Paco de Lucia – Wirtuoz Gitary Flamenco

Na ćwiczeniach gitarzystów flamenco Paco de Lucia powiedział kiedyś: „... muzyka jest wokół mnie, przez ludzi, których widzisz dookoła, z tymi ludźmi. Uczysz się jej od rodziny, od przyjaciół na ‘a juera’ (zakrapiane party). I wtedy pracujesz nad techniką. Gitarzyści nie potrzebują studiów. Chociaż, i w innych gatunkach muzyki, najwięksi z nich poświęcają swój czas na pracę z młodymi muzykami, którzy wykazują specjalny talent. Musicie zrozumieć, że życie Cyganów to życie w anarchii. To jest powód, dla którego droga do muzyki flamenco jest drogą bez dyscypliny. Nie próbujcie organizować sobie tego w umyśle, nie ma szkół gdzie ją znajdziecie. Po prostu żyjmy ... muzyka jest wszędzie w naszym życiu.”

Paco de Lucia

Paco de Lucia urodził się jako Francisco Sanchez Gomez 21 grudnia 1947, syn gitarzysty flamenco Antonio Sancheza, który był etnicznym Cyganem. Swoje sceniczne nazwisko przyjął dla uhonorowania matki Lucii Gomes.

Paco de Lucia

„Dorastałem w cygańskim sąsiedztwie.Tam muzyka była wszędzie wokół mnie aż do późnej nocy.Mój ojciec był gitarzystą i kompozytorem, moi braciaRamon i Pepe zostali muzykami. Kiedy słyszysz muzykę każdego dnia staje się jak mleko, które pijesz i potrzebujesz każdego dnia. I ja, zanim rozpocząłem grę na instrumencie, znałem wszystkie rytmy i umiałem odróżniać falsety w kompozycjach”.

Cygańskie Sąsiedztwo

W swoje jedenaste urodziny w 1958 roku, zadebiutował publicznie występując w Radio Algeciras. Rok później otrzymał specjalną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Flamenco de Jerez de la Frontera. Jako wyjątkowo uzdolniony nastolatek został zaproszony do koncertującego zespołu flamenco prowadzonego przez tancerza José Greco. Miał wtedy 16 lat. W grupie tej pozostawał przez 3 lata. Punktem przełomowym w rozwoju jego talentu muzycznego było spotkanie podczas touru w Ameryce gitarzysty Sabicasa. Ten przekonał go do szukania własnego stylu gry i tworzenia muzyki. Jednak pierwsze wydane albumy “La Fabulosa Guitarra de Paco de Lucia” w 1967 i “Fantasia Flamenca” w 1969 pozostają mocno związane z tradycyjnym stylem flamenco.

Flamenco

W 1968 roku de Lucia pierwszy raz usłyszał śpiewaka flamenco Camarón de la lsla. „Odkrycie Camaróna było dla mnie jak Mesjasza, jak gdyby Bóg zszedł na Ziemię.To było coś niewiarygodnego, artysta magiczny.Nikt go nie rozumiał w tamtym czasie ...W całym moim życiu nie słyszałem niczego podobnego.” Współpracowali ze sobą przez następne lata, wydając szereg albumów, dopóki Camarón przedwcześnie zmarł w 1992 roku.

Camarón de la lsla

Takie albumy jak "El Duende Flamenco de Paco de Lucia" i "Almoraima" odkryły flamenco na nowo. Wczesne wpływy tradycyjnych gitarzystów słabły w miarę odkrywania przez de Lucia jazzu i innych gatunków muzyki. Paco znalazł swój własny styl chociaż nigdy nie zapomniał o korzeniach. Wydany w 1976 roku album "Almoraima" wprowadził do flamenco istotne wpływy arabskie i jazzowe, szczególnie w kompozycjach bulerías. Nazwa Almoraima jest pochodzenia arabskiego, z okresu Maurów.

Camarón i Paco

Paco de Lucia koncertował po całym świecie z tak znanymi artystami jak Carlos Santana, John McLaughlin i Al Di Meola, wprowadzając rytmy flamenco do jazzu, denerwując jednocześnie purystów. „Warto powiedzieć, że Paco de Lucia nigdy nie został prześcignięty przez żadnego gitarzystę, a dzisiejsza gra na gitarze dużo zawdzięcza wpływom tego rewolucyjnego człowieka” – oświadczenie SGAE, hiszpańskiego związku artystów.

Di Meola, McLaughlin, De Lucia

Wraz z swoim sekstetem, w którym grali jego bracia Ramon i Pepe nagrał kilka nowatorskich albumów, wśród nich prekursorskie “Fuente y Caudal” i “Zyryab”. Nie porzucił jednak całkowicie tradycji. Album z 1980 roku “Interpreta a Manuel de Falla” był hołdem dla kompozytora muzyki klasycznej i entuzjastom flamenco, zaś „Siroco” z 1987 roku to powrót do czystego flamenco. „Nigdy nie zgubiłem korzeni mojej muzyki” – mówił de Lucia w wywiadzie w latach 90-tych – „ponieważ zgubiłbym siebie.To co próbowałem zrobić to trzymać rękę w tradycji a drugą drapać i ryć w innych miejscach próbując znalezione rzeczy przenosić do flamenco.”

Paco de Lucia i jego Sekstet

Zyskał wielkie uznanie gdy wykonał w 1991 roku w londyńskim Festival Hall sławną kompozycję Joaquina de Rodrigo "Concierto de Aranjuez". Obecny tam kompozytor powiedział, że była to jedna z najlepszych interpretacji jego koncertu.

Paco de Lucia

Ostatni album Paco, podwójny z 2004 roku, “Cositas Buenas”, był pierwszym od 20-tu lat albumem nagranym na żywo. „Zazwyczaj nigdy nie byłem zadowolony z moich nagrań ale to nagranie nastąpiło w moim dobrym czasie. Odkryłem, ze muzyka może być świetna na żywo. Nie wierzę już w studio.”

Flamenco

Mimo, że w tamtym okresie cierpiał na bóle w plecach, nogach i ramionach mówił, że jest w stanie zapomnieć o bólu gdy trzyma swą ukochaną gitarę i występuje na scenie.

Though these days he suffers from pain in his back, legs and arms, he said is able to forget the pain once he is engaged playing his beloved guitar and music on stage.

Di Meola, De Lucia, McLaughlin

„Gdy jesteś młody walczysz by być rozpoznawalnym, walczysz by ludzie cię kochali, chcesz być najlepszym” – mówił, dodając, że cała korzyść ze sławy oznacza „gubić motywację” młodzieńczej chęci dominowania. Z wiekiem i dojrzałością , jak mówił, stał się bardziej wyrafinowanym gitarzystą, nawet jeśli grał mniej nut niż wtedy gdy był młody.

Paco de Lucia

„Teraz gram bardziej sercem niż palcami”.

Paco de Lucia zmarł na atak serca 25 lutego 2014 roku podczas wypoczynku z rodziną w Playa del Carmen, Quintana Roo, Meksyk.

Paco de Lucia