Brownsville Blues (Goin' To Brownsville)

Kiedy Big Joe Williams poinformował Boba Koestera z Delmark Records, że Sleepy John Estes wciąż żyje, ten był dość sceptyczny. Bez wątpienia jednak wiadomość ta zelektryzowała poszukiwaczy legendy bluesa. Nagrania z 1941 roku były ostatnimi jego nagraniami. Odnalazł go pochodzący z Chicago David Blumenthal, który kręcił film dokumentalny w Brownsville w Tennessee. Estesa nakłonili do przybycia do Chicago na nową nieco odkrywczą sesję nagraniową. 24 marca 1962 roku Sleepy John nagrał większość utworów na nowy album, w tym sześć poprzednio nie wydanych na oryginalnym LP "Brownville Blues." Cztery piosenki były już wydane przez Delmark na płycie “The Legend of Sleepy John Estes.” Większość nowego materiału pochodziła jednak z grupowej sesji z czerwca 1962 roku. Temat Brownsville Blues znany jest wielu ludziom jako miejsce zamieszkania Johna. Legendarny country bluesman Sleepy John Estes śpiewał tak samo dobrze jak kiedyś, wciąż tworząc bluesową poezję i grając na gitarze lepiej niż dawniej.

Brownsville Blues

John Adam Estes urodził się w pobliżu Ripley w Tennessee 25 stycznia 1904 roku. Jego rodzice dzierżawili farmę wychowując szesnaścioro dzieci. Jak jego siostry i bracia John dorastał pracując w polu. Dramatycznym wydarzeniem z dzieciństwa był mecz w baseballa, w którym został uderzony przez kolegę kamieniem w oko. Stracił w tym oku wzrok, a drugie oko uległo pogłębiającemu się pogorszeniu, co w kosekwencji doprowadziło do całkowitej ślepoty po przeżyciu piędziesięciu lat.

Sleepy John Estes

Ojciec Johna grał na gitarze i był prawdopodobnie pierwszym muzykiem jakiego w życiu spotkał. Ojciec pokazał mu kilka akordów, pozwalał mu też czasem pograć na gitarze i nauczył go pierwszej piosenki, rymowanki zwanej "Chocolate Drop" („Kapka czekolady”). Niedługo potem Estes zrobił sobie gitarę z pudełka po cygarach (cigar-box guitar), na której ćwiczył w wolnym czasie. Gdy miał lat 19 nadal pracował w polu jednak zarabiał też jako bluesman. Grywał na lokalnych piknikach, zabawach i przyjęciach, z Hammy Nixonem na organkach i Jamesem "Yank" Rachellem, który grał na mandolinie i gitarze. Ta trójka kontynuowała współpracę, z różnymi kolejami losu, przez ponad pięćdziesiąt lat.

Nixon, Rachell & Estes

Estes nigdy nie był wybitnym gitarzystą. Jego styl opierał się przede wszystkim na ekspresyjnym głosie, który spowodował, że jego pierwsze nagrania płytowe z 1929 roku wciąż mają ogromny urok i są znane do dziś. Utwory Estesa bardzo się podobały i świetnie się sprzedawały, ale Wielki Kryzys poczynił takie zbiednienie ludzi, że nie stać ich było na taki luksus jak kupno płyt muzycznych. Estes przeniósł się wtedy do Brownsville i występował gdzie się dało. Niekiedy robił wypady do Arkansas i Missouri. Okazjonalnie grał w Chicago, podobno raz wystąpił dla Ala Capone, który jednak bardzo źle mówił Estesowi o bluesie. Pomimo dużej popularności nic nie nagrywał w pierwszych trzech latach trzydziestych. Kiedy spotkał Nixona i gitarzystę Sona Bondsa, którzy wrócili z Chicago namawiał Nixona do powrotu do Wietrznego Miasta. Ostatecznie w 1934 roku zrealizowali z Hammie Nixonem nagrania dla wytwórni Decca. Na tej sesji nagrali m.in. "Someday Baby" i "Drop Down Mama," które do dzisiaj są bluesowymi standardami.

