Skip James - Hard Time Killin’ Floor Blues

Robert Johnson umarł młodo i został bluesową legendą. Skip James dożył dojrzałego wieku. Jego kariera muzyczna nie była sukcesem. Skip James urodził się 21 czerwca 1902 roku w Yazoo City, Mississippi, w szpitalu dla ‘kolorowych’. Dorastał na Plantacji Woodbine, piętnaście mil na południe od Yazoo I półtora mili od Bentonii. Mama kupi ła mu pierwszą gitarę za $2.50 w 1912 roku. Starszy od niego o pięć lat młody gitarzysta Henry Stuckey nauczył go grać starego ośmiotaktowego bluesa „Drunken Spree.”

Hard Time Killin' Floor Blues by Skip James

W 1917 roku zaczął naukę w szkole średniej, w weekendy pracował w tartaku Gooching Brothers. W 1921 roku James wyruszył do Weony w Arkansas pracować jako sortowacz drewna w miejscowych tartakach. Tam spotkał sutenera Willa Crabtree, który był jednocześnie świetnym pianistą. Crabtree był wielkim facetem z pobliskiego Marked Tree. Kosztował on sporo z zarobków James wywarł jednak duży wpływ na jego styl gry na pianinie a także na sposób życia. James przebywałw Weona przez dwa lata.

Skip James

W 1924 roku gdy wprowadzono w Ameryce prohibicję powrócił do Bentonii, gdzie przebywał lat sześć. Rozpoczął pracę jako zbieracz bawełny, ale wkrótce zmienił zajęcie na rozlewacza do butelek alkoholu nazywanego „biała błyskawica”. Cały czas udoskonalał swą grę na gitarze. W wolnym czasie grywał do tańca razem z Henry Stuckey’em w okolicach Bentonii, a czasami aż w Jackson, Mississippi.

Henry Stuckey

James rozwinął swój styl grania zwany three-finger picking style. Był to styl praktykowany też przez takich bluesmenów jak Charley Patton, Mississippi John Hurt i urodzony w Jackson, Bo Carter. Znakiem firmowym Jamesa była melodia grana w tonacji e-moll, którą on sam nazywał cross-note tuning.

Skip James

Jego sprawność palcowa, niezwyczajne brzmienie, wysoki falsetowy głos i profesjonalne podejście do gry na gitarze przekonało H.C. Speira, poszukiwacza talentów wytwórni Paramount Records do zarekomendowania Jamesa na sesjęnagraniową. W grudniu 1931 roku, w studio Paramount’s Grafton w Wisconsin James nagrał osiemnaście własnych utworów, z różnych gatunków, bluesa, country i gospel. Nagrane utwory postawiły natychmiast Skip Jamesa w czołówce amerykańskiego bluesa. Znalazły się bowiem wśród nagrań takie bluesy jak: “I’m So Glad,” “Devil Got My Woman,” “Special Rider Blues,” “20-20 Blues” i “Hard Time Killin’ Floor Blues”.

Hard Time Killin' Floor Blues, 1931

Płyty z nagraniami Jamesa trafiły do sprzedaży w środku Wielkiego Kryzysu. Efekt był mizerny. Zniechęcony Skip James rzucił gitarę i objął posadę dyrygenta chóru w kościele swojego ojca. Został nawet pastorem i to zarówno u Baptystów jak i Metodystów. Wielkość jego zaangażowania i aktywności religijnej pozostaje nieznana.

Skip James

W 1952 roku student Dick Spottswood przebierał w stosie płyt z nagraniami jazzowymi w sklepie muzycznym Adams Morgan. Zaintrygowany makabrycznym tytułem - Hard Time Killing Floor Blues – poprosił o odegranie 78-obrotowej płyty wydanej przez Paramount. Wolna, żałobna elegia wstrząsnęła Spottswoodem. Kupił płytę za $1 (jedyną skazą był znaczek kredką na etykiecie) i drugą tego samego autora za 60 centów. Taki był ponowny start Skip Jamesa w drodze do sławy.

