Leon Redbone - Medley Of Songs

Alessandro Marcello's Oboe Concerto

Wszystkie trzy części Koncertu Obojowego mają genezę w pieśni. Pierwsza część, Andante e spiccato, to aria w średnim tempie, podczas gdy Adagio jest liryczne i żałobne. Energiczny finał Presto przypomina „szalone” arie barokowych bohaterów operowych.

Andante e spiccato

Najstarszy znany zachowany rękopis Koncertu d-moll Alessandra Marcello istnieje nie jako własnoręczna partytura kompozytora, ale jako aranżacja solo na klawiaturze napisana przez współczesnego mu J. S. Bacha. Ta aranżacja, pochodząca z lat 1713-1714, jest częścią zbioru dzieł zatytułowanych '16 Konzerte nach verschiedenen Meistern' , BWV 972–987 (16 koncertów według różnych mistrzów). Na wersji Bacha mocno opiera się duetowa wersja na gitarę. Bach odkrył ten koncert i inne dzieła włoskich mistrzów podczas pracy u księcia Wilhelma Ernsta w Weimarze. Biblioteka muzyczna dworu książęcego była bogata w dzieła orkiestrowe Vivaldiego, Corelliego, Torelliego , Frescobaldiego i oczywiście Marcello (obaj - Benedetto i Alessandro). Bach uznał to za okazję do zapoznania się z włoskim stylem i zaczął organizować szesnaście takich koncertów na klawesyn solo.

Alessandro Marcello - Oboe Concerto

Alessandro Marcello był starszym z dwóch braci , urodzonych w szlacheckiej weneckiej rodzinie. Podobnie jak Albinoni , byli muzykami amatorami-dyletantami, którzy mogli wybrać niezależną karierę zamiast regularnego zatrudnienia. Być może z tego powodu ani Alessandro, ani jego brat nie wydali dużo dzieł, ale obaj byli całkiem poważnymi muzykami o znacznych możliwościach. Jest prawdopodobne, że spora część rękopisów obu braci została zagubiona. Największym zbiorem dzieł Alessandro jest zestaw koncertów opublikowanych między 1730 a 1740 rokiem, pod tytułem 'La Cetra'. Wydano je pod pseudonimem Eterio Stinfalico, prawdopodobnie w celu ukrycia jego szlachetnego pochodzenia.

Alessandro Marcello

Obaj bracia byli finansowo niezależni i nie utrzymywali się ze swojej sztuki, tak jak Vivaldi i inni. Zamiast tego pisali umiejętną i pomysłową muzykę dla przyjemności swoich przyjaciół, którzy gromadzili się w arystokratycznych salonach w całej Wenecji. Alessandro pracował jako sędzia, urzędnik sądowy i kupiec, komponując, malując i pisząc poezję na boku.

Alessandro Marcello - La Cetra

Alessandro Marcello (1669, Wenecja - 1747, Padwa) studiował prawo i był członkiem najwyższej rady miasta-państwa. Alessandro kształcił się w Collegio di S. Antonio, a następnie dołączył do weneckiego towarzystwa arkadyjskiego Accademia degli Animosi w 1698 r. I służył miastu jako dyplomata w Lewancie i na Peloponezie w 1700 i 1701 r. Po powrocie do Wenecji piastował szereg stanowisk sądowniczych, jednocześnie zajmując się wieloma twórczymi przedsięwzięciami.

Alessandro Marcello

Dorobek kompozytorski Marcello jest niewielki i składa się z nie więcej niż tuzina każdej z kantat kameralnych, sonat skrzypcowych i koncertów. Jego kantaty dotyczyły przede wszystkim tematów duszpasterskich i zawierały aktualne odniesienia, i, jak przystało na jego stanowisko w społeczeństwie, były wyraźnie przeznaczone dla najlepszych śpiewaków Wenecji i Rzymu, takich jak Farinelli , Checchino , Laura i Virginia Predieri oraz uczennica Benedetto , Faustyna Bordoni . Jego dzieła instrumentalne odzwierciedlają wiedzę i zrozumienie różnic w ówczesnej muzyce francuskiej, włoskiej i niemieckiej, co widać w doborze instrumentów do partii solo i continuo oraz kiształcie ornamentów.

Wenecja, 18 wiek (Canaletto)

Jego Koncert na Obój d-moll odzwierciedla znany i cywilizowany język muzyki baroku, a tym samym stanowi ciekawe porównanie z kontrastującymi nastrojami późniejszego stylu Belliniego. Marcello utrzymuje „tą samą tkliwość” w każdej części, w którym gdzie kontrastują odpowiednio tekstura i objętość, ale nie uczucie. Adagio wyróżnia się, oprócz swojej ogólnej atmosfery, spiralnym motywem oboju wznoszącym się ku górze , podkreślonym przez charakterystyczne zdobienia. Ostateczna wersja Presto jest cudownie lekkie i zwinne, co zapewnia doskonałe zakończenie najbardziej ujmującego fragmentu.

Adagio

Ze wszystkich dzieł Alessandro Marcello najbardziej znane jest właśnie Adagio z Koncertu obojowego, które należy do bazy kolekcji muzyki weselnej.

Wenecja, 18 wiek (Canaletto)

W większości dobrych zespołów muzycznych występuje zazwyczaj jeden (czasami dwóch) muzyk, który prowadzi swoją artystyczną wizję a pozostali członkowei grupy jednoczą się wokół niego. The Allman Brothers Band był szeroką koncepcją Duane'a, która była realizowana przez jego niesłabnącą energię i niesamowitą grę na gitarze prowadząc zespół na fascynujące wyżyny gdzie wymieszali ze sobą rocka, bluesa, jazz i country w nowy ekscytujący sposób. Nieszczęśliwie ten wspaniały gitarzysta zabił się w wypadku motocyklowym w październiku 1971 roku, właśnie wtedy gdy zespół mocno zaistniał na komercyjnym rynku muzycznym.

One way Out

Z Duanem, geniuszem gitary slide na czele, The Allman Brothers rozpoczęli mocno i pewnie. W imponującym stylu poczynali sobie w końcu lat 60-tych i na początku lat 70-tych. Stali się jednym z prawdziwie natchnionych improwizujących zespołów co pokazali dobitnie nagraniem koncertu na żywo w Fillmore East w Nowym Jorku w 1971 roku. Na tym koncercie The Allman Brothers Band zagrali m.in. 'One Way Out'. To nagranie live zostało włączone do albumu z 1972 roku pod tytułem "Eat a Peach." To nagranie pochodzi rzeczywiście z Fillmore East lecz nie z marca 1971, z którego to materiał został użyty na albumach "Eat a Peach" oraz "At Fillmore East", a z finalnego show z dnia 27 czerwca 1971 roku.

Allman Brothers Band - At Fillmore East (1971)

Ciągle pozostaje nieco tajemnicza kwestia autorstwa 'One Way Out'. Jak wielu utworów bluesowych historia 'One Way Out' ginie gdzieś w mroku. Na pierwszym wydawnictwie piosenki przez Allmans widnieją jako autorzy Marshall Sehorn i Elmore James. Sehorn był muzykiem, który głównie zajmował się promocją wytwórni płytowej Fire and Fury na Południowe Stany. I to on umieścił swoje nazwisko na nagraniu Elmora Jamesa.

Allman Brothers Band - Eat a Peach (1972)

Powszechna praktyka ... kradzież, zajumanie. Sehorn mógł otrzymywać tantiemy z praw autorskich ponad 350 piosenek nagranych w latach 60-tych. Zdobył on formularze kontraktowe firmy Allena Toussainta pomagając przy realizacji umowy z Neville Brothers a następnie z kilkoma legendarnymi muzykami z Nowego Orleanu. Udało mu się nawet umieścić swoje nazwisko jako współautora Lighntin' Hopkinsa. Taki był Sehorn, chłoptaś, który wyglądał na cudzołożnika wymykającego się z pierwszego piętra, ale nie był bluesmanem. On nie napisał tej piosenki.

Marshall Sehorn

Wydawało się, że oryginalnie 'One Way Out' nagrał Elmore James w Beltone Studios in New York City w końcu 1960 lub na początku 1961 roku. Monter radiowy z zawodu, Elmore James był znany z tego, że wymienił instalację swego wzmacniacza i uzyskał przesterowane brzmienie na lata przedtem niż przesterowanie stało się kluczowym elementem rock and rolla. Jego nagranie odbyło się z pełnym zespołem, z sekcją dętą stanowiącą przeciwwagą dla jego gitary i na wpół krzyczącego vocalu. Nagranie to nie zostało wtedy wydane na żadnej płycie.

