So What ? Milesa Davisa

Stary dowcip, ale z tych, które warto posłuchać ponownie: „Zaciekły wielbiciel jazzu umarł i idzie do nieba, gdzie Św. Piotr prowadzi go do klubu, a tam w jednym zespole są Louis Armstrong, Billie Holiday, Duke Ellington i Lester Young. Obok w rogu stoi wytwornie ubrany pan trzymający trąbkę, odwrócony tyłem do publiczności. „Kto to” ? - pyta fan. „Och” – Św. Piotr na to – „To Pan Bóg. Udaje Milesa Davisa”.

So What

Kind of Blue jest albumem jazzowym, który wykroczył poza jazz i został jednym z garstki tych nagrań, które całkowicie zmieniają wszystko. Miles Davis osiągnął to więcej niż raz w swojej karierze będąc świadectwem, nawet dla najbardziej przypadkowego obserwatora jazzu, że był on jednym z mistyków, z wizjonerów.

Miles Davis, obraz Michaela Symondsa

Ashley Kahn dał temu niedwuznaczny wyraz w znakomitej książce 'Kind of Blue: The Making of the Miles Davis Masterpiece', “Kopie tego albumu są przekazywane przyjaciołom i dawane kochankom, Ten album sprzedano w milionach egzemplarzy na całym świecie, stając się najlepiej sprzedawanym nagraniem z katalogu Milesa Davisa i bestsellerem klasycznego jazzu w ogóle (…) Co istotne, duża liczba płyt została kupiona w ciągu ostatnich pięciu lat i niewątpliwie nie przez tych, którzy chcieli wymienić swoje zdarte winyle: Kind of Blue rzuca urok na młode audytorium przyzwyczajone do głośnego i szybkiego rocka czy rapu.”

Kind of Blue, okładka albumu

Clint Eastwood słucha tej płyty z zadowoleniem jako agent Secret Service w Line of Fire. Płyta służy również w Zen dla osiągania spokoju, być może w części z powodu mitologii a w części z opisu albumu napisanego przez pianistę Billa Evansa.

Miles Davis

Kind of Blue przyniósł jednocześnie siedmiu teraz legendarnych muzyków w rozkwicie ich kariery: saksofonistę tenorowego Johna Coltrane, saksofonistę altowego Juliana Cannonboy Adderley’a, pianistów Billa Evansa i Wyntona Kelly, basistę Paula Chambersa, perkusistę Jimmy Cobba i oczywiście trębacza Milesa Davisa.

Coltrane, Adderley, Davis i Evans

Sam początek płyty nie zapowiada siebie jako powiewu wiatru w chmurę fortepianu Evansa i kontrabas Chambersa dopóki Chambers nie wkroczy w melodię So What, najpierw podkreślonej przez fortepian a potem przez cały zespół.

Odejście od be-bopu jest widoczne od pierwszego, otwierającego taktu utworu "So What", który to utwór wynurza się w roli nowego hymnu brzmieniowego. Evans opisuje go w swoich notach jako „przykład figury bazującej na 16-tu taktach w jednej skali, 8-miu w innej i 8 więcej niż na początku… w dowolnym rytmicznie stylu.

Miles Davis

Charakterystyczne brzmienie zastosowane przez Evansa w czołówce, jakby wtrącane z tercji przez kwartę, a następnie przez durową tercję otrzymało miano „Akordu So What” przez takich teoretyków jak Mark Levine.

W 2003 roku Kind of Blue uzyskał 12 miejsce w rankingu magazynu Rolling Stone na liście 500 Największych Albumów w Historii. To bestsellerowe nagranie zostało wydane 50 lat temu a wciąż sprzedaje się w ilości 5.000 płyt tygodniowo.

Miles Davis

Miles Davis: So What Lyrics

Miles Davis walked off the stage,
Thats what the folks are all saying.
Oh yes he did leave the stage,
After his solo was all over.
Coltrane he walked off the stage
Thats what the folks are all saying.
Yes they both left the stage
Clean out of sight...

They felt they had to rehearse...
Although we know they are masters
They get a real Groovy sound,
*2nd* (mellow)
And you will have to admit it.

Yes they both left the stage...
Soon as their solo's were over.
And if you can't figure out,
Their groove I'd like to help you...
*2nd* Their groove I've helped you
SO WHAT!!!!Thanks to thudord

Miles Davis