Until The Real Thing Comes Along 	3:04
B3 	If Ever I Would Leave You 	4:04
B4 	Where Are You? 	3:50
B5 	Mr. Ugly 	3:22
B6 	I Wanna Be Around 	2:25

Aretha Franklin - vocals
Robert Mersey - producer, arranger, conductor
Earl Van Dyke, Dave Grusin, Andrew Acker, Leon Russell - piano
C. Bosler, Ray Pohlman, Melvin Pollan - bass guitar
Hindel Butts, Hal Blaine - drums
Don Arnome, Tommy Tedesco, Billy Strange - guitar
Jimmy Nottingham - trumpet
Robert Ascher - trombone
Plas Johnson - saxophone
Bernard Eichenbaum, Julius Schacter, Leo Kahn, Berl Senofsky, Felix Gigol, Max Pollikoff, George Ockner and John Rublowsky - violin
R. Dickler, Theodore Israel and Jacob Glick - viola
Jesse Erlich, Anthony Twardowsky and Joseph Tekula - cello
Sid Sharp, Tibor Zelig, George Poole, Irving Lipschultz, Irving Weinper, Darrel Terwilliger - violin

Aretha Franklin died on Tuesday, Aug. 16 at the age of 76.

Aretha Franklin is one of the giants of soul music, and indeed of American pop as a whole. More than any other performer, she epitomized soul at its most gospel-charged. Her astonishing run of late-'60s hits with Atlantic Records -- "Respect," "I Never Loved a Man," "Chain of Fools," "Baby I Love You," "I Say a Little Prayer," "Think," "The House That Jack Built," and several others -- earned her the title "Lady Soul," which she has worn uncontested ever since. Yet as much of an international institution as she's become, much of her work -- outside of her recordings for Atlantic in the late '60s and early '70s -- is erratic and only fitfully inspired, making discretion a necessity when collecting her records.

Franklin's roots in gospel ran extremely deep. With her sisters Carolyn and Erma (both of whom would also have recording careers), she sang at the Detroit church of her father, Reverend C.L. Franklin, while growing up in the 1950s. In fact, she made her first recordings as a gospel artist at the age of 14. It has also been reported that Motown was interested in signing Aretha back in the days when it was a tiny start-up. Ultimately, however, Franklin ended up with Columbia, to which she was signed by the renowned talent scout John Hammond.

Franklin would record for Columbia constantly throughout the first half of the '60s, notching occasional R&B hits (and one Top 40 single, "Rock-a-bye Your Baby with a Dixie Melody") but never truly breaking out as a star. The Columbia period continues to generate considerable controversy among critics, many of whom feel that Aretha's true aspirations were being blunted by pop-oriented material and production. In fact, there's a reasonable amount of fine items to be found on the Columbia sides, including the occasional song ("Lee Cross," "Soulville") where she belts out soul with real gusto. It's undeniably true, though, that her work at Columbia was considerably tamer than what was to follow, and suffered in general from a lack of direction and an apparent emphasis on trying to develop her as an all-around entertainer, rather than as an R&B/soul singer.

When Franklin left Columbia for Atlantic, producer Jerry Wexler was determined to bring out her most soulful, fiery traits. As part of that plan, he had her record her first single, "I Never Loved a Man (The Way I Love You)," at Muscle Shoals in Alabama with esteemed Southern R&B musicians. In fact, that was to be her only session actually at Muscle Shoals, but much of the remainder of her '60s work would be recorded with the Muscle Shoals Sound Rhythm Section, although the sessions would actually take place in New York City. The combination was one of those magic instances of musical alchemy in pop: the backup musicians provided a much grittier, soulful, and R&B-based accompaniment for Aretha's voice, which soared with a passion and intensity suggesting a spirit that had been allowed to fly loose for the first time.

In the late '60s, Franklin became one of the biggest international recording stars in all of pop. Many also saw Franklin as a symbol of black America itself, reflecting the increased confidence and pride of African-Americans in the decade of the civil rights movement and other triumphs for the black community. The chart statistics are impressive in and of themselves: ten Top Ten hits in a roughly 18-month span between early 1967 and late 1968, for instance, and a steady stream of solid mid- to large-size hits for the next five years after that. Her Atlantic albums were also huge sellers, and far more consistent artistically than those of most soul stars of the era. Franklin was able to maintain creative momentum, in part, because of her eclectic choice of material, which encompassed first-class originals and gospel, blues, pop, and rock covers, from the Beatles and Simon & Garfunkel to Sam Cooke and the Drifters. She was also a fine, forceful, and somewhat underrated keyboardist.

Franklin's commercial and artistic success was unabated in the early '70s, during which she landed more huge hits with "Spanish Harlem," "Bridge Over Troubled Water," and "Day Dreaming." She also produced two of her most respected, and earthiest, album releases with Live at Fillmore West and Amazing Grace. The latter, a 1972 double LP, was a reinvestigation of her gospel roots, recorded with James Cleveland and the Southern California Community Choir. Remarkably, it made the Top Ten, counting as one of the greatest gospel-pop crossover smashes of all time.

