Dudu Pukwana & Spear - Flute Music (1975)

A1. Flute Music 6:30  (Mongezi Feza) 	play
A2. Shekele 8:57 	(Dudu Pukwana)
A3. Ko-Didi 7:37   	(Victor Williams)

B1. Sondela 6:50 	(Mongezi Feza)
B2. Freeze 5:31 	(Mongezi Feza)
B3. You Cheated Me 3:26 (Dudu Pukwana)
B4. Flute Music 7:10 	(Mongezi Feza )

Musicians:
Dudu Pukwana - Alto, Piano, Percussion, Voice
Mongezi Feza - Trumpet, Flute, Congas, Percussion, Voice
Victor Williams - Piano, Electric Piano, Voice
Pete Cowling - Bass Guitar
John Stevens - Drums
Bob - Congas
The Princess - Vocals

Dudu Pukwana grew up studying piano in his family but in 1956, he switched to alto sax after meeting tenor sax player Nick Moyake. In 1962, he won first prize at the Johannesburg Jazz Festival with Moyake's Jazz Giants (1962 Gallo/Teal). Chris McGregor then invited him to join the Blue Notes; the interracial sextet, increasingly harassed by authorities, went into exile in 1964, playing in France, Zurich, and London. Pukwana's fiery voice was heard not only in the Blue Notes and in McGregor's Brotherhood of Breath, but in many diverse settings ranging from the Incredible String Band to improvising with Misha Mengelberg and Han Bennink (Yi Yo Le, ICP 1978).

As a composer, Pukwana wrote "Mra," one of the best-loved tunes by the Brotherhood. His own groups, Assagai and Spear, which recorded a few albums in the early '70s, blended kwela rhythms, rocking guitars, and jazz solos. With Mongezi Feza, Elton Dean, Keith Tippett, and Louis Moholo, Pukwana recorded two masterful acoustic tracks on the mostly electric album Diamond Express (Freedom 1977). His presence was also hugely felt in Moholo's Spirits Rejoice!, and in Harry Miller's Isipingo. Several African leaders invited him into their groups, including Hugh Masekela and trombonist Jonas Gwangwa's African Explosion (Who, Ngubani 1969).

In 1978, Pukwana founded Jika Records and formed his own band, Zila, featuring South Africans Lucky Ranku on guitar and powerful vocalist Miss Pinise Saul. Zila recorded Zila Sounds (1981), Live in Bracknell and Willisau (1983), and Zila (1986), the last with keyboardist Django Bates and Pukwana increasingly using soprano sax. In duo with John Stevens, he recorded the free session They Shoot to Kill (Affinity 1987), dedicated to Johnny Dyani. Dudu Pukwana died of liver failure in June 1990. --- Francesco Martinelli on All Music

Pierwszym instrumentem Pukwany był fortepian, na którym ojciec nauczył go grać, gdy miał 10 lat. Większość kariery wypełniła mu jednak praca na saksofonie altowym, na którym grał w stylu pełnym furii i pasji, czerpiąc w równym stopniu z południowoafrykańskiego miejskiego mbaquanga i saksofonowego jive’u, jak też ze stylistyki Charliego Parkera i Kinga Curtisa. Po przenosinach do Cape Town, ciągle jeszcze jako pianista, został w 1957 r. członkiem Four Yanks, kierowanego przez Tete’a Mbambisę. Już wtedy zainteresował się saksofonem: podstawy gry na tym instrumencie wyłożył mu kolega z zespołu Nick Moyake. Pukwana zaczął teraz spędzać mnóstwo czasu na przesłuchiwaniu importowanych płyt Curtisa, Parkera, Louisa Jordana, Sonny’ego Rollinsa i Bena Webstera.

Zaprzyjaźnił się białym jazzowym pianistą i bandliderem, Chrisem McGregorem, który w 1960 r. zaprosił go do swego zespołu Blue Notes. Spędził tam trzy lata, odbywając z Blue Notes trasy koncertowe po Afryce Południowej. Apartheid całkowicie uniemożliwił mieszanemu rasowo zespołowi występy publiczne. W 1963 r. nadarzyła się okazja do opuszczenia przez zespół kraju i występu na dorocznym festiwalu jazzowym w Antilibes we Francji. Po festiwalu zespół pracował przez kilka miesięcy w Szwajcarii, by po otrzymaniu wiz i zezwoleń na pracę (dzięki rekomendacji Ronniego Scotta) przenieść się do Wielkiej Brytanii. Pukwana pozostał w zespole McGregora do 1969 r. (w tym czasie Blue Notes przemianowali się na Brotherhood Of Breath), kiedy przyjął zaproszenie Hugh Masekeli do odwiedzin U.S.A. i podjęcia pracy w złożonym z uchodźców zespole Union Of South Africa.

Po rozpadnięciu się zespołu w 1970 r. Pukwana powrócił do Londynu, by założyć własny o nazwie Spear, niedługo potem przemianowany na Assegai. Artysta pracował nadal i nagrywał z Jonasem Gwangwą, Gwigwi Mrwebi, oraz zespołami jak Keith Tippette’s Centipide, Traffic Incredible String Band, Sebothane Bahula’s Jabula, Harry Miller’s Isipingo i Louis Moholo Unit. Wniósł też istotny wkład do albumu Johna i Beverly Martynów "Road To Ruin" (1970). W tym samym roku zrealizował (wspólnie z południowoafrykańskim saksofonistą Gwigwi Mrwebi) nagranie albumu utrzymanego w stylu muzyki sax jive "Kwela". Przed założeniem w 1972 r. nowej wersji zespołu Spear nagrał z Assegai dwa albumy: "Assegai" i "Asegai Zimbabwe". W tym samym roku był też liderem nagrania, "Home Is Where The Music Is" H.Masekali.

Nowa obsada grupy Spear obejmowała eks-kolegę z Blue Notes, trębacza Mongezi Fezę, bębniarza Louisa Moholo i Bixo Mngqikana (saksofon tenorowy). Ich pierwszy doskonały album z 1973 r. nosił nazwę "In The Townships", kolejny "Flute Music", odkrył nieznane dotychczas głębie emocjonalne i twórczej intensywności stylu fusion stapiającego mbaqanga, sax jive i jazz. Pukwana rozwiązał w 1978 r. Spear, by założyć większy zespół Zila, zdominowany instrumentami dętymi i perkusyjnymi. Zespół zadebiutował albumem "Diamond Express". Pukwana dokonywał z Zila okazjonalnych nagrań, przyjmował pracę w klubach Wielkiej Brytanii i Europy, jak też na festiwalach. Przedwczesna śmierć artysty w 1990 r., spowodowana niewydolnością wątroby, pozbawiła afrykańską scenę jazzową jednego z najbardziej konsekwentnych twórców. --- muzyka.onet.pl

download (mp3 @320 kbs):

uploaded yandex 4shared mediafire mega solidfiles zalivalka cloudmailru filecloudio oboom

back