Elmore James - One Way Out (1965)

Natomiast zostało wydane wykonanie 'One Way Out' przez Sonny Boy Williamsona II dla Chess Records. Williamson nagrał go we wrześniu 1961 roku i wkrótce potem singel ukazał się na rynku. Trzy lata później Sonny Boy wrócił z tym utworem do Chess Records tym razem z Buddy Guy'em na gitarze i Lafayettem Leake na pianinie. Oba wykonania różniły się znacznie. W pierwszym głównym instrumentem była harmonijka, druga wersja jest szybsza a dużą rolę odgrywa gitarowy riff i nowością jest wycofanie się zespołu gdy Sonny Boy śpiewa frazę “Might be your man . . I don’t know”.

Sonny Boy Williamson II - One Way Out (1962)

Nieco później, w 1965 roku, początkowa wersja Elmore'a Jamesa została pośmiertnie wydana przez Sphere Sound Records., na stronie B jego singla "My Bleeding Heart". Jednak obecnie 'One Way Out' związany jest przede wszystkim z nazwiskiem Sonny Boy Williamsona II, nie z Jamesem.

Sonny Boy Williamson II - One Way Out (1965)

W 1965 roku G.L. Crockett z Carrollton, Mississippi wydał inną wersję tego utworu, tym razem pod nazwą "It's a Man Down There". Tempo wolniejsze z delikatniejszą linią wokalną, w stylu późnego Jimmy Reeda. "It's a Man Down There" spodobał się w kręgach muzyki rhythm and blues i wszedł na pozycję nr 10 na liście przebojów Billboard Hot Rhythm & Blues Singles. Sukces ten przesłonił inne piosenki Crocketta przez co uzyskał status bluesmana jednego hitu. Autorstwo tego utworu przypisano Crockettowi i Jackowi Danielsowi. To nagranie włączono do albumu Time-Life "Living the Blues: 1965-69," jedna z części serii "Living the Blues". I faktycznie styl był bardzo podobny do stylu Reeda, więc sam Reed przygotował odpowiedź zatytułowaną "I'm the Man Down There" I ta wersja także osiągnęła sukces.

G.L. Crockett

Allman Brothers oczywiście powrócili do oryginalnego tytułu. Ich energiczne, dynamiczne wykonanie pokazało ich możliwości w stylu blues-rock roadhouse. Ich nagranie na żywo posiada takie elementy, które uczyniły je unikalnym: nieustanne uderzenia dwóch perkusistów, splecione gitary Dickey Bettsa i Duane Allmana oraz szorstki głos Gregga Allmana.

Jimmy Reed - I'm the Man Down There (1965)

Rozpoczyna gitarzysta Dickey Betts wariacją riffu Sonny Boy Williamsona (druga wersja, 1964). Po chwili razem z zespołem dołącza Duane Allman z riffem na gitarze slide, wyżej od gitary Dickey'a. Interesujące, że Dickey Betts gra bluesową progresję akordową zaś slide Duane nie zmienia wysokości riffu dostowując jednak harmonię do linii melodycznej. Zmienia się jakość sekcji rytmicznej od ścisłego riffu w trakcie zwrotek wokalnych do bardziej otwartego współgrając podczas gitarowych solówek. Po solówce Bettsa, Duane Allman i Betts pozwalają pokazać się perkusistom grając ponad bębnami. Następnie zespół powraca z główną melodią, wokalem i slide gitarą Duane.

The Allman Brothers Band at Fillmore East, NYC 1971

The Allman Brothers Band byli jedną z tych grup, których muzyka inflitrowała muzyczny krajobraz. Nieszczęśliwie, zespół został doświadczony przez los już na początku swojej drogi z rock and rollem i trudno było im przypuszczać, że osiągną taki sukces. W 1970 roku Twiggs Lydon, w trasie z zespołem, pchnął nożem i zabił przy barze organizatora całego wyjazdu. Duane i trzech innych członków grupy musieli czekać na rehabilitacje do 1971 roku. Duane rozbił się śmiertelnie na motocyklu w tym samym roku, niedługo po wydaniu albumu "At Fillmore East." Basista Berry Oakley zginął w 1972 roku, również na motocyklu, trzy bloki dalej niż Duane.

Allman Brothers Band - One Way Out (1972)

One Way Out, The Allman Brothers Band lyrics

Ain't but one way out baby, Lord I just can't go out the door.
Ain't but one way out baby, and Lord I just can't go out the door.
Cause there's a man down there, might be your man I don't know.

Lord you got me trapped woman, up on the second floor;
If I get by this time I won't be trapped no more.
So raise your window baby, and I can ease out soft and slow.
And lord, your neighbors, no they won't be
Talking that stuff that they don't know.

Lord, I'm foolish to be here in the first place,
I know some man gonna walk in and take my place.
Ain't no way in the world, I'm going out that front door
Cause there's a man down there, might be your man I don't know.
Cause there's a man down there, might be your man I don't know.
Cause there's a man down there,

Lord, it just might happen to be your man...
Lord, it just a might be your man,
Mmm-mm-mmm-mm...
Lord, it just a might be your man,
Oh baby, I just don't know...

Duane Allman

The Allman Brothers Band - One Way Out - At Fillmore East 1971

Kiedy artysta położy swoje piętno na piosence może czasem zmienić jej historię już po napisaniu. Taki przypadek miał miejsce gdy Roberta Flack przedstawiła swoje leniwe i zmysłowe nagranie "The First Time Ever I Saw Your Face." Flack umieściła je na albumie "First Take" z 1969 roku, gdzie marniało pozostając prawie nieznane aż do roku 1971, kiedy pokazało się w filmie Clinta Eastwooda "Play Misty For Me." W następnym roku piosenka została wydana na singlu osiągając #1 na liście hitów Bilboardu na oszałamiające sześć tygodni, jako numer jeden dla zarówno popowej listy jak i na adult contemporary, natomiast na liście R&B była na wiosnę 1972 na miejscu czwartym. Ten sukces sprawił, że album "First Take" (dwa lata stary) odżył i uzyskał status złotej płyty. Piosenka wygrała potem Grammy jako Piosenka Roku oraz Nagranie Roku za rok 1972.

The First Time Ever I Saw Your Face

Piosenka ta nie była wcale napisana ani jako utwór popowy ani jako Rhythm and Bluesowy. Brytyjski komunistyczny piosenkarz folkowy Ewan MacColl (1915-1989) napisał w 1957 roku balladę dla kobiety, którą pokochał: dla amerykańskiej piosenkarki Peggy Seeger, przyrodniej siostry Pete Seegera. Istnieją dwie różne wersji jej powstania. MacColl, który umarł 30 lat temu, mówił, że zaśpiewał ją przez telefon gdy Peggy odbywała tournee po Ameryce. Był zmuszony pozostać w Anglii ponieważ rząd USA uznawał go za człowieka niebezpiecznego i odmówił mu wydania wizy; twierdził, że piosenka powstała spontanicznie. Peggy Seeger mówiła zaś, że zamówiła u Ewana utwór o długości dwie i pół minuty by wypełnić przerwę w jej show.

Roberta Flack - "First Take", album 1969

Peggy Seeger spotkała MacColla w 1956 roku; ona miała 20 lat, on 40, był żonaty (po raz drugi) i miał małego synka. Rozpoczęli romans ale na początku 1957 roku wróciła do domu swojego ojca w Kalifornii. 'Sprawy były bardzo pogmatwane między mną a Ewanem dlatego wróciłam do domu.' - wspominała - 'Przysyłał mi taśmy z jego słowami kierowanymi do mnie i na jednej z nich śpiewał "The First Time Ever" ... Przejęcie z jakim to śpiewał całkiem mnie wystraszyło.'

Peggy Seeger

Opis tego jak Peggy widziała ich miłość nie jest ani gwiaździsty ani czuły. On miał 'owłosiony, tłusty brzuch, goły i wystawiony; był ubrany w źle dopasowane szorty, szelki bez koszuli, przetartą marynarkę, brudny cylinder noszony na bakier jak wyrzucona puszka.' Podczas ich pierwszej nocy on nie mógł się podniecić. Za drugim razem poszło bardzo szybko. 'Byłam zawstydzona ale uległa.'

Ewan MacColl

Tekst MacColla jest odą do gwałtownego, nagłego przypływu nowego romansu. Ogromna poetycka wyobraźnia w tej piosence mieści się w melodii jakby z pierwszym rumieńcem ekscytacji i zachwytu. Zrozumiałe jest, że narrator wierzy, że oczy jego ukochanej panują nad niebem a jej pocałunek porusza Ziemią. Kiedy kochają się pierwszy raz wszystkie te przypuszczenia są weryfikowane; nie ma wątpliwości, że "nasza radość/ mogłaby wypełnić Ziemię/ aż do końca czasu." Ewan McColl musiał kochać Peggy bardzo mocno co obrazuje piękny opis ich pierwszego pocałunku ... "drżące serce uwięzionego ptaka" ... ten wers w szczególności.

