Patrycja Markowska - Alter Ego (2013)

1. Piąte: nie odchodź 	
2. Alter Ego 	
3. Góra, Dół, Czuwanie, Sen 	
4. Dzień za dniem 	
5. Nim się zamienisz w żart 	
6. Nanana (Wszystko gra) 	
7. Brak 	
8. Ocean 	
9. Wielokropek 	
10. Nie będzie wiosny 	
11. Nie chcę wiedzieć nic (Feat.Marcin Spenner) 

Płyta „Alter ego” jest bardzo gitarowa! Jasne, jest to pop, ale mimo muzycznej lekkostrawności, brzmieniowo sięgający do samych korzeni rocka.

Już w pierwszej piosence „Piąte nie odchodź” usłyszymy gruby dźwięk klasycznego fuzza oraz naprawdę świetną solówkę gitarową. Utwór tytułowy, krążący od jakiegoś czasu po falach radiowych jako singiel promujący płytę, otwiera się lekko przesterowanym, lepkim basem – nie tego spodziewamy się zwykle po muzyce popowej, prawda? Dalej mamy bardzo wakacyjny „Nim się zmienisz w żart” z wpadającymi od razu w ucho akordami (czyżby kandydat na współczesny przebój ogniskowy?) oraz typowo rockowy „Brak”, którego zadziorne gitary współgrają z nieco buntowniczym tekstem. Na drugim biegunie napięcia znajduje się ballada „Ocean” zaśpiewana wspólnie z Arturem Gadowskim i umieszczona również na drugim krążku wchodzącym w skład albumu „X” zespołu Ira. Warto jeszcze zwrócić uwagę na długą instrumentalną końcówkę jedenastominutowego (!) „Nie będzie wiosny”, nawiązującą wyraźnie do klimatów lat siedemdziesiątych, a więc takich zespołów jak Deep Purple czy Led Zeppelin – tego ostatniego tym bardziej, że w pewnym momencie słychać najprawdopodobniej efekt gry smyczkiem na gitarze.

Cały album brzmi bardzo analogowo: ciepło, naturalnie, czasami nieco brudno (ale w jak najlepszym tego słowa znaczeniu), miejscami jest to wręcz sound, którego nie powstydziłby się na przykład Jack White. Przede wszystkim okazuje się, że nie jest to muzyka wykreowana i wyprodukowana wyłącznie za pomocą komputerów; za Patrycją stoi żywy zespół, który tak samo towarzyszy jej na koncertach, jak i angażuje się w procesy twórcze w studiu, czego dowodem jest ta oto płyta. Publiczności masowej przybliża ona gitarowe brzmienia, a i niejeden rockowy wyjadacz znajdzie w poszczególnych utworach kilka elementów godnych pogratulowania, a być może i naśladowania. Na pewno jest to dobra szkoła, jak pisać i aranżować chwytliwe piosenki; a także, że można być świetnym muzykiem i grać prosto – być może to właśnie świadczy o muzycznej klasie. Uznanie tutaj należy się gitarzyście Sebastianowi Piekarkowi, który jest autorem większości materiału. Nie będzie więc zbyt dużym nadużyciem, jeśli powiem, że to jego płyta z wokalem Patrycji Markowskiej. Z całym szacunkiem dla wokalistki, która pokazała, że świetnie czuje się w rockowym środowisku, chylę czoła przed wszechstronnym talentem kompozytorskim Sebastiana – bo o jego umiejętnościach wykonawczych wspominać chyba nie muszę. ---Mikołaj Służewski, topguitar.pl

download:  uploaded anonfiles yandex 4shared solidfiles mediafire mega filecloudio

back