1 	The Lost Song Part 1 	5:53
2 	The Lost Song Part 2 	5:48
3 	Dusk (Dark Is Descending) 	6:00
4 	Ariel 	6:28
5 	The Lost Song Part 3 	5:22
6 	Anathema 	6:40
7 	You're Not Alone 	3:26
8 	Firelight 	2:43
9 	Distant Satellites 	8:17
10 	Take Shelter 	6:07

Bass – Jamie Cavanagh
Drums – Daniel Cardoso
Percussion, Synth, Drums, Keyboards – John Douglas 
Piano, Guitars, Keyboards, Vocals – Daniel Cavanagh
Vocals – Lee Douglas 
Vocals, Programmed By, Synth, Guitar, Keyboards – Vincent Cavanagh 

With each release since the mid-'90s, Anathema have pushed their boundaries to the breaking point, creating a prog pop sound of their own. After the universally celebrated Weather Systems in 2012, it was fair to wonder just where else they could go. . Produced once more by Christer-André Cederberg, the set is divided into two halves that diverge from one another musically but are lyrically united, reflecting the evolution of an encounter with love, death, grief, yearning, acceptance, transcendence, and spiritual transformation. The first six tracks are grounded in the three-part "Lost Song" suite, appended by Dave Stewart's lush string charts, expansive, emotionally committed vocals by Vincent Cavanagh and Lee Douglas, acoustic piano and strikingly original guitar work from Daniel Cavanagh, John Douglas' keyboards and percussion, Jamie Cavanagh's thrumming basslines, and Daniel Cardoso's brilliant drumming. Parts one and three of the suite are in 5/8 time, atypical for rock tunes. Cardoso is locked in; he embellishes each section with canny fills and rolls that fuel and drive the singers, but never loses the pocket. "Pt. 1" builds rockist prog in layers adorned by strings until it explodes, then fades to ether. Lee's balladic "Pt. 2" relies on piano, drums, and strings in mellifluous balance, with rock guitars appearing briefly. "Dusk (Dark Is Descending)," with fingerpicked electric guitar lines, initially feels like a folk song, but is utterly transformed by Cardoso's drum kit and carried toward the emotional margins by the singers. "Ariel," initially a sparse duet, becomes an elegant yet powerful rocker. "The Lost Song, Pt. 3" -- the set's first single -- is introduced by Daniel's hypnotic guitar line; its quickly unfolding drama melds aggression, rich harmonics, and strident dual vocals in an anthemic progression. "Anathema"'s melody recalls something from Judgement, but its elaborate arrangements reveal a sophistication and confidence that weren't possible earlier. Vincent's soaring vocal and Daniel's squalling guitar break are startling, arresting. "You're Not Alone" commences the second-half shift toward the stratosphere. Synthetic hi-hat and snare loops integrate seamlessly with Cardoso's kit and Daniel's frenzied guitar; the rhythms and bassline from Jamie actually suggest Aphex Twin's early material. A short organ interlude introduces the title track, which combines glitchy laptop beats that recall early Autechre, though its digital textures and effects are reminiscent of Radiohead's Kid A. Closer "Take Shelter" is even more abstract; one can imagine the influence of Laughingstock-era Talk Talk and Sigur Rós' Takk... in its mix. Eventually, orchestral strings, guitars, and drums enter and coalesce it all into a jagged whole. Distant Satellites' second half takes repeated listens to grasp fully, but it does integrate with the first logically and thematically. Anathema's trademark emotional resonance and musical adventurousness purposefully re-engage earlier electronic forms to make this album a compelling -- if controversial -- undertaking. ---Thom Jurek, AllMusic Review

Dwa lata minęły od wydania przez Anglików "Weather Systems". W tym czasie zdołali objechać świat koncertując, nagrać live album ("Untouchable") i zarejestrować DVD ("Universal"). I skomponować nowy materiał, któremu z czasem nadano tytuł "Distant Satellites".

Album nie przekona nieprzekonanych, ale na pewno zadowoli tych, którzy lubią ich ostatnie wydawnictwa. Stanowi on w prostej linii kontynuację Anathemy z "We're Here Because We're Here" i "Weather Systems". Bardziej delikatnego i jaśniejszego oblicza zespołu, nawet jeśli na "Distant Satellites" pojawiają się ciemniejsze odcienie nieco kojarzące się z "Judgement". Zdaję sobie sprawę, że niektórzy woleliby, żeby Anglicy nagrywali "Pentecost V", "VI" i kolejne, ale to się już na pewno nie stanie. Podobny problem musiał mieć fan zakochany w "A Saucerful of Secrets" czy "Ummagumma" słysząc "The Division Bell". Taki kierunek jednak obrał zespół i można to zaakceptować lub zwyczajnie nie słuchać.