Peggy Seeger & Ewan MacColl

Chociaż słowa są czułe i płyną z całego serca to jednak melodia je uwzniośliła, wprost i w przenośni. Melodyczne skoki i akordy w każdym wersie odzwierciedlają przypływ emocji, które wstrząsają narratorem do samego rdzenia za każdym razem gdy dzieli nowe przeżycie z tą kobietą. MacColl mógł doskonale wiedzieć jak napisać melodię by była najodpowiedniejsza dla skali głosu Peggy Seeger lecz wzbijające się wzloty melodyczne były też manifestacją jego uczuć dla niej.

Peggy Seeger & Ewan MacColl

Utwór został wprowadzony do głównego nurtu muzyki popularnej przez Kingston Trio, na albumie "New Frontier" w 1962 roku. W następnych latach pojawiały się nowe nagrania folkowych zespołów, takich jak: Peter, Paul and Mary, The Brothers Four, Chad Mitchell Trio oraz Gordon. MacColl nie ukrywał, że nie lubił żadnego z tych popowych wykonań. Jego synowa pisała: 'Nienawidził wszystkie z nich. Miał specjalne miejsce w kolekcji jego płyt dla tych nagrań, zatytuowane "Salon horrorów". Mówił, że wersja Elvisa jest jak Romeo na dole Wieży Pocztowej śpiewający do Julii. A inne wersje parodiował nazywając je: tłuczenie, teatralnie, braki w gracji.'

Kingston Trio - "New Frontier", album, 1962

Roberta Flack zjawiła się, spowolniła tempo tej piosenki dramatycznie i jakoś połączyła się z tekstem w sposób w jaki nikt z pozostałych wykonawców nie umiał tego zrobić w tamtym czasie. Chociaż prawdą jest, że Roberta zrobiła coś bardzo oczywistego z "The First Time Ever I Saw Your Face" spowolniając ją tak bardzo, to uczyniła o wiele więcej niż pewną powierzchowną zmianę. W wywiadzie dla Jazzwax w 2012 roku powiedziała, że w późniejszym czasie spotkała Peggy Seeger, która chwaliła jej interpretację i że ona odczuwała wersję Roberty jako 'dokładnie to co Ewan chciał powiedzieć.'

Roberta Flack - “The First Time Ever I Saw Your Face”, single, 1972

Seeger wyznała dla Mojo, że nie była zachwycona sławą nagrania Roberty Flack, chociaż była wdzięczna za tantiemy jakie otrzymywała jako wdowa po autorze - MacCollu. Mimo, że Seeger i MacColl byli bliżej tej piosenki niż ktokolwiek inny i ich sądy są ciężko zarobione, to wciąż dyskutowana jest kwestia podjęcia przez Flack decyzji o takim spowolnieniu tempa i rozkoszowaniu się tym co opisują słowa. Co prawda niełatwo jest zepsuć tak piękną melodię jak ta. Praktycznie, każda wersja "The First Time Ever I Saw Your Face" przetrwa jako utwór, który rozbrzmiewa komukolwiek, kto został powalony siłą uderzenia miłości.

Peggy Seeger

The First Time Ever I Saw Your Face, lyrics

The first time ever I saw your face
I thought the sun rose in your eyes
And the moon and the stars were the gifts you gave
To the dark and the end of the skies

And the first time ever I kissed your mouth
I felt the earth move in my hand
Like the trembling heart of a captive bird
That was there at my command, my love

And the first time ever I lay with you
I felt your heart so close to mine
And I knew our joy would fill the earth
And last, till the end of time, my love

The first time ever I saw your face
Your face
Your face
Your face

Clinta Eastwooda "Play Misty For Me", folder 1971

Tłumaczenie wg tekstowo.pl

Po raz pierwszy kiedy zobaczyłem Twoją twarz
Myślałem, że słońce wschodzi w Twoich oczach.
I Księżyc i gwiazdy były darem od Ciebie
dla ciemności i końca nieba.

Po raz pierwszy kiedy pocałowałem Twoje usta
Poczułem jakby ziemia była w zasięgu mojej ręki
Jak drżące serce ptaka żyjącego w niewoli
To było na moje polecenie, Moja Miłości

I po raz pierwszy kiedy leżałem obok Ciebie
Poczułem Twoje serce tak bliskie mojemu
i wiedziałem, że nasza radość wypełni całą ziemię
i będzie trwała, do końca czasu, Moja Miłości

Po raz pierwszy kiedy zobaczyłem Twoją twarz
Twoją twarz
Twoją twarz
Twoją twarz

Peggy Seeger & Ewan MacColl

Roberta Flack - First Time Ever I Saw Your Face

W 1927 roku Charles Lindbergh przeleciał Atlantyk z Nowego Jorku do Paryża. Prezydent Calvin Coolidge ogłosił, że nie będzie kandydował na nastepną kadencję. Tubka pasty do zębów Pepsodent kosztowała 50 centów. I w tym samym 1927 roku Hoagy Carmichael napisał melodię, która została jedną z największych piosenek w historii, „Stardust.”

Stardust

Według samego Carmichaela inspiracja do skomponowania “Stardust” przyszła do niego na campusie jego alma mater - Indiana University w Bloomington. Zaczął gwizdać tą melodię i pobiegł do Book Nook, ulubionego miejsca studentów i zaczął komponować. Carmichael studiował prawo zgodnie z wolą rodziców lecz na uczelni spotkał Bixa Beiderbecke, trębacza jazzowego. Melodia do “Star Dust” wyłoniła się podczas sesji improwizacyjnej z Beiderbacke.

Bix Beiderbecke

31 października 1927 roku Hoagy Carmichael and His Pals nagrali “Star Dust” w Richmond w studio Gennett Records. „Pals” (Kumple) Carmichaela, Emil Seidel and His Orchestra uzgodnili, że nagrają instrumentalną wersję, wykonaną w umiarkowanym tempie w Indianapolis, 70 mil stamtąd, między niedzielnym wieczorem a poniedziałkowym rankiem. W 1928 roku Hoagy Carmichael ponownie nagrał “Star Dust”, tym razem z tekstem, który sam napisał. Gennett odrzucił ją ponieważ płyty z wersją instrumentalną sprzedawały się kiepsko. Jednak w następnym roku w Mills Music współpracownik Carmichaela poprosił Mitchella Parisha o napisanie słów do melodii. Rezultat opublikowano w 1929 roku z muzyką i tekstem Parisha pod zmienionym nieco tytułem “Stardust”. I taką piosenkę znamy do dzisiaj.

Hoagy Carmichael & His Pals - Stardust 1928

Hoagy Carmichael (1899 - 1981) został muzycznie uformowany przez matkę, która grała na pianinie w lokalnym kino-teatrze oraz przez ‘czarne’ zespoły jazzowe. Mimo to wybrał się na studia prawnicze ale tam zorganizował swój zespół muzyczny. Sukcesy przychodziły wolno, zespół nagrał kilka utworów w Mills Music, które podebrał ważniejszym zespołom. Mildred Bailey wykonała w 1929 roku jego piosenkę “Rockin’ Chair”, która stała się przebojem, podobnie jak “Georgia on My Mind” (z tekstem Stuarta Gorrella) nagrana w 1932 roku.

Hoagy Carmichael

W 1936 roku Carmichael osiągał sukcesy zarówno na ekranie jak i poza nim. Dał się poznać jako pianista i śpiewak - kapelusz przechylony do tyłu, bez płaszcza, z papierosem w ustach - w filmie Bogarta i Bacalla pt. ‘To Have and Have Not’ (1942), ludzie polubili go za zrelaksowane, nosowe wykonania. W 1946 roku umieścił trzy hity na liście Hit Parade, a w 1951 roku z Johnny Mercerem otrzymał Oscara za film “In the Cool, Cool, Cool of the Evening.” Inne udane współprodukcje z Mercerem to “Lazy Bones” (1931) i “Skylark” (1941). Jednak to za “Stardust” jest najbardziej pamiętany. Był taki czas gdy “Stardust” był najczęściej nagrywanym utworem, z ponad tysiącem różnych wersji, poprzez wiele gatunków i stylów muzycznych. Ten czas już dawno minął ale pozostawił najcenniejsze zbiory w Great American Songbook (GAS).

