Lech Janerka - Ur (1991)

1 Dinghy
2 Szksypcze
3 Ur
4 Po co mi serce
5 Piosenka Boga
6 A kiedy bedzie...
7 O niebie
8 LA
9 Labirynty

Lech Janerka – bas, śpiew, programowanie
Bożena Janerka – wiolonczela, śpiew
Marek Majewski – klawisze, programowanie
Bartosz Straburzyński – wszystko oprócz głosu i wiolonczeli

Nie myślę, abym na tych łamach musiał jakoś specjalnie rekomendować Lecha Janerkę. Chyba każdemu czytelnikowi „Tylko Rocka” wiadomo, że Janerka jest od dawna jedną z najciekawszych osobowości w nurcie rodzimego rocka, artystą niespokojnym i prawdziwym. A reedycja Uru cieszy z kilku powodów. Po pierwsze: jest to materiał remasterowany czyli lepiej brzmiący. Po drugie: dotąd była to rzecz wyjątkowo trudno dostępna na CD – firmowana przez Intermal edycja z 1991 roku trafiła do sprzedaży w śladowych ilościach. A po trzecie: to szczególna płyta w dorobku naszego muzyka i... wspaniała okazja, aby to jakoś niedoceniane dziełko docenić.

Ur to najbardziej chyba eksperymentalny z janerkowych albumów. To próba tworzenia „muzyki studyjnej” w nowoczesnych jak na początek lat dziewięćdziesiątych aranżacjach. I rzecz, która właściwie się nie zestarzała... Bywa, że poczynania z tej płyty mogą kojarzyć się z muzyką programową, filmową i muzycznym tłem jednocześnie (Dinghy). Nasz artysta stara się łączyć swe piosenki z brzmieniami techno, z komputerowym graniem (Piosenka Boga). Zahacza o elektroniczny pop, a w jego śpiewie odzywa się sympatia do Stinga (Szksypcze), co zresztą nie powinno zaskakiwać tych, którzy dobrze znają jego wcześniejsze nagrania... Ale, oczywiście nie goni za modą. Co najwyżej z pewnych muzycznych mód korzysta by tym dobitniej powiedzieć swoje. A mówi o niszczycielskim wpływie współczesnej metropolii na ludzką psychikę (Ur). Wędruje od pieniędzy chcę, bo jest mi źle do pieniądze mam, a jestem sam (Po co mi serce). Jakoś tak na marginesie tekstu o męsko-damskich sprawach, przypomina o... brutalizacji stosunków międzyludzkich (A kiedy będzie). Ale takie „objaśnianie Janerki” zawsze jest trochę ryzykowne, bo chowa się on za zasłonę swego poetycko-kpiarskiego stylu. Świetną próbką finezji Janerki jako autora tekstów może tu być prowokacyjna Piosenka Boga, z a wiarołomni od lat/pomagają mi trwać. Odnotować też warto, że wkracza na grunt polityki, z wiecznie aktualną zjadliwością: znów chcą tobą rządzić, żebyś nie zabłądził (L.A.). Jak to Janerka. ---Wiesław Królikowski, terazrock.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire zalivalka cloudmailru oboom uplea

back