I Smell Trouble blues (Czuję Kłopoty)

“I Smell Trouble” jest bluesem, którego autorem jest Don Robey i który po raz pierwszy został nagrany w 1957 roku przez Bobby’ego ‘Blue” Blanda.

Don Robey, właściel wytwórni płytowej, twórca i producent piosenek był jednym z pionierów rozwoju muzyki pop i R&B. Jego rodzina firm Duke-Peacock mogła pochwalić się imponującą listą artystów: Johnny Ace, Bobby "Blue" Bland, Big Mama Thornton, Clarence "Gatemouth" Brown, the Dixie Hummingbirds, O.V. Wright, Carl Carlton, the Five Blind Boys of Mississippi, Inez Andrews, Memphis Slim, Little Junior Parker, Little Eddie Taylor, Joe Hinton i wielu innych.

I Smell Trouble

Urodzony 1 listopada 1903 roku w Houston, Don Robey miał przeciętne dzieciństwo dopóki nie rzucił w wieku 16 lat szkoły by zostać hazardzistą i spekulantem. Szło mu całkiem nieźle gdyż 5 lat później został właścicielem/menedżerem firmy taksówkowej. Nigdy do końca nie było jasne jak to było z tą własnością firmy, ale ten rodzaj dosyć mętnych stosunków stał się dla Robey’a charakterystycznym sposobem prowadzenia interesów w całej jego karierze.

Don Robey

Jedną z jego pasji była muzyka i choć nie wiadomo kiedy Don zaangażował się w promocję tancerzy to w 1939 roku pojawił się w Los Angeles w roli szefa The Harlem Grill, bardzo znanego klubu nocnego w dużą sceną dla występów skąpo ubranych tancerek. Gdzieś w 1942 roku wrócił do Houston i przez kilka lat pracował na różnych stanowiskach w przemyśle rozrywkowym. Do czasu aż w 1945 roku otworzył własny klub The Bronze Peacock Dinner Club.

Count Basie & Don Robey

Dokładna lista artystów, którzy występowali w tym klubie nie jest znana, wiadomo jednak, że byli między nimi: Ruth Brown, Louis Jordan, Lionel Hampton oraz T-Bone Walker.

Znane i znaczące było pojawienie się w kręgu Dona Robeya lokalnego, teksańskiego bluesmana Clarenca 'Gatemouth' Browna. Był to rok 1947. Porozumienie, które nawiązali było korzystne dla ich obu. Dwa lata później Don zdecydował się nagrać płytę z utworami Browna. Dotychczasowe doświadczenia w rozrywce oraz w interesach skłoniły Robey’a by nagrania dokonać w własnej wytwórni. W ten sposób, w 1949 roku, powstała Peacock Records.

Clarence 'Gatemouth' Brown

W 1952 roku Robey połączył się z wytwórnią Duke Records, Dave Mattisa z Memphis. W 1953 roku został samodzielnym właściecielem Duke-Peacock. Wraz z Duke trafili do niej legendarny śpiewak bluesowy Johnny Ace i Roscoe Gordon.

Trzy utwory Johnny’ego Ace trafiły na szczyt list przebojów R&B: "My Song," jesienią 1952 roku okupował pierwsze miejsce przez dziewięć tygodni; "The Clock," latem 1953 roku przewodził przez pięć tygodni; zaś "Pledging My Love," był na szczycie przez dziesięć tygodni. Legenda tego bluesmana wzrosła gdy podczas występu w Houston, podczas inscenizowanej zabawy w rosyjską ruletkę rewolwer wystrzelił i trafił Ace’a w głowę. Następnego dnia, 25 grudnia 1954 roku zmarł.

Johnny Ace

Inną, wczesną gwiazdą Duke-Peacock był Little Junior Parker. Kuzyn Ala Greeena i członek grupy Howlin Wolfa, piosenkarz i harmonijkarz. Pierwszy jego hit "Feelin' Good" nagrany z Little Junior's Blue Flames, trafił na listę R&B jesienią 1953 roku.

