01.Take It Slow
02.Easier That Way
03.Follow The Lie
04.Shouting In My Sleep
05.Wait For Better Days
06.She Don’t Feel So Loved
07.Rhianne
08.She’s A Queen
09.Whatever Happened
10.I See It All
11.The Life Of Someone
12.No Dreams Are Made Of This

Line-Up:
Ray Wilson - Vocals, Acoustic Guitars
Ali Ferguson - Guitars, Backing Vocals
Steve Wilson - Acoustic Guitars, Backing Vocals
Lawrie MacMillan - Bass, Backing Vocals
Darek Tarczewski - Piano, Keyboards
Alicja Chrzaszcz - Violin
Barbara Szelagiewicz - Violin
Ashley MacMillan - Drums, Percussion

Time has been kind to Ray Wilson, who had the misfortune of replacing Phil Collins in Genesis for its final studio album. Calling All Stations, if not undergoing a complete critical reevaluation, is at least becoming better understood. Heck, Steve Hackett has even invited Wilson to join him as part of the 1970s-era guitarist’s Genesis Revisited tour. In keeping, Chasing Rainbows, Wilson’s first studio effort since 2008′s Propaganda Man, couldn’t arrive at a better time.

“Real life,” he sings in the opener on Chasing Rainbows, “isn’t always what you want, isn’t always what you need.” Nobody knows that better than Wilson, a singer with the dark confidentiality of solo-era Peter Gabriel who might have made a more lasting impression in Genesis, if he’d been afforded a fighting chance. Instead, he was given a brand name and this patchy group of songs that likely wouldn’t have connected no matter who manned the mic. Couple that with the outsized expectations of following a pop superstar like Collins, and Wilson’s tenure was probably doomed from the first. Chasing Rainbows, of course, labors under no such expectations — and, not perhaps coincidentally, the album soars.

New textures, both turbulent and sanguine, follow Wilson’s decision to add strings to the project. Violinists Alicja Chrzaszcz and Barbara Szelagiewicz, also part of Wilson’s regular touring band, imbue heartfelt melodic-rock gems like “Take It Slow” and “She Don’t Feel So Loved” with deeper emotional undercurrents — then add twilit poignancy to the prog-inspired balladry of “Rhianne” and “No Dreams Are Made of This,” the former of which features vocals by lead guitarist Ali Ferguson.

Elsewhere, Wilson adds saxophone to “Follow the Lie,” something as far away as possible from his own band Stiltskin’s straight-ahead rock sound. In fact, the song that might have sounded the most like Stiltskin, “Whatever Happened,” finds partner Uwe Metzler playing mandolin — giving the tune a totally fresh rootsy feel.

Whatever the musical setting, however, Wilson focuses on a series of stirring, spiritual themes, creating moments of stratospheric uplift on “Easier That Way” (though he starts by deliciously taking on fat cat bankers), “Follow the Lie” (from which the album gets its title), and “Wait for Better Days.” Rewind a couple of decades, and the warm embrace of “She Don’t Feel So Loved” most assuredly would have battled for chart supremacy with Steve Perry’s Journey, David Foster-era Chicago and, well, yes — Phil Collins. The comparison comes easier, and rings truer, when Ray Wilson is featured on an album with material as stong as Chasing Rainbows. ---Nick DeRiso, somethingelsereviews.com

„Chasing Rainbows” to najnowsza płyta studyjna Raya Wilsona znanego ze współpracy z takimi zespołami jak Genesis czy Stilskin.

Urodzony w Szkocji wokalista, gitarzysta, kompozytor zastąpił Phila Collinsa w zespole Genesis w latach 1996-1999. Jako frontman grupy współtworzył album „Calling All Stations”, który trafił na czwarte miejsce w historii sprzedaży zespołu. Konsekwencją wydania płyty była ogólnoświatowa trasa „Calling All Stations Tour”. W marcu 2010 roku zespół Genesis został przyjęty do „Rock’n Roll Hall of Fame”, jako jeden z najważniejszych i wpływowych zespołów wszech czasów. W 2013 roku Ray Wilson nawiązał współpracę z Polskim Radiem, czego pierwszym efektem jest płyta „Chasing Rainbows”, zawierająca 12 utworów utrzymanych w typowym brzmieniu brytyjskiego rocka. Bez wątpienia jest to najbardziej dojrzała muzycznie płyta artysty w jego dotychczasowym dorobku. ---empik.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mediafire ulozto gett

back

A1 	Old Book On The Shelf	4:37
A2 	Over My Dead Body	4:29
A3 	Cold Light Of The Day	3:57
A4 	Song For A Friend	4:27
A5 	How Long Is Too Long	4:29
B1 	Not Long Till Springtime	4:21
B2 	Backseat Driving	3:38
B3 	Parallel Soul	3:27
B4 	Tried And Failed	3:43
B5 	High Hopes	6:11

Acoustic Guitar, Electric Guitar, Slide Guitar – Uwe Metzler
Backing Vocals – Steve Wilson
Bass – Lawrie MacMillan
Drums – Nir Z (tracks: A5)
Guitar [Atmosphere] – Ali Ferguson
Guitar [Solo] – Ali Ferguson (tracks: A3), Uwe Metzler (tracks: B5)
Lead Vocals – Ray Wilson
Percussion – Mario Koszel
Piano, Mellotron, Organ [Hammond] – Kool Lyczek
Tenor Saxophone – Marcin Kajper (tracks: B4)

Former Genesis frontman Ray Wilson was already forged a unique place in progressive rock history. The Poland-based singer stepped in the big shoes of Phil Collins after Collins decided to make his solo career his full time job. Though Wilson’s tenure with the band was brief, his work on the criminally overlooked Genesis album Calling All Stations and the subsequent European tour proved Wilson’s craftsmanship and meddle.