Dick Spottswood

‘Killing floor’ to miejsce w rzeźni, w którym zabija się zwierzęta. Dziś dzieje się to automatycznie lecz w latach 30-tych zwierzęta były zabijane indywidualnie, ręcznie przez ludzi. Było to okrutne i brutalne dla psychiki, ale praca jest pracą. W tym kontekście ciekawe jest czy Skip James pracował jako rzeźnik i czy wogóle pracował przy uboju ? Bardzo jest możliwe, że widział zabijane zwierzęta.

Skip James

W lecie 1964 roku trzech studentów z Kalifornii prowadzeni przez pochodzącego z Waszyngtonu Johna Fahey odkrywało Głębokie Południe, nie jako bojownicy o prawa człowieka lecz jako fani bluesa w poszukiwaniu swego idola. Znaleźli Skip Jamesa w szpitalu w Mississippi, zapomnianego przez własną społeczność. Jeden z studentów podarował mu gitarę, James nie miał już swojej. Kilka dni poźniej zapłacili za leczenie i James wyszedł ze szpitala. Spłacili również długi Jamesa za wynajmowane mieszkanie.

Skip James

W połowie lat 60-tych Skip James odbył sesję nagraniową załatwioną przez Johna Fahey i Henry’ego Vestine. Skip James nie grał bluesa od ponad dwudziestu lat jednak jego głos nie osłabł a poziom gry na gitarze był wciąż doskonały. Sesja przebiegła fantastycznie. James nagrał kilka utworów takich samych jak w roku 1931, ale i kilka nowych obrazujących okres jego choroby.

John Fahey

Jego utwór, przygnębiającą opowieść o Wielkim Kryzysie “Hard Time Killing Floor Blues,” ogłusza oniemiałych słuchaczy.

Hard Time Killin' Floor, album

Blues rozpoczyna charakterystyczna dla Jamesa palcówka gitarowa. Trwa to tylko kilka sekund zanim słychać wysoki, bolesny głos. „Ciężkie mamy czasy a gdzie byś nie poszedł czasy są cięższe niż kiedykolwiek przedtem.” Jeśli jesteś obolały jak wielu w dzisiejszych czasach to ta konstatacja wydaje się aktualna tak samo jak w 1931 roku. „Teraz ludzie dryfują od drzwi do drzwi, nie znajdują nieba, nie troszczą się gdzie są.” James zawodzi i jęczy bo dobrze wie co to jest dryf, taki jak wiatr, głód i pustka, od drzwi do drzwi.

Skip James

Wśród wczesnych ale bardzo wpływowych bluesmenów z Delty , Skip James był najbardziej znanym przedstawicielem bluesowej szkoły zwanej Bentonia school of blues players. Charakterystyczna dla muzyków z okolicy Bentonii była fantazja i luźne traktowanie bluesowych standardów.

Skip James

Mocno oddziaływująca na wszystkich od młodego Roberta Johnsona ("Devil Got My Woman" Jamesa został przez Johnsona zaadaptowany jako "Hellhound on My Trail") po Erica Claptona (który nagrał "I'm So Glad" na pierwszym albumie Cream) muzyka Skip Jamesa mimo iż bierze dużo z regionalnej tradycji wypełniona jest własnym unikalnym duchem.

Skip James at Newport 1964

Hard Time Killin' Floor Blues lyrics:

Hard times is there and everywhere you go,
Times is harder than ever been before.

And the people are driftin' from door to door
Can't find no heaven, I don't care where I go.

Hear me tell you people, just before I go,
These hard times will kill you just dry long so.

Well, you hear me singin' my lonesome song,
These hard times can last us so very long.

If I ever get off this killin' floor,
I'll never get down this low no more.
No-no, no-no, I'll never get down this low no more.

And you say you had money, you better be sure,
'Cause these hard times will drive you from door to door.

Sing this song and I ain't gonna sing no more,
Sing this song and I ain't gonna sing no more,
Hmm... Hard times will drive you from door to door.

Hard Time