Hoagy Carmichael & His Pals - Stardust 1928

Mitchell Parish (1900 - 1993) urodził się na Litwie a do Ameryki przybył gdy miał dopiero siedem miesięcy. W dzieciństwie zainteresował się literaturą i poezją, co skłoniło go do zajęcia się pisaniem tekstów do piosenek. Przykładał do tego zawodu wiele starań a pierwszy sukces przyszedł w 1928 roku we współpracy z kompozytorem Cliffem Burwellem, piosenką “Sweet Lorraine”. Ale to następny rok i “Stardust” zapewnił Parishowi wprowadzenie swego nazwiska do historii muzyki.

Mitchell Parish

Zupełnie odmiennie od większości standardów “Stardust” nie powstał ani dla musicalu ani dla filmu. Jest to autonomiczny utwór - piosenka, przedstawiona w sławnym Cotton Clubie w nowojorskim Harlemie. Trochę później w tym samym roku utwór został wprowadzony do masowej publiczności przez popularną orkiestrę taneczną Ishama Jonesa. Jego nagranie z 1930, z Victorem Youngiem grającym solo na skrzypcach zostało bestsellerem. W 1931 roku Young tym razem z własną orkiestrą zagrał koncert z Boswell Sisters, które swobodnie podeszły do melodii Carmichaela.W tym samym roku “Stardust” otrzymał dwa ładne nagrania dokonane przez Binga Crosby i Louisa Armstronga gdzie Satchmo zagrał wspaniałe intro i snuł marzenia w partii wokalnej. Crosby był bardzo żartobliwy scatując i gwiżdżąc, improwizując melodię i wymieniając partię z saksofonistą Jimmy Dorsey’em.

IshamJones and His Orchestra

W 1940 roku Artie Shaw ze swoją orkiestrą nagrał znakomitą wersję “Stardust” - płyta sprzedała się w ilości ponad miliona egzemplarzy. Od tego czasu piosenka stała się standardem. Wszystkie big bandy włączyły ją do swoich repertuarów. Druga Wojna Światowa wniosła do tego utworu inny kontekst. Miłość, śmierć i strata były tematami popularnej muzyki, tak jak rozłąka i wspomnienia o miłości. Po wojnie Artie Shaw ze swoim zespołem nagrał “Stardust” ponownie.

Artie Shaw and His Orchestra

Wielu wokalistów nagrało swoje interpretacje tej piosenki od czasu gdy można było umieścić ją na płycie winylowej, nawet jeśli nie były to wielkie wykonania. W jakimś nie do końca określonym momencie wersja zaśpiewana przez Nat King Cole’a stała się standardem. Ze swoją jedwabistą barwą głosu i wielkim opanowaniem Nat King Cole uczynił “Stardust” sentymentalną i refleksyjną i to bez egzaltacji czy ckliwości.

Nat King Cole - Stardust

“Stardust” jest niezwykłą piosenką jak na lata dwudzieste i tamtą erę. Złożona melodia Carmichaela zawiera rozległe skoki i nieoczekiwane zwroty z tonacji durowej do molowej, naszkicowana w harmonice zorientowanej jazzowo z septymami, nonami a nawet większymi interwałami. Również początek w molowym akordzie na drugim stopniu skali był bardzo śmiały. Piosenkarz Mel Torme zanotował, że "przechadzki w górę skali i w dół przypominają nic innego jak improwizowane solo na kornecie." Następnie dodał: "Jest to jeden z najbardziej gorzkosłodkich przykładów 'straconej miłości' jakie kiedykolwiek napisano." Oscar Hammerstein II skomentował we wstępie do swojej książki z tekstami: "‘Star Dust’przechadza się i wędruje jak wagarujący uczeń na łące. Jej struktura jest swobodna, wzór jest złożony. I jeszcze, osiąga rodzaj długowiecznej popularności, do której niewiele piosenek ma prawa. Jak to rozumieć? Nie jestem pewny. Wiem tylko, że to jest piękne a ja bardzo lubię tego słuchać." Dając tak dużo, wielki sukces tego utworu jest niczym niezwykłym.

Louis Armstrong - Stardust 1931

W 1978 roku, ponad 50 lat od napisania tej piosenki, na kampusie uniwersyteckim w centrum kraju popularny piosenkarz country przedstawił ją nowym generacjom. Dzisiaj ludzie, którzy nigdy nie słyszeli Ishama Jonesa, Artie Shawa ani też o Hoagy Carmichaelu znają jego utwór dzięki Willie Nelsonowi. "Stardust," amerykańska piosenka o tęsknocie, marzeniach, pożądaniu wciąż rozpościera się między dekadami dotykając każdego kto ją usłyszy. W swojej autobiografii "Willie", Nelson wspomina pierwszy wieczór gdy zaśpiewał ją z zespołem w Austin Opera House. "Był to rodzaj olśnionej ciszy w tłumie przez chwilę a potem oni eksplodowali wiwatując, gwiżdżąc i klaszcząc. Dzieciaki na widowni sądziły, że to moja nowa piosenka. Starsi pamiętali ją dobrze i kochali tak samo jak ja."

Willie Nelson plays Stardust

“Stardust” lyrics

And now the purple dusk of twilight time,
Steals across the meadows of my heart,
High up in the sky the little stars climb,
Always reminding me that we're apart.

You wander down the lane and far away,
Leaving me a song that will not die,
Love is now the stardust of yesterday,
The music of the years gone by.

Sometimes I wonder why I spend,
The lonely nights dreaming of a song,
The melody haunts my reverie,
And I am once again with you.
When our love was new,
And each kiss an inspiration,
But that was long ago,
Now my consolation,
Is the stardust of a song.

Beside a garden wall,
When stars are bright,
You are in my arms.
The nightingale tells his fairy tale,
A paradise where roses bloom,
Though I dream in vain.
In my heart it will remain,
My stardust melody,
The memory of love's refrain.

Stardust

"Stardust" - Gwiezdny Pył (Tłumaczenie wg tekstowo.pl)

Czasem zastanawiam się, czemu spędzam
Te samotne noce śniąc o piosence
Ta melodia nawiedza moje marzenia
I znowu jestem z Tobą
Kiedy nasza miłość była nowa
A każdy pocałunek był inspiracją
Ach, ale to było dawno temu
Teraz moje ukojenie jest w pyle gwiezdnym piosenki

Obok ściany ogrodu, kiedy gwiazdy są jasne
Jesteś w moich ramionach
Słowik opowiada swoją baśń
O raju, gdzie rosły róże
Choć śnię na próżno
W moim sercu pozostanie
Moja melodia z pyłu gwiezdnego
Refren wspomnienia miłości

Hoagy Carmichael

Willie Nelson - Stardust

Ostatnie dwa lata życia (1825 - 1827) Beethoven prawie całkowicie poświęcił na pisanie kwartetów smyczkowych. Co prawda projekt rozpoczął się już w roku 1822 gdy Rosyjski Książę Mikołaj Golicyn, wiolonczelista amator, zamówił u niego „jeden, dwa lub trzy” kwartety smyczkowe. Jak tylko Beethoven otrzymał zaliczkę wziął się do pracy, zamierzył nie jeden, dwa i trzy lecz pięć dużych kwartetów, które ostatecznie stały się sześcioma odrębnymi dziełami, znanymi po prostu jako „Późne Kwartety Beethovena”. Przez dekady kwartety te miały opinie dziwnych, trudnych, nienormalnych, prawdopodobnie jako prace stworzone przez kiedyś wielkiego kompozytora, jednak zdegenerowanego pzez głuchotę i obłęd. Dopiero w XX wieku późne kwartety zostały szeroko uznane za głębokie i nieprześcignione arcydzieła.

Beethoven - String Quartet No. 13 - V. Cavatina -Adagio molto espressivo

Trzeci z tych kwartetów, w kolejności w jakiej Beethoven je komponował, Kwartet Smyczkowy B-dur, Op. 130 został ukończony w pierwszej wersji w listopadzie 1825 roku, tylko rok po jego Dziewiątej Symfonii. Wkrótce Beethoven i jego wydawca zdumiewająco zgodnie doszli do wniosku, że finał (Wielka Fuga) nie odpowiadał pozostałym częściom kwartetu. Najeżoną trudnościami fugę o epickich proporcjach uznali za „zbyt wielką”. Fuga została oddzielona jako samodzielny utwór zaś Beethoven napisał świeży, lżejszy finał kompletując Op. 130 w zrewidowanej ostatecznie wersji.