Ray Wilson’s new release, Songs for a Friend, is dedicated to his close confidant James Lewis who passed away last yeaar. Due on June 3, 2016, it shows a different, and decidedly personal side to Wilson. Here, he forgoes the production trappings of progressive rock while retaining the illustrative lyrical foundation. Wilson has stated the album is meant to encapsulate the journey of life.

“Old Book on The Shelf,” the opening track, quietly paints the picture of self-reflection and a man slowly reexamines his life and fights for self-acceptance. The theme is continued in “Over My Dead Body.” Lyrically poignant, the song finds a protagonist confronting demons of the past even as he tries to move on into the future. Wilson’s vocals are strong, yet sensitive, as he freely works his wide range. Former Stiltskin bandmate, Uwe Metzler’s acoustic and slide guitar flow perfectly with the piano of Kool Lyczek over the foundation provided by drummer Nir Z and Lawrie McMillian on bass.

“How Long is Too Long” offers Ray Wilson an opportunity to confront the familiar obstacles presented by failure and success. In the song, the singer engages in the search for a greater meaning which makes the pain worth enduring. Wilson employs a more electric backing for this track to effectively help build the tension.

The album closes with a cover of Pink Floyd’s “High Hopes,” building on the thematic scene Wilson has established with writing collaborator Uwe Metzler. Album mixer Yogi Lang fashions an acoustic wall of sound which enhances the song’s lyrical base. Building on that foundation, Wilson’s voice floats across the theme of loss, searching for a transformation from one’s current state to a new and higher plane.

Rock music doesn’t get more effective at evoking that transformative power than Ray Wilson’s Song for a Friend. ---Preston Frazier, somethingelsereviews.com

Nasz szkocki ziomal z Wielkopolski nie przestaje zadziwiać. Ukazała się właśnie nowa, pięknie wydania i wspaniale brzmiąca, solowa płyta Raya Wilsona zatytułowana „Song For A Friend”. Powstała z inspiracji licznych akustycznych koncertów artysty, w trakcie których pomiędzy piosenkami zwykł on opowiadać historyjki o życiu, o muzyce, o doświadczeniach, o mniej lub bardziej fikcyjnych postaciach. Taka jest też ta płyta: to zbiór krótkich, utrzymanych w intymnej atmosferze piosenek afirmujących potęgę różnych aspektów ludzkiego życia, a w szczególności zadedykowana nieżyjącemu przyjacielowi artysty, Jamesowi Lewisowi.

„Życie to podróż” – zdaje się mówić Ray. Każdy koncert czy każda kolejna płyta to także podróż. Przystanek na drodze życia, który pomaga zwalczać wewnętrzne demony i pobudza emocje. Nie pozwala rezygnować z marzeń, pomaga nie tracić nadziei, staje się sprzymierzeńcem w dążeniu do szczęścia i pokoju w codziennych trudach. O tym wszystkim Ray śpiewa w swoich nowych piosenkach. A śpiewa tak jak tylko on potrafi. Jego niski, lekko „zachmurzony” głos dodaje nutki intymności tym i tak już bardzo osobistym piosenkowym historiom stanowiącym jeden, trwający trzy kwadranse, bardzo spójny muzyczny ciąg. I to spójny do tego stopnia, że długimi chwilami odnosi się wrażenie, że album „Song For A Friend” wypełnia zaledwie jeden długi utwór…

Generalnie jest to smutna płyta. Począwszy od utrzymanej w kolorze sepii okładki, poprzez wszystkie utwory utrzymane w tonacji moll, aż po smutne i refleksyjne teksty. Ale często jest tak, że to co w muzyce smutne okazuje się piękne. Tak właśnie jest z materiałem wypełniającym program albumu „Song For A Friend”. Pięknieje on z każdym kolejnym przesłuchaniem, a śpiewane przez Wilsona historie w sposób naturalny wydają się zaczynać żyć własnym życiem w umyśle odbiorcy.

Ciekawostką jest to, że o ile Wilson, co zrozumiałe, jest autorem wszystkich (za wyjątkiem jednego, ale o tym za chwilę) tekstów na płycie, to całą muzykę (też z jednym wyjątkiem) skomponował jego wieloletni przyjaciel z grupy Stiltskin, Uwe Metzler. To właśnie on przyniósł Rayowi szkice melodii, które stały się początkiem jego kolejnej muzycznej podróży. Podróży, podczas której szkocki muzyk prowadzi słuchacza poprzez meandry uczuć towarzyszących każdemu śmiertelnikowi w codziennym życiu: zazdrości, przemijania, gniewu, bólu, żalu, rozczarowania, przeznaczenia, smutku. I miłości. A także nadziei. Bo jakże inaczej wytłumaczyć fakt, że Ray Wilson zdecydował się umieścić na samym końcu swojej płyty własną wersję flagowego hymnu grupy Pink Floyd, „High Hopes”? Nostalgia, żal za minionym czasem i za tymi, którzy już odeszli? Zdecydowanie tak. A do tego wszystko opowiedziane jest w autentycznie piękny sposób… The grass was greener, the light was brighter… ---Artur Chachlowski, mlwz.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back