Franklin had a few more hits over the next few years -- "Angel" and the Stevie Wonder cover "Until You Come Back to Me" being the most notable. Her Atlantic contract ended at the end of the 1970s. She signed with the Clive Davis-guided Arista and scored number one R&B hits with "Jump to It," "Get It Right," and "Freeway of Love." Many of her successes were duets, or crafted with the assistance of contemporaries such as Luther Vandross and Narada Michael Walden. In 1986 Franklin released her follow-up to Who's Zoomin' Who?, the self-titled Aretha, which saw the single "I Knew You Were Waiting for Me," a duet with George Michael, hit the top of the charts. There was also another return to gospel in 1987 with One Lord, One Faith, One Baptism. Franklin shifted back to pop with 1989's Through the Storm, but it wasn't a commercial success, and neither was 1991's new jack swing-styled What You See Is What You Sweat.

Now solidly an iconic figure and acknowledged as one of the best singers of her generation no matter what her record sales were, Franklin contributed songs to several movie soundtracks in the next few years before releasing the R&B-based A Rose Is Still a Rose in 1998. So Damn Happy followed five years later in 2003 and again saw disappointing sales, but it did generate the Grammy-winning song "Wonderful." Franklin left Arista that same year and started her own label, Aretha's Records, two years later. A duets compilation, Jewels in the Crown: All-Star Duets with the Queen, was issued in 2007, followed by her first holiday album, 2008's This Christmas. The first release on her own label, A Woman Falling Out of Love, appeared in 2011. She signed to RCA and realigned with Clive Davis, who connected her with the likes of Babyface and OutKast's André 3000 for Sings the Great Diva Classics, for which she covered Gladys Knight, Barbra Streisand, and Adele, among others. ---Richie Unterberger, allmusic.com

Aretha Franklin zmarła w Detroit 16.08.2018 w wieku 76 lat.

Aretha Franklin urodziła się 25 marca 1942 roku w Memphis w amerykańskim stanie Tennessee. Aretha Franklin miała trudne dzieciństwo - jej rodzice często nie potrafili się ze sobą porozumieć, aż w końcu zdecydowali się na separację. Piosenkarka miała wtedy sześć lat.

Barbara Siggers Franklin, matka Arethy, zmarła na zawał serca cztery lata później. Jej ojciec, wielebny C. L. Franklin, przeprowadził się z piątką dzieci do Detroit w stanie Michigan, gdzie niedługo potem stał się znanym kaznodzieją. Aretha spędziła w Detroit większość dzieciństwa. Miała tam okazję poznać Clarę Ward i Mahalię Jackson - znakomite gospelowe piosenkarki były bowiem przyjaciółkami jej ojca. To właśnie one miały największy wpływ na muzyczny gust młodej Arethy i zainspirowały ją do tego, aby sama zaczęła śpiewać.

Już w wieku czternastu lat nagrała pierwszą płytę. Album "Songs of Faith" został zarejestrowany w trakcie jednego z jej występów w kościele, w którym nauczał C. L. Franklin. Znalazła się na nim jej wersja klasycznego utworu gospelowego "Precious Lord", który był ulubioną piosenką Martina Luthera Kinga. Co ciekawe, kiedy chowano Kinga, utwór "Precious Lord" został zaśpiewany przez Mahalię Jackson - z kolei kiedy ona zmarła, Aretha Franklin wykonała ten utwór na jej pogrzebie.

Następne kilka lat upłynęło wokalistce przede wszystkim na zajmowaniu się dwójką dzieci, które urodziła w bardzo młodym wieku. Synowie Clarence i Edward przyszli na świat, kiedy miała 13 i 15 lat. Wkrótce jednak postanowiła rozpocząć profesjonalną karierę i w 1960 roku podpisała kontrakt z Columbia Records. W ciągu sześciu lat nie nagrała żadnego wielkiego przeboju, chociaż kilka jej utworów pojawiło się na listach. Nie osiągnęła jednak bardziej znaczącego sukcesu - prawdopodobnie z powodu odejścia od korzeni związanych z muzyką gospel na rzecz bardziej jazzowego brzmienia. Pragnęła stać się sławna, dlatego też zmieniła wytwórnię na Atlantic.

10 marca 1967 roku wydała płytę "I Never Loved a Man the Way I Love You", która okazała się przełomem w jej karierze. Promowana była przede wszystkim wielkim hitem "Respect" - uhonorowanym potem dwiema nagrodami Grammy. Piosenka ta została dwa lata wcześniej nagrana przez artystę soulowego Otisa Redding, jednak to właśnie wersji Arethy udało się podbić świat. Utwór opowiadał o kobiecie, która domaga się od swojego mężczyzny szacunku. Piosenkarka nagrała go razem ze swoimi siostrami - Carolyn i Ermą - których zadaniem były wokale wspomagające. Mało kto pamięta, że na klawiszach zagrał w nim multiinstrumentalista, wokalista i aktor Isaac Hayes (znany m.in. z roli Chefa w popularnym serialu komediowym "South Park"). Kawałek "Respect" znalazł się później na 5. miejscu w rankingu "500 najwspanialszych piosenek wszech czasów" magazynu "Rolling Stone". Odegrał też kluczową rolę na ścieżce muzycznej krótkometrażowego filmu animowanego "The ChubbChubbs!", który w 2003 roku pokonał "Katedrę" Tomasza Bagińskiego i zgarnął Oscara.