Beethoven

Części utworu

1    Adagio ma non troppo - Allegro
2    Presto
3    Andante con moto ma non troppo
4    Alla danza tedesca. Allegro assai
5   Cavatina. Adagio molto espressivo
6    Finale. Allegro

Kwartet Smyczkowy op.130 Wydanie Nutowe, Berlin, 1827

Beethoven oryginalnie zamierzał stworzyć mocno wyrazistą arię w części trzeciej, w tonacji Des-dur. Jego szkice ujawniają jednak, że po miesiącu zrezygnował z tego zamiaru na rzecz obecnej wersji części trzeciej oznaczonej ‘poco scherzoso’ i również w Des-dur. Arię opracował jako Cavatinę w Es-dur i umieścił ją jako część piątą. Przed nią pojawił się walc zatytuowany ‘Alla danza tedesca’, który pierwotnie przeznaczony był do poprzedniego kwartetu (Op. 132) ale został odrzucony.

Beethoven

‘Cavatina’ prawdopodobnie jest najpiękniejszym fragmentem dzieła jaki Beethoven kiedykolwiek skomponował - jest nasycony intensywnym uczuciem i nawet sam kompozytor podobno był wzruszony przez jej czysty wdzięk i głębię.

Beethoven

Cavatina, Adagio molto espressivo rozpoczyna się prostym wznoszeniem i opadaniem nut przez drugie skrzypce i przechodzi do hymnu - czterogłosowej muzyki całym sercem pięknej. Słowo ‘cavatina’ w orginale oznacza krótką i prostą pieśń ale Beethoven przeobraził tą formę. Szeroko rozbudowana pierwsza otwierająca sekcja, wzruszająca sama prowadzi nas do jednej z najmocniej dotykającej nas muzyki. Podczas gdy trzy niższe głosy układają widmowy wzór powtarzanych trójek, pierwsze skrzypce tkają, snują błagalne, nieśmiałe nuty daleko wyżej, prawie żadna z nich nie jest zbieżna z toczącym się rytmem. Pierwsze skrzypce służą w roli przewodnika dla kogoś kto pozornie wpadł w dezorientację i beznadzieję. Efektem okazała się być wzrastająca desperacja. Beethoven oznaczył ten pasaż słowem’Beklemmt’, co można luźno tlumaczyć jako ‘przytłoczony’ czy ‘udręczony’. Ta muzyka w przeważającej mierze nieznośna w jej trzymającym w napięciu przesłaniu w końcu uwalnia z uchwytu i powraca do nieco alternatywnej wersji pierwotnego materiału. Wtedy utwór zmierza do zakończenia z kilkoma pulsującymi akordami i zamiera w melancholijnej rezygnacji. Beethoven, który był już głuchy w tamtym czasie powiedział, że płakał gdyż słyszał Cavatinę "wewnętrznym uchem."

Cavatina, początek partytury

To jest taki utwór, który można określić jako będący poza naszym światem. Figuratywnie, głębia osobistej ekspresji wydaje się tak samo trzymać wnikliwość Beethovena i spajajać ostatni jego okres. Jego wizja i zrozumienie wydaje się jakoś przeniesiona poza naszą sferę, w jakieś wspaniałe miejsce gdzie będzie mógł grać swoją muzykę. W rzeczywistości nagranie Cavatiny przez Budapest String Quartet jest w trakcie podróży kosmicznej przez Pas Kuipera na krańcach Układu Słonecznego na pokładzie Voyagera 7 wystrzelonego z Ziemii w 1977 roku. Była to idea astronoma Carla Sagana.

Złota Płyta Voyagera 7

Cavatina w muzyce to prosta pieśń. Cavatina Beethovena, mimo jednak prostoty i pewnego rodzaju krótkości (6 - 7 minut) wywołuje nasze najsilniejszy przeżycia, łącząc nas z nim. Jest to medytacja. Jest to Mahleresque. Sam kompozytor mówił, że kosztowała go łzy i to zarówno podczas pisania utworu, jak i później gdy tylko ożywało wspomnienie tworzenia. I ja jestem zafascynowany Cavatiną z Kwartetu B-dur, opus 130. Słucham jej wciąż i wciąż. Jak mu się to udało zrobić? Co on chce mi powiedzieć? To jest piękne, całkowicie.

Beethoven String Quartets nagrane przez Budapest SQ

Podtytuł Kwartetu “Liebquartett” ("Miły [Drogi] Kwartet") ukazuje nam jak Beethoven podchodził do tego dzieła w swoich notatkach. Gdy tylko pisał o tym kwartecie świadomie konstatował: "Sztuka żąda od nas byśmy nie stali w miejscu."

Beethoven przez J.P. Lysera

Beethoven - Cavatina from String Quartet Op.130 (Arctic Philharmonic)

W 1977 roku Neil Young sformował nowy zespół nazwany The Ducks, w skład którego wchodził Jeff Blackburn. Zespół ten grał w modnych klubach w Santa Cruz po stawce 3$ za piosenkę. W tamtym czasie powstał utwór "My, My, Hey, Hey (Out Of The Blue)", którego współautorem był Blackburn. Utwór pokazuje jak krótka jest natura sławy i jak trudno jest być znanym artystą."Rock and Roll Is Here to Stay" to piosenka z lat 50-tych zespołu Danny and The Juniors. Young nawiązuje i wspomina artystów z poprzednich dekad: 50-tych (Danny), 60-tych (Elvis) i 70-tych (The Sex Pistols, a w szczególności ich wokalistę Johnny Rottena) by pokazać, że "rock and roll nigdy nie umrze." Utwór znalazł się na albumie 'Rust Never Sleeps' na pierwszej ścieżce.

Hey, Hey, My, My

'Rust Never Sleeps' jest unikalnym dokonaniem Neila Younga i Crazy Horse gdyż jest to album z całkowicie nowym materiałem, w większości nagrany live, który jednak został częściowo dogrywany w studio, a odgłosy reakcji publiczności zostały usunięte. Całość dała niepowtarzalny efekt intymności i intensywności. Album jest w połowie akustyczny i w połowie elektryczny, otwierają go i kończą dwie wersje tej samej piosenki: "Hey Hey, My My".

Rust Never Sleeps, album

"My My, Hey Hey (Out of the Blue)" została nagrana na początku 1978 roku w Boarding House. Na tej ścieżce rockowy kameleon Neil Young w pojedynkę składa hołd punk-rockowi i zapowiada ruch grunge w latach 90-tych. Tekst mówi wprost o krótkotrwałości życia ale przedstawia też pogląd, że ludzie stwarzają pozory, pod którymi jest jednak zdecydowanie bardziej realna rzeczywistość. Young przywołuje też frontmana zespołu Sex Pistols retorycznym pytaniem: "Czy to opowieść Johnny Rottena?", dodając "Lepiej jest się palić gdyż rdza nigdy nie śpi".

Danny and The Juniors

Słynny wers "Lepiej spłonąć niż zardzewieć" jest często przypisywany przyjacielowi Younga - Jeffowi Blackburnowi. Ten wers został uznany za jeden z najsławniejszych tekstów piosenek w historii. Kurt Cobain umieścił go w swoim liście samobójczym. Gdy Young został zapytany przez magazyn Time w 2005 roku o Cobaina w kontekście tej linijki tekstu odpowiedział: "Fakt, że słowa z mojej piosenki były z nim gdy się zabijał głęboko wpłynął na mnie, ale nie sądzę by on zabił się ponieważ ja nie chciałem przeminąć. Nie sądzę, że on zinterpretował tą piosenkę negatywnie. Piosenka jest o artystycznym przeżywaniu a ja uważam, że on miał problem z przeświadczeniem, że się sprzedaje a nie wiedział jak to zatrzymać. Czuł się zmuszany do koncertowych tourów a on wcale tego nie chciał, czuł się zmuszany do wszelkiego rodzaju rzeczy."

The Ducks (Mosley,Craviotto,Blackburn,Young)

Śmierć Cobaina była objawieniem różnego rodzaju, jednym ale nie jedynym było pozostawienie drugiego ruchu punkowego w stanie emocjonalnego chaosu, który wszakże przez ciężki, brawurowy tekst Younga został obrócony w coś tragicznego. Nic dziwnego, że potem to nieszczęsne zdarzenie rzuciło cień na nowy album Younga 'Sleeps with Angels'. Przy czym nie jest tak, że tytułowa piosenka jest adresowana do samobójstwa Cobaina tak bardzo jak "My My, Hey Hey" odnosi się do końca Sex Pistols; to raczej cały ten album jest udręczony implikacjami tego aktu.

Kurt Cobain, list pożegnalny

W filmie Highlander z 1986 roku, łajdak Kurgan przytacza tą piosenkę ludziom w kościele: "Muszę wam coś powiedzieć! Lepiej się spalić niż wyblaknąć!" Ale on rozumie to jako pochwałę jego toczącej się ryzykownej walki o nieśmiertelność w przeciwieństwie do normalnego spokojnego życia. Jest to oczywista metafora bycia rockową gwiazdą.

