Anna German – Golden Neapolitan Hits (2007)

01. Torna a surriento		play
02. La piu bella del mondo
03. Santa lucia luntana
04. Funiculi funicula
05. Fenesta ca lucive
06. La nova gelosia
07. Gi (Giovane)
08. Non ho l'eta
09. Marechiaro
10. Te voglio bene assaje
11. Il cavallo bianco
12. Anema e core
13. La mamma		play
14. Voce'e notte
15. Torne ru (Ogni volta)
16. Meglio dire di no
17. Dicitencello vuje
18. Prima...tu
19. Piscatore e pusilleco
20. Chi sei tu
21. 'O marenariello
22. Quatro Caritas

Canzone Napoletana, sometimes referred to as Neapolitan song, is a generic term for a traditional form of music sung in the Neapolitan language, ordinarily for the male voice singing solo, although well represented by female soloists as well, and expressed in familiar genres such as the lover's complaint or the serenade. It consists of a large body of composed popular music—such songs as O Sole Mio; Torna a Surriento; Funiculì, Funiculà; Santa Lucia and others.

The Neapolitan song became a formal institution in the 1830s due to an annual song-writing competition for the Festival of Piedigrotta, dedicated to the Madonna of Piedigrotta, a well-known church in the Mergellina area of Naples. The winner of the first festival was a song entitled Te voglio bene assaie; it is traditionally attributed to the prominent opera composer, Gaetano Donizetti, although an article published in 1984 by Marcello Sorce Keller shows there is no historical evidence in support of the attribution. The festival ran regularly until 1950, when it was abandoned. ---wikipedia

Początek pieśni neapolitańskiej w dzisiejszym znaczeniu tego terminu sięga roku 1835, kiedy to odbył się pierwszy festiwal w Piedigrotta w Neapolu. Był on organizowany mniej lub bardziej regularnie do pierwszych lat po drugiej wojnie światowej. Pierwszą triumfatorką festiwalu stała się pieśń Te voglio bene assaje, która zyskała dużą popularność. Autorstwo jej melodii przypisuje się Gaetano Donizettiemu. Złoty wiek pieśni neapolitańskiej to przełom XIX i XX wieku, kiedy stała się ona popularna poza granicami Włoch dzięki milionom emigrantów, którzy opuścili swój kraj (w tym Neapol). Pieśń neapolitańska szybko stała się synonimem Włoch na całym świecie. Znany włoski tenor, Enrico Caruso, wywodził się z Neapolu, a w Ameryce, poza normalnym repertuarem operowym, nagrał również wiele piosenek neapolitańskich (dla wytwórni RCA); śpiewał je też często jako bisy po występie w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Podobny zwyczaj miał również inny znany tenor Luciano Pavarotti. ---wikipedia

download: uploaded anonfiles yandex 4shared solidfiles mediafire mega filecloudio ziddu

back