Fryderyk Chopin – Fantaisie Impromptu

Impromptu Chopina mają czasami opinię „muzyki salonowej” , w szerokim tego słowa znaczeniu, bowiem samo ‘impromtu’ łączy się z improwizacją, napięciem i czymś niezbyt ważnym. Jednak gdy grane jest na bardzo poważnie to czuje się, że jest to największa muzyka na świecie lub niewiele się różni od tej największej.

Chopin - Fantaisie Impromptu in C sharp minor Op.66

Fantaisie Impromptu jest technicznie trudne ale jednocześnie sprawia radość pianistom i łatwo zrozumieć dlaczego ten utwór Chopina należy do jego najsłynniejszych i najpopularniejszych. Interesujące jest w tym względzie to, że część środkowa została wykorzystana w pieśni I'm Always Chasing Rainbows, która była bardzo znana w 1918 roku.

Fryderyk Chopin

Chopin napisał cztery impromtu, ale tylko jedno, ostatnie zostało opatrzone dodatkowym ‘fantaisie’. Prawdopodobnie dlatego by zaznaczyć różnicę między czystą formą pierwszych trzech, a bardziej rapsodyczną naturą ostatniego.

Fantaisie-Impromptu cis-moll, Op. posth. 66 to kompozycja na fortepiano solo i relatywnie jest utworem krótkim. Powstała w 1834 roku.

Fantaisie-Impromptu, edycja nutowa

Forma utworu to A-B-A. Część A odznacza się szeroką, rozległą melodią z szesnastkowych nut, przebiegającą w górę i w dół klawiatury przy akompaniamencie lewej ręki grającej akordy trójkowe. Jest bardzo szybka i grana z reguły cokolwiek chaotycznie. Część środkowa to cudowna kantylena wprowadzająca całkowitą równowagę. Trzecia część, zwana też kodą rozpoczyna się z wielką pasją lecz stopniowo uspokaja się, wracając w lewej ręce do tematu z części drugiej. Utwór kończy się spokojnie.

Fryderyk Chopin, szkic Delacroix

Rękopis Chopina zawierał francuską inskrypcję „Skomponowane dla Baronowej d'Este” dlatego niektórzy, wśród nich był i Artur Rubinstein, uważają, że utwór pierwotnie przeznaczony był dla prywatnego użytku baronowej.

Fryderyk Chopin

Chopin zadysponował by utwór ten, razem z wieloma innymi, został zniszczony po jego śmierci. Oczywiście wykonawcy jego woli nie posłuchali go wcale. Wersja, którą obecnie najczęściej słyszymy została przygotowana i opublikowana przez przyjaciela kompozytora, Juliana Fontanę w 1855 roku.

Julian Fontana