Johnny Rotten

W biografii Neila Younga, "Shakey", napisanej przez Jimmy McDonougha, Neil zauważa, że idea tej piosenki powstała kiedy improwizował z zespołem Devo. Frazę "Rdza nigdy nie śpi" wypowiedział Mark Mothersbaugh (z Devo), a Neil, który kochał takie improwizacje, przyswoił ją sobie. Young wyjaśnił dlaczego ta fraza przemówiła do niego: "To ma związek z moją karierą. Im dalej jechałem tym więcej musiałem walczyć z korozją. I stało się to dla mnie jak World Series (mecze finałowe ligi MLB). Rywalizacja toczy się o to czy ja skoroduję i ostatecznie nie będę zdolny do ruchu i będę się powtarzał czy też będę się rozwijał trzymając korozję na smyczy."

Mark Mothersbaugh

W 1978 roku Young and Crazy Horse rozpoczęli długi tour, w którym każdy koncert był podzielony na dwie części - jedną gdy Young występował solo z akustyczną gitarą i drugą w pełnym składzie elektrycznym. Prawdziwa wspaniałość albumu 'Rust Never Slepps' leży w jego drugiej elektrycznej części. “Hey Hey, My My (Into the Black)” jest ciemnym, twardym i przesterowanym końcem w porównaniu do sielskiego “Hey Hey, My My (Out Of The Blue)”.

Neil Young & Crazy Horse

Piosenka otwarcie mówi o trudnościach bycia muzykiem rockowym. Według cytatu w Hyper Rust, Neil Young powiedział: "dla mnie esensja rockowego ducha to to, że lepiej palić się jasno niż zanikać gdzieś w nieskończoności. Nawet wtedy gdy jesteś już dojrzałym człowiekiem będziesz myślał 'tak ...powinienem zgnić w nieskończoności niż iść dalej. Rock'n'roll nie patrzy w przód zbyt daleko, rock'n'roll jest teraz. Jest tym co dzieje się w tej sekundzie."

Neil Young

“Hey Hey, My My (Into the Black)” jest najpopularniejszym utworem z tego albumu i pod wieloma względami jest sygnaturą całej kariery Younga. Krytycy przyjęli tę piosenkę (i album) bardzo dobrze w tamtych dniach ale i z biegiem lat. 'Rust Never Sleeps' był też sukcesem komercyjnym wchodząc do Top 20 po obu stronach Atlantyku. W 2003 roku, 'Rust Never Sleeps' znalazł się na 351 pozycji na liście 500 najlepszych albumów w historii, w rankingu magazynu Rolling Stones.

Rust Never Sleeps

My My, Hey Hey (Out Of The Blue)

My my, hey hey
Rock and roll is here to stay
It's better to burn out
Than to fade away
My my, hey hey.

Out of the blue and into the black
They give you this, but you pay for that
And once you're gone, you can never come back
When you're out of the blue and into the black.

The king is gone but he's not forgotten
This is the story of a johnny rotten
It's better to burn out than it is to rust
The king is gone but he's not forgotten.

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye.
Hey hey, my my.

Neil Young & Crazy Horse

My My, Hey Hey (Out Of The Blue) (Znikąd)

Mój mój,hej,hej
Rock and roll zostaje
Lepiej spłonąć
niż wyblaknąć
Mój mój,hej,hej

Z błękitu
w ciemność
Dają ci to,
lecz za to płacisz
Kiedy raz odejdziesz,
nigdy nie będziesz mógł wrócić,
Gdy z błękitu przechodzisz
w ciemność.

Króla nie ma
lecz nie jest zapomniany -
Oto historia
Johnn'ego Rottena
Lepiej spłonąć
niż zardzewieć
Króla nie ma
lecz nie jest zapomniany

Hej,hej,mój,mój
Rock and roll nigdy nie umrze
Więcej dla obrazu,
Niż tylko rzut okiem.
Hej,hej,mój,mój...

Hey Hey, My My (Into The Black)

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye.
Hey hey, my my.

Out of the blue and into the black
You pay for this, but they give you that
And once you're gone, you can't come back
When you're out of the blue and into the black.

The king is gone but he's not forgotten
This is the story of Johnny Rotten
It's better to burn out 'cause rust never sleeps
The king is gone but he's not forgotten.

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye.

Hey Hey, My My (Into The Black) (Donikąd)

Hej, hej, tak, tak
Rock'n'roll nigdy nie zginie
Jest więcej niż obraz
Który dostrzega oko

Znikąd i donikąd
Zapłaciłeś za to, ale dali ci tamto
Gdy odejdziesz nie możesz już wrócić
Gdy pojawiasz się znikąd
I idziesz donikąd

Król odszedł, ale nie zostanie zapomniany
Czy to historia o Johnnym Rottenie?
Lepiej jest spłonąć, bo rdza nigdy nie śpi
Król odszedł, ale nie zostanie zapomniany

Hej, hej, tak, tak
Rock'n'roll nigdy nie zginie
Jest więcej niż obraz
Który dostrzega oko

Neil Young

Battleme - Hey Hey, My My (Sons of Anarchy)

Kiedy Jessie Mae Robinson, gdzieś na przełomie lat 40-tych i 50-tych, napisała "Cold, Cold Feeling" prawdopodobnie nie mogła sobie wyobrazić, że 66 lat później pojawi się kolejna, nowa wersja nagrana niespodziewanie przez Nicky Bramble. Trzeba oddać sprawiedliwość T-Bone Walkerowi, że pokazał jej czym ten utwór jest. T-Bone Walker nagrał tego bluesa pierwszy, w grudniu 1951 roku, w Los Angeles. Oryginalnie wydany przez Imperial na singlu 'T-Bone Walker: Cold Cold Feeling' w 1952 roku; ponownie wydany przez Imperial w 1959 roku na albumie 'T-Bone Walker Sings the Blues'.

Cold Cold Feeling

Jessie Mae Robinson była chyba pierwszą Czarną Amerykanką która przełamała "kolorową barierę" jako autorka piosenek. Urodziła się 1 grudnia 1919 roku w Cali w stanie Teksas, niedaleko Beaumont. Jej panieńskie nazwisko brzmiało Booker. Wkrótce jej wyruszyła wraz z rodziną do Watts, miasteczka w pobliżu południowego Los Angeles. Jeszcze będąc nastolatką zaczęła pisać piosenki (kilka lat później poznała Leonarda Robinsona i wyszła za niego za mąż). Dążąc do wejścia do show businessu zaczęła dostosowywać swoje kompozycje do wymagań wykonawców i wydawców.

Jessie Mae Robinson

Przez całą karierę tworzyła piosenki siedząc przy stole w kuchni, z kartką i piórem w ręku i nucąc melodie dla siebie samej.

Nicky Bramble - Cold Cold Feeling

Pierwszą artystką, która nagrała jej piosenkę była Dinah Washington ("Mellow Man Blues", 1945). Robinson napisała wkrótce "Cleanhead Blues" dla Eddie Vinsona (1946, autorstwo tej piosenki jest dyskutowane i niekiedy przypisowane Vinsonowi). Wśród jej najlepszych bluesów należy wymienić: "Roomin' House Boogie" (nagramy przez Amosa Milburna, 1949), "Blue Light Boogie" (Louis Jordan, 1950) i hit numer jeden Charlesa Brown 1951 roku, "Black Night". Inne znaczące kompozycje to "Sneakin' Around" (B.B. King, 1955) oraz "Let's Have a Party", po raz pierwszy nagrana przez Elvisa Presleya w 1957, a w 1960 roku przez Wandę Jackson.

T-Bone Walker - Cold Cold Feeling, single 1952

Jej największym przebojem był utwór "I Went To Your Wedding" (1952), który wprowadził ją na szeroki rynek muzyki pop. Piosenkę tą od razu nagrała Damita Jo, a następnie Patti Page, której nagranie weszło na szczyty popularności. Głównie dzięki tej piosence Robinson została, jako pierwsza amerykańska Murzynka, członkiem ASCAP (Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców). Inne popowe sukcesy odniosła z Jo Stafford ("Keep It A Secret", 1952) i Frankie Laine ("I’m Just A Poor Bachelor", 1953). Jednym z jej ostatnich wielkich hitów był "The Other Woman", w 1958 roku wprowadzony na listy przebojów przez Sarah Vaughan, później nagrany przez Ninę Simone i jeszcze przez Lanę Del Rey (na albumie 'Ultraviolence' z 2004 roku).