Innym znanym utworem z tego albumu była piosenka "I Never Loved a Man (The Way I Love You)". W trakcie koncertu MTV Unplugged wykonała go w 1993 roku szwedzka grupa Roxette. Coverowali ją później także Aerosmith i Allison Crowe.

Po sukcesie płyty, piosenkarka nie czekała długo i jeszcze w 1967 roku wydała kolejny krążek zatytułowany "Aretha Arrives". Otwierała go jej wersja przeboju The Rolling Stones "(I Cant Get No) Satisfaction". Natomiast największą popularność zdobył kawałek "Baby I Love You". Płyta "Aretha Arrives" otrzymała zdecydowanie gorsze recenzje i zabrakło na niej hitów na miarę "Respect", dlatego też już w styczniu 1968 roku ukazała się następna płyta "Lady Soul". Pochodził z niej m.in. singel "(You Make Me Feel Like) A Natural Woman", który poważnie zamieszał na listach przebojów i był później wykonywany przez takich artystów, jak Rod Stewart, Mary J. Blige czy Céline Dion. Aretha zaśpiewała go też w trakcie pierwszej edycji koncertu "VH1 Divas" - wraz z nią pojawiły się wówczas na scenie m.in. Mariah Carey i Shania Twain. Na płycie można było znaleźć również kawałek "Chain of Fools", wielokrotnie wykorzystywany później w popkulturze - przykładowo, tańczył do niego John Travolta w filmie "Michael".

W ciągu zaledwie kilku lat udało się jej zdobyć miano "królowej soulu". Jej kolejne albumy sprzedawały się równie dobrze, natomiast fani piosenkarki nie mogli narzekać na brak znakomitych hitów. Jednym z nich był wydany w 1973 roku kawałek "Until You Come Back to Me (That's What I'm Gonna Do)", który doczekał się później m.in. wersji polskiej piosenkarki Basi Trzetrzelewskiej, dla której amerykańska wokalistka zawsze stanowiła wzór. Aretha Franklin chwilowo straciła na popularności dopiero w drugiej połowie lat 70., co było spowodowane przede wszystkim modą na muzykę disco. Sławę zdobywały takie artystki jak Roberta Flack, Chaka Khan czy Donna Summer, z kolei Aretha przeżywała wyraźny kryzys i nie zanosiło się, żeby kiedykolwiek jeszcze miała zabłysnąć.

W 1980 roku zagrała epizod w filmie Johna Landisa "Blues Brothers", który wkrótce stał się szlagierem i przypomniał światu jej wspaniały wokal - Aretha zaśpiewała w jednej ze scen utwór "Think". Podpisała wówczas kontrakt z wytwórnią Arista, która umożliwiła jej wydanie w 1982 krążka "Jump to It". Dzięki niemu po raz kolejny trafiła na szczyt listy przebojów R&B i rozpoczęła współpracę z uznanym producentem Lutherem Vandrossem. Po kilku latach, które przyniosły jej umiarkowany sukces komercyjny i niestety raczej średnie noty wśród krytyków, ukazał się kolejny ważny singel w jej karierze "I Knew You Were Waiting (For Me)", który zaśpiewała w duecie z George'em Michaelem. Trafił on na pierwsze miejsca w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Holandii i Kanadzie. Warto zaznaczyć, że autorem okładki albumu, na którym znalazł się ten przebój był Andy Warhol - i była to jego ostatnia praca przed śmiercią.

Aretha postanowiła skupić się na muzyce gospel i nie odnosiła znaczących sukcesów aż do 1998 roku. Pojawił się wówczas w sklepach jej album "A Rose Is Still a Rose", który został wyprodukowany przez członkinię The Fugees, Lauryn Hill. Otrzymał złoty status i nominację do nagrody Grammy. Ostatnim dużym hitem artystki był kawałek "Wonderful" z wydanej w 2003 roku płyty "So Damn Happy".

Aretha Franklin została uhonorowana przez magazyn "Rolling Stone" mianem "najwybitniejszej piosenkarki wszech czasów", a także 9. miejscem na liście stu najwybitniejszych artystów - pokonali ją m.in. The Beatles i Bob Dylan, ale została wyżej oceniona niż np. Ray Charles. Zdobyła łącznie aż osiemnaście nagród Grammy i była pierwszą kobietą, która została umieszczona w słynnym Rock and Roll Hall of Fame, gdzie znalazła się obok takich legend jak Elvis Presley, James Brown czy Chuck Berry. ---http://muzyka.wp.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back