Brownsville, plac Miejski

Po tej sesji Estes przeniósł się z Brownsville do Chicago gdzie mieszkał przez następne lata. W 1937 roku wydał "Floating Bridge," o tym jak Hammie Nixon uratował go na łamiącym się moście przez wzburzoną rzekę. Rok później napisał "Fire Department Blues" o jego sąsiadce Marcie Hardin. Jego ostania sesja z 1941 roku to muzyczna kronika Brownsville w pełnej krasie. Śpiewał o adwokacie, który bronił biedaków, choć mógł dobrze zarabiać u bogatych. Śpiewał o małej Laurze, której seksualne fantazje znalazły drogę do osiągnięcia. I śpiewał o tym jak maszyny powodują bankructwo małych farm wokół miasta. Ta sesja okazała się ostatnią aż na dwadzieścia lat.

Hammie Nixon

Big Bill Broonzy nazwał styl śpiewania Estesa „płaczącym bluesem” z powodu otwarcie emocjonalnego brzmienia. Rzeczywiście, jego wokalny styl przywołuje lata jego pracy jako brygadzisty na kolei, gdzie jego wokalne improwizacje i przenikliwy i cięty głos świetnie ustawiał pracę zespołu. Estes brzmiał jak stary człowiek, nawet w jego wczesnych nagraniach, tak, że niektórzy badacze wczesnego bluesa uważali go za od dawna nieżyjącego. Przydomek „Sleepy” otrzymał prawdopodobnie z powodu zdolności do spania na stojąco.

James Yank Rachell & Sleepy John Estes

Wiele z oryginalnych utworów Estesa opowiada o zdarzeniach z własnego życia lub ludzi, których znał z Brownsville. Oczami Estesa możemy zajrzeć do świata, który już nie jest dla nas dostępny. Świat kultury Czarnych leżący w cieniu rzeki Mississippi, wiejskie błotniste drogi biednych farmerów i ich życie, śpiewana historia dzień po dniu amerykańskiego Południa w połowie wieku. Były to całe generacje farmerów, którzy porzucali swoje ziemie by szukać lepszego życia na uprzemysłowionej Północy.

Brownsville Blues, album

Sleepy John Estes to jeden z największych poetów bluesa. Chociaż wśród bluesmanów nie należał do dobrych gitarzystów, był fantastycznym, uczuciowym śpiewakiem i pisał piękne teksty, które dały mu miejsce w historii bluesa.

Sleepy John Estes

Sleepy John Estes - Brownsville Blues, tekst oryginalny

Now I can straighten your wires : you know poor Vasser
can grind your valves
Man when I turn your motor loose : and it sure will split 
the air

Now Vasser can line your wheels : you know poor Vasser
can tune your horn
Then when he set it out on the highway : you can hear
your motor hum

Now my generator is bad : and you know my lights done	
stopped
And I reckon I'd better take it over to Durhamville : and
I'm going to stop at Vasser Williams' shop

Now I were raised in Lauderdale County : you know I was
schooled on Winfield Lane
Then what I made of myself : I declare it was a crying
shame

Now Brownsville is my home : and you know I ain't going
to throwed it down
Because I'm acquainted with John Law : and they won't let
me down

Going to Brownsville, album

Going to Brownsville, wersja Ry Coodera

I'm going to Brownsville, take that right hand road
Well, I'm going to Brownsville, take that right hand road
And I ain't gonna stop walking till I get in sweet mama's door

The girl I'm loving she's got great long curly hair
The girl I'm loving she's got great long curly hair
And her mama and her papa well, they sure don't allow me there

If you catch my jumper, babe, hanging upside your wall
Well, if you catch my jumper, babe, hanging upside your wall
Well, you know by that I need my ashes hauled

I'm going to Brownsville, take that right hand road
I'm going to Brownsville, take that right hand road
And I ain't gonna stop walking till I get in sweet mama's door

Idąc do Brownsville