Albert Collins plays Cold Cold Feeling

Jessie Mae Robinson napisała bluesa "Cold, Cold Feeling" w 1950 roku. Poza T-Bone Walkerem bluesa tego nagrywało wielu artystów, m.in.: Otis Spann (1968), Dave Alexander (1972), Albert Collins (1978), Jimmy Witherspoon (1980), Melvin Taylor (1982), Phil Guy (1983), Valerie Wellington (1983), Jimmy Johnson (1983), Walter Trout (1989), Zuzu Bollin (1989), U. P. Wilson (1992), Aron Burton (1996), Michael Coleman (2000), Oscar Benton (2003), Lurrie Bell (2005) i na razie jako ostatnia Nicky Bramble (2016).

T-Bone Walker - Cold Cold Feeling

Jessie Mae swymi utworami zmieniła muzyczny krajobraz i uwzględniając wszelkie okoliczności, osiągnęła jako kompozytorka nadzwyczajne sukcesy. Jej piosenki często znajdywały się na liście przebojów Billboard Hit Parade, głównie w latach 50-tych. Na początku lat 60-tych jej przeboje zaczęły maleć ale wciąż otrzymywała tantiemy z praw autorskich. Umarła nieoczekiwanie w październiku 1966 roku, po krótkiej chorobie mając tylko 47 lat.

Jessie Mae Robinson

Cold Cold Feeling, lyrics

I've got a cold, cold feelin; It's just like ice around my heart.
I've got a cold, cold feelin; It's just like ice around my heart.
I know I'm gonna' quit somebody, every time that, feelin'starts.

You treat my like a prisoner, because my hands are tied.
Everything you do to me, is stackin' up inside.
It's a cold, cold feelin' Yea, You're just like ice around my heart.
I know I'm gonna' quit somebody, every time that, feelin'starts.

There's a change in me baby, once I was blind but now I can see.
There's a change in me baby, once I was blind but now I can see.
I'm gonna' put everybody down baby,
That ever made a fool outta me.

Jimmy Johnson plays Cold Cold Feeling

Albert Collins & Gary Moore - Cold Cold Feeling

Zgodnie z aktualnymi wynikami głosowania przeprowadzonego przez magazyn Watch and Listen piosenkę "Paloma Negra" w wykonaniu Jenni Rivery z 2007 roku uważa się za Największą Piosenkę w Historii Muzyki. Dla wielu jest to prawdopodobnie znana historia: raz na dekadę sławny w świecie magazyn muzyczny Watch and Listen przeprowadza globalną ankietę wśród producentów i krytyków muzycznych z 80-ciu różnych krajów o 20-tu różnych językach. Uznanie dla "Paloma Negra" w obecnej dekadzie nie jest zaskoczeniem. Miliony fanów Jenni Rivery przeżyło ekscytację taką wiadomością jednak wielu innych podnosi wątpliwości co do obiektywności i sprawiedliwości tego głosowania.

Paloma Negra (Black Dove)

"Paloma Negra" jest utworem w stylu ranchera napisanym przez Tomása Méndeza i po raz pierwszy wydanym w 1988 roku przez Lolę Beltrán na jej albumie 'La Grande'.

Jenni Rivera - Paloma Negra

Ranchera jest popularnym gatunkiem muzycznym w Meksyku a bierze swą nazwę od farm hodowców bydła, na których ten styl był oryginalnie wykonywany. Muzyka ta obejmowała głównie tematykę wiejską ale w trakcie Rewolucji Meksykańskiej została przeniesiona na obszary miejskie w całym kraju. Opisując tradycyjny, wiejski folklor Ranchera pojawiła się jako symbol nowej świadomości narodowej w kontrze do arystokratycznych gustów tamtej ery. Tradycyjna ranchera opiewa miłość, patriotyzm i przyrodę. Rytmy na 3/4, 2/4 i 4/4 wiązane były z tempem i odpowiednio z walcem, polką i bolero. Piosenki zwykle grane były w tonacjach durowych i składały się w instrumentalnego wstępu, zwrotki i refrenu. Instrumentalna sekcja z reguły powtarzała i zwrotkę i refren i dodając zakończenie. Instrumentacja składała się z gitar, smyczków, trąbek i ewentualnie akordeonu, nie było jednak sztywnych reguł.

Lola Beltran - 'La Grande', 1988

Tomás Méndez (1927 - 1995) był meksykańskim kompozytorem i śpiewakiem, przede wszystkim muzyki ranchera, chociaż zaczynał od stylu mariachi. Urodził się w Fresnillo, Zacatecas, Mexico. Mendez był dosyć płodnym kompozytorem a największy sukces odniósł w 1954 roku tworząc "Cucurrucucu Paloma", piosenkę, która stała się olbrzymim hitem w wykonaniu Loli Beltran, a później została nagrana w dużej liczbie krajów, m.in. przez Julio Iglesiasa. (Na fali sukcesu Beltran zagrała główną rolę w filmie o tym samym tytule.) Lola Beltran wielokrotnie nagrywała pisoenki Mendeza, w tym i "Paloma Negra" i była zapewne jego najsympatyczniejszą interpretatorką, ale jego kompozycje znajdywały sympatię u wielu innych; wśród jego adoratorów byli tej miary artyści co Pedro Infante, Vicente Fernández, Amalia Mendoza czy Javier Solís. Mendez również sam nagrywał jako wokalista lecz zawsze był bardziej ceniony jako twórca piosenek niż ich wykonawca. Umarł w Mexico City 19 czerwca 1995 roku.

Tomas Mendez

Jenni Rivera dotknęła serc milionów słuchaczy śpiewając "Paloma Negra". Jej spuścizna rośnie w miarę jak nowi fani odkrywają jej unikalny muzyczny dorobek. Urodziła się jako Dolores Janney Rivera w Long Beach w 1969 roku. Jej kariera połączyła łukiem różne ery i gusta w amerykańskiej historii. Rivera nie była wielką wokalistką, była za to ikoną - inspirowała wszystkich dookoła. Jenni Rivera umarła w Iturbide w grudniu 2012 roku, mając 43 lata.

Jenni Rivera

"Paloma Negra przedstawia otwarty kanał w Meksyku i drogę na powierzchnię i większość z nas ma gdzieś tego gołębia w swoim jestestwie" - tak mówią członkowie Mariachi Semblanza - "Pijaństwo nie jest takie proste bez Paloma Negra. Nie pije się komfortowo jeżeli nikt nie umiera z miłości lub ze wspomnień i nikt nie towarzyszy przy takiej historii. Nie jesteś pijany dopóki nie obejmiesz przyjaciela i nie zaśpiewacie na całe gardło: 'ya agarraste… por tu cuenta.. las parraaandaaas' w rogu gospody, a potem mariachi gdzieś w nocy będą ci świadomie akompaniować."

Tomas Mendez

Być może najbardziej znaną wersją "Paloma Negra" jest ta pierwsza, Loli Beltran. Są jednak inni wykonawcy, którzy zaśpiewali tę pieśń z wielkim uczuciem i kunsztem, jak np. Chavela Vargas lub Lila Downs.

Chavela Vargas

Paloma Negra, tekst hiszpański

Ya me canso de llorar y no amanece
Ya no sé si maldecirte o por ti rezar
Tengo miedo de buscarte y de encontrarte
Donde me aseguran mis amigos que te vas
Hay momentos en que quisiera mejor rajarme
Y arrancarme ya los clavos de mi penar
Pero mis ojos se mueren si mirar tus ojos
Y mi cariño con la aurora te vuelve a esperar

Y aggaraste por tu cuenta la parranda
Paloma negra paloma negra dónde, dónde andarás?
Ya no jueges con mi honra parrandera
Si tus caricias han de ser mías, de nadie mas

Y aunque te amo con locura ya no vuelves
Paloma negra eres la reja de un penar
Quiero ser libre vivir mi vida con quien yo quiera
Dios dame fuerza que me estoy muriendo por irla a buscar

Y agarraste por tu cuenta las parrandas

Lola Beltran

English Translation

I’m tired of weeping and yet there’s no sign of the sun
I no longer know whether to curse you or pray for you
I’m afraid to look for you and afraid to find you
Where my friends all tell me that you’ve gone

At times I feel like relinquishing the fight
And ripping out the nails that cause my pain
But my eyes are dying without looking into yours
And my affection returns to wait for you at dawn

And you decided on your own to find a party
Black dove, black dove, where are you?
Stop playing with my honor, party girl
Your caresses must be mine, and no one else’s

And though I love you madly, don’t come back to me
Black dove, you are the bars on this cage of suffering
I want to be free and live my life with whom I choose
Lord, give me strength for I’m dying to go find her

And you decided on your own to find a party

Lila Downs śpiewa Paloma Negra

Tłumaczenie polskie (tekstowo.pl)

Męczy mnie już płacz i ciągle nie ma świtu
Nie wiem czy Cię przeklinać czy modlić się za ciebie
Boję się szukać Ciebie i znaleźć tam
Gdzie moi przyjaciele zapewniają mnie że bywasz
Są momenty że chciałbym się poddać
Wyjmując gwoździe z moich ran
Ale moje oczy umierają kiedy nie patrzą w Twoje
I jak szalone znowu Cię dziś szukają , kochanie moje.
Wyrwałaś się sama na tę pijatykę,
Czarnowłosa gołąbeczko, gdzie jesteś?
Nie igraj z moim honorem, balangowiczko
Twoje pieszczoty powinny być tylko moje i niczyje więcej

Chociaż kocham Cie szalenie, nie wracaj już,
Czarnowłosa gołąbeczko, jesteś powodem moich cierpień,
Chce być wolny, przeżyć moje życie z kim ja będę chciał,
Boże daj mi siły bo umieram z pragnienia aby wyjść i szukać Jej.

