Caccini – Amarylis Moja Piękna

Jesteś moją wybranką i musisz uwierzyć
Że będę Ci wierny

Wbrew temu, że długie nuty są w tonacji mollowej ta pieśń nie jest smutna, lecz raczej przekonująca i dodająca otuchy.

Gulio Caccini – Amarilli Mia Bella

Najważniejszą publikacją Cacciniego był Le nuove musiche z 1602 roku, jeden z najwcześniejszych zbiorów pieśni solowych. Wg samego autora pieśni te powstały w 1580 roku. Jedna z nich “Amarilli mia bella,” jest nadal dobrze znana. Ten sławny song Cacciniego został napisany w ważnym punkcie muzycznego baroku. Nowy styl nazwany "seconda prattica", pokazał wielkie rozbiezności między głosami - od tego momentu głosy nie były już wszystkie sobie równoważne.

Gulio Caccini, popiersie

Giulio Caccini urodził się w Rzymie 8 października 1551 roku. Bardzo mało wiadomo o jego wczesnej edukacji muzycznej, poza tym, że w 1564 roku śpiewał sopranem w prestiżowej Cappella Giulia przy Bazylice Św. Piotra w Rzymie. Caccini został poproszony do Florencji by zaśpiewał na weselu Księcia Francesco de’ Medici i Johanny Austriaczki. Uroczystość miała miejsce 18 grudnia 1565 roku.

Na dworze Medici we Florencji

Caccini pozostał we Florencji do końca swojego życia. Został śpiewakiem, tenorem zatrudnionym przez rodzinę Medici, która była wielkim patronem sztuki. Caccini stał się sławnym nie tylko z racji wspaniałego głosu ale i z akompaniamentu na harfie (archlute). Jego żona i córki również były profesjonalnymi śpiewaczkami. Młodsza Francesca zyskała sławę jako kompozytorka, pierwsza kobieta pisząca opery.

Gulio Caccini

Poza dworem Caccini otrzymał wsparcie florenckich notabli. Najznaczniejszym z nich był Giovanni de’ Bardi. Bardi sformował 'Cameratę,' grupę muzyków, teoretyków i ludzi intelektualnie zainteresowanych dyskusją na takie tematy jak np. Rola muzyki w teatrze starożytnej Grecji. Caccini powiedział później, że dyskusje w Cameracie dały mu więcej niż trzydzieści lat studiowania kontrapunktu.

Le Nuove Musiche, pierwsze wydanie

Stile recitativo, tak nazwano powstający styl śpiewania solowego. Wkrótce stał się popularny nie tylko we Florencji ale w całych Włoszech. Florencja i Wenecja były w końcu XVI wieku dwoma najbardziej postępowymi ośrodkami muzycznymi w Europie. Osiągnięciem Cacciniego było stworzenie bezpośredniego wyrazu przekazu, który zbliżony był do mówienia. Dalszym etapem rozwoju tego środka był recitativ operowy, który wpłynął też na inne strukturalne i stylistyczne elementy muzyki barokowej.

Pałac Medicich we Florencji

Caccini określił “Amarilli” słowem madrygał, kompozycję z nierównomierną frazą; terminu aria używał dla strofowej piosenki napisanej do tańca.

To delikatne arioso nie ma takiej melodii jak nasze współczesne pieśni. Jest to jakby indywidualny pokaz frazowania śpiewaka przy silnym powiązaniu głosu z akompaniamentem. Frazy są krótkie i generalnie nieciągłe, każda z nich buduje jakby swój własny nastrój. Ten utwór jest ulubiony przez młodych śpiewaków gdyż rozpiętość dźwięków jest mała, ale jednocześnie można go interpretować na swój sposób.

Strona z Le Nuove Musiche

W ostatnich latach życia Caccini opublikował drugi zbiór pieśni (Nuove musiche de nuova maniera di scriverle, 1614). W 1617 roku podupadł na zdrowiu. Nie odzyskał już sił i zmarł 6 grudnia 1618 roku.

Gulio Caccini

Amarilli, tekst włoski

Amarilli, mia bella
Non credi, o del mio cor dolce desio,
D'esser tu l'amor mio?
Credilo pur, e se timor t'assale,
Prendi questo mio strale,
Aprimi il petto e vedrai scritto in core:
Amarilli, Amarilli, Amarailli è il mio amore.

("Dubitar non ti vale" may be used as a more polite alternative to "Prendi questo mio strale")

Amarylis moja piękna

Amarylis moja piękna
Czy nie wierzysz w słodkie pragnienie mego serca
By być moją miłością
Jesteś moją wybranką i musisz uwierzyć
Że będę Ci wierny
Otwórz mą pierś i ujrzyj co wypisane na sercu
Amarylis moja miłości