Bobby 'Blue' Bland - I Smell Trouble, cd

Największą gwiazdą w historii Duke-Peacock był Bobby "Blue" Bland. Początkowo akompaniował Johnny’emu Ace’owi, Gordonowi i Parkerowi w zespole studyjnym Beale Streeters , jeszcze w ramach Duke Records w Memphis. Po połączeniu Bobby ‘Blue’ Bland występował samodzielnie. W 1957 roku osiągnął szczyt list R&B utworem "Farther Up the Road,". Od tego czasu pojawiał się tam regularnie.

Bobby 'Blue' Bland

W 1953 roku Don Robey wystartował z Back Beat, nową wytwórnią płytową specjalizującą sięw muzyce R&B. Nagrywali tam m.in. O.V. Wright, Joe Hinton oraz teksański muzyk rock-country Roy Head z grupą The Traits. Kontrakt z Back Beat podpisała też grupa rockowa Rob Roys, do której należał kompozytor i producent Charles Fox ("Happy Days"). Carl Carlton, który w 1981 roku wydał dwa wielkie hity, "She's a Bad Mama Jama" i "Everlasting Love," został wypromowany przez Dona Robey’a w Back Beat.

Robey sprzedał swój muzyczny holding – 2.700 piosenek z prawami autorskimi i setki kontraktów z artystami – do ABC Dunhill w 1973. Dwa lata później zmarł na atak serca w swoim domu. Don Robey był pierwszym Czarnym Amerykaninem, który odnosił wielkie sukcesy w przemyśle muzycznym, wyprzedzając Motown's Berry Gordy’ego o ponad dekadę.

Little Eddie Taylor

Don Robey był pierwszym Czarnym Amerykaninem, który odnosił wielkie sukcesy w przemyśle muzycznym, wyprzedzając Motown's Berry Gordy’ego o ponad dekadę. Don Robey miał reputację trudnego we współpracy biznesmana, który jednak umiał prowadzić wytwórnie płytowe. Krążyła opinia, że jest on gangsterem. Powszechnie było wiadomo, że prowadził negocjacje z artystami z rewolwerem leżącym na stole, a w trudnych momentach wymachiwał nim w powietrzu. Pogłoski mówiły także o jego powiązaniach z mafiozami. Cóż, w latach 50-tych i 60-tych trudno było prowadzić biznes w przemyśle rozrywkowym bez układu z organizacjami przestępczymi, a Don Robey działał w tej branży prawie pięćdziesiąt lat.

Al 'TNT' Braggs, Don Robey & Bobby 'Blue' Bland

Nelson George w książce “The Death of Rhythm and Blues,” maluje trochę inny obraz. George ujawnia, że Robey kupował dla swoich artystów Cadillaki jeśli tylko go o to poprosili, ubierał ich w drogie stroje i zawsze pomagał w trudnej sytuacji finansowej. Niektórzy z nich nigdy mu nic nie zwrócili gdyż nie udało im się napisać czy nagrać przeboju.

Don Robey

„Robey był pionierem, który dawał Czarnym talentom szansę na przeżycie w rasistowskim przemyśle” mówił Nelson George. „Robey tak jak Chess Brothers w Chicago, Herman Lubinsky w Savoy podejmowali ogromne ekonomiczne ryzyko. Byli oni hazardzistami. Zasłużyli na majątek. Bez watpienia.”

Ike & Tina Turner - I Smell Trouble

I Smell Trouble Lyrics

Lord knows I try, to do what's right 
One whole long year I stayed home both day and night 
'Cause I smell-a, hmmm, trouble, way over yonder way up there ahead of me 
Yes, worries and troubles, Lord, they just won't let me be 
People talk about me, both night and day 
I said, "Lord, please forgive them and go the other way" 

'Cause I smell-a, hmmm, trouble, Lord, I smell trouble ahead of me 
Yes, worries and troubles, Lord, they just won't let me be 
And from now on, I will not run and hide 
I'll face trouble with s smile, and hope it pass me by 
'Cause I smell-a, hmmm, trouble, way over yonder way up there ahead of me 
Yes, worries and troubles, they just won't, they just won't, they just won't let me be 
Oh yeah