Wyrwałaś się sama na tę pijatykę

Paloma Negra

Tania Libertad - Paloma Negra

Chesney Henry “Chet” Baker, Jr. (December 23, 1929 – May 13, 1988) był amerykańskim trębaczem. kornecistą i wokalistą jazzowym. Baker zapracował na uznanie publiczności i pochwały krytyków w latach 50-tych, zwłaszcza albumami, w których więcej śpiewał niż grał (‘Chet Baker Sings’, ‘It Could Happen to You’). David Gelly, historyk jazzu, opisał Bakera u początku kariery jako „Jamasa Deana, Sinatrę oraz Bixa zwiniętych w jedno”.

„Almost Blue”, piosenka Elvisa Costello pojawiła się na albumie ‘ Imperial Bedroom’ z 1982 roku. Została ona zainspirowana interpretacją Cheta Bakera utworu „The Thrill Is Gone” z 1957 roku. Baker zamknął krąg nagrywając „Almost Blue” na ścieżce filmu dokumentalnego o nim samym. Baker wykonywał też tą piosenkę na koncertach i jeden z nich został nagrany w Tokio w 1987 roku. Album ‘Chet Baker in Tokyo’ wyszedł w 1988 roku, już po jego śmierci.

Elvis Costello nauczył się wszystkiego grając muzykę folk jednak rzucił ją gwałtownie dla szorstkich krawędzi punk rocka. Był jednym z najlepszych i najbardziej konsekwentnych twórców piosenek swej generacji ale nigdy nie wykorzystywał dorobku by się powtarzać - Elvis Costello eksperymentował z wszystkim, od punka do opery.

Elvis Costello

Niezwykła kariera Costello wybuchła spontanicznie w 1976 roku. Według biografii opublikowanej w wytwórni płytowej „Nieznany i nie zapowiedziany Elvis Costello przyszedł spacerkiem do biura Stiff Records i nawiązał natychmiast porozumienie z szefem zespołu Stiff’a i od razu podpisał kontrakt”. W taki sposób Costello rozpoczął karierę, która była niemal niezrównana w swym bogactwie - od wściekłych samorodków punkowej ery aż do wymagającej sztuki wspólnych występów z operowymi solistami lub z kwartetem smyczkowym. Costello był nazywany „najpiękniejszym piosenkarzem swojego pokolenia”, ale należał również do najpłodniejszych.

Almost Blue

Costello urodził się jako Declan Patrick McManus. W dość bezczelny sposób zaadaptował sceniczne miano „Elvis” (co zasugerował mu jego manager Riviera) ale miał talent by żyć zgodnie z skandalicznym przeznaczeniem. Greil Marcus w 1982 roku przedstawiał go tak: „On łączył inteligencję Randy Newmana z zaciekłością Boba Dylana, zwyczajny patos Buddy Holly’ego z oryginalnością Johna Lennona.” I rzeczywiście, każdy z nich wywarł pewien wpływ na szerokie horyzonty Costello.

Elvis Costello

W 1981 roku Costello wydał ‘ Almost Blue’, album z ulubionymi melodiami country z legendarnym producentem z Nashville - Billem Sherrillem. Zaraz po tej robocie z miłości do tej formy muzyki, zabrał się za znacznie ambitniejszy projekt - album ‘Imperial Bedroom’ (1982). Wyprodukowany w ciągu trzech miesięcy przez byłego inżyniera Beatlesów, Geoffa Emericka został przedstawiony przez Costello jako „album, w którym The Attractions i ja przyznaliśmy sami sobie taki zakres możliwości, że jak sobie wyobrażaliśmy mógł by się podobać Beatlesom w połowie lat 60-tych.”

‘Imperial Bedroom’, 1982

Ku dużemu sceptycyzmowi i konsternacji Costello, słowo „arcydzieło” (masterpiece) pojawiło się w kampanii reklamowej ale i w wielu recenzjach ‘Imperial Bedroom’. Atoli to było arcydzieło. Costello zamienił gitarę na fortepian jako główny instrument, przy którym komponował i tworzył kwieciste aranżacje dla “Man Out of Time,” “Town Cryer,” “Shabby Doll” i “The Long Honeymoon.” Utwór “Almost Blue” - oryginalna piosenka na albumie ‘Imperial Bedroom’ nie ma żadnego związku z poprzednim albumem country - został później nagrany przez Cheta Bakera, który zainsprował powstanie tego utworu.

Chet Baker - Almost Blue

‘Imperial Bedroom’ jest pełen maniakalnej energii a jednocześnie powściągliwy, jest ożywiony przez posępną wrażliwość szukającą ekstraktu życia otumanionego bezładnymi doświadczeniami. (Wydaje się, że jest w nim mniej złości niż w poprzednich albumach Costello). Jest to jasno zilustrowane w “Almost Blue” przez narratora przywołującego jego martwą przeszłość, martwe związki i porównując to z teraźniejszością. Wyraża to tak: „Jest tu dziewczyna i jest ona nieomal twoja ... wszystko to twoje oczy używają do obietnic, jej obietnic także”. Przygnębienie przychodzi wraz ze zrozumieniem, że witalność narratora nadwątliła świadomość szybkiego przejścia do zdarzeń z przeszłości, jak zawsze, bez wyrazu.

Alyson Moyet śpiewa Almost Blue

‘Imperial Bedroom’ jest tym albumem, w którym Costello rozwinął skrzydła jako kompozytor. Szczególnie w “Almost Blue” ambitnie łapie cel na tym samym poziomie co takie ikony jak Cole Porter czy George i Ira Gershwin. Czas pokazał, że "Almost Blue" ma tą ponadczasowość pozwalającą stwierdzić, że mamy do czynienia z jazzowym standardem. Costello ustanowił melodię, która zanurza się głębiej niż melancholia aż do smutku w pełnym rozkwicie. Śpiewak jest tu mężczyzną, który kochał i stracił i który tarza się we własnej bezradności stając twarzą z końcem związku skazanego od samego początku: "Flirtując z tą klęską staje się mną/ nazywa mnie głupcem, którego jedynym celem jest/ Almost blue."

Elvis Costello

Był to przełomowy moment dla Costello, począwszy od sympatii publiczności do wzrostu szacunku i uznania u wiekszości muzyków, nawet u tych, którzy zwykle nie cenili nic więcej poza rock and rollem. Costello rozwodził się w tym czasie ze swoją pierwszą żoną i słowa piosenki są w części efektem jego połamania i zgorzknienia - album nie był koncepcyjny per se, mimo to skumulowany efekt jest opowieścią o nieudanym małżeństwie.

Diana Krall śpiewa Almost Blue

Elvis Costello - Almost Blue, lyrics

Almost blue
Almost doing things we used to do
There's a girl here and she's almost you, almost
All the things that your eyes once promised
I see in hers too
Now your eyes are red from crying

Almost blue
Flirting with this disaster became me
It named me as the fool who only aimed to be

Almost blue
It's almost touching; it will almost do
There's a part of me that's always true, always
Not all good things come to an end now; it is only a chosen few
I have seen such an unhappy couple

Almost me
Almost you
Almost blue

Chet Baker - Almost Blue

Tłumaczenie (tekstowo.pl)

Niemal robimy rzeczy do których przywykliśmy
Tu jest dziewczyna, i jest niemal Tobą
Prawie wszystkie rzeczy, które obiecały mi Twoje oczy
Widzę też w jej oczach
Teraz twoje oczy są czerwone od płaczu
Niemal błękitny
Flirtujesz z tą porażką która staje się mną
Nazywa mnie głupcem którym tylko miałem być

Niemal błękitny
Prawie dotyka to mnie na wskroś
Jest część mnie co zawsze będzie szczera, zawsze
Wszystkie te rzeczy nigdy się nie skończą
Teraz zostało tylko kilka wybranych
Widziałem naprawdę nieszczęśliwą parę

Niemal ja, niemal Ty, niemal smutna

Almost Blue

Gabriel Johnson - Almost Blue