"Distant Satellites" zawieszony jest między ciszą, spokojem a burzą emocji. Napięcie wydaje się być obecne cały czas, mamy jedynie poczucie, że przygaszone jest tylko na chwilę. Kolejny raz gentlemani z Liverpoolu z wielkim wyczuciem prowadzą słuchacza przez swój muzyczny świat. Umiejętnie budują dramaturgię poszczególnych kompozycji. We właściwych proporcjach wymieszali piękno i smutek, melodię z odrobiną drapieżności. Pod tym względem nic się nie zmieniło, wciąż jest dobrze. Nieco rozczarowujący może być jednak fakt, że w dużej mierze mamy do czynienia z bardzo bezpiecznym krążkiem. Właściwie dopiero dalsza część albumu przynosi wyjście z owej strefy bezpieczeństwa, kiedy trochę własnej przestrzeni dostaje elektronika. Słychać echa Radiohead ("You're Not Alone", "Distant Satellites"), gdzie elektroniczny bit połączony jest z brzmieniem fortepianu i klawiszowym tłem. I to byłby ciekawy kierunek dla Brytyjczyków w przyszłości, połączenie wrażliwości Anathemy z brzmieniem podbitym elektroniką. Zresztą Danny Cavanagh w jednym z wywiadów zapowiada, że kolejne wydawnictwo będzie inne. Trzymam za słowo.

Może brzmi to jakbym się skarżył, jednak to, co otrzymuję wraz z "Distant Satellites" bardzo mi się podoba. Mam jednak wrażenie, że płyta jest zwieńczeniem i podsumowaniem pewnej drogi rozpoczętej na "We're Here..." i chciałbym, by następny krok był choćby nieznacznie w innym kierunku. "Distant Satellites" oferuje dość piękna, przestrzeni, subtelnych orkiestracji, zgrabnych, niekiedy fantastycznych tematów (końcówka "Anathema" najlepszym przykładem), by nie czuć niedosytu, jedynie satysfakcję. Brytyjczycy wciąż wiedzą, jak się pisze dobre kawałki. ---Sebastian Urbańczyk, magazyngitarzysta.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

01 – Untouchable Part 1
02 – Untouchable Part 2
03 – The Gathering Of The Clouds
04 – Lightning Song		play
05 – Sunlight
06 – The Storm Before The Calm
07 – The Beginning and The End
08 – The Lost Child
09 – Internal Landscapes		

Musicians:
    Vincent Cavanagh — vocals, guitar
    Daniel Cavanagh — guitar, piano, keyboards, vocals
    John Douglas — percussion, keyboards, guitars
    Jamie Cavanagh — bass guitar
    Lee Douglas — female vocals

Weather Systems is one of the most rousing, beautiful, bitter-sweet, and powerfully emotional musical experiences I have ever encountered. The first suite of songs will build you up, shatter you to pieces, leave you at your most vulnerable and introspective, and then restore you to something stronger than you thought possible. Is this hyperbole? No. I purchased this album shortly before ending a very long-term relationship very tragically, and Weather Systems articulated the circumstances almost too apropos... and so wonderfully musically, that it literally sent me to the floor through cathartic metamorphosis. To. The. Floor.

The first 20 minutes, an extended suite of four tracks, are basically a break-up song, but holy cow is it perfect. Anathema has slowly transitioned from their bleak dark metal roots to masterful romantics, creating lush and sweeping songs that combine thoughtful compositions, a rising swells of dynamics, outstanding musicianship, artistic sensibilities, and pure class; class that puts them in a class their own. For me, these 20 minutes are the pinnacle of the band's output (to date). The songs roar with acoustic and electric guitar sounds, interwoven piano and percussion textures, and deeply resonant bass work. And the vocals... Cavanagh is masterful: pitch-perfect sustains, emotive phrasing, and genuine inflection. Feminine guest vocals by Lee Douglas and orchestra strings just tip things over the edge. Even years later, and after dozens of listens, it still effects me. If you enjoy rock music and life, you'll fall in love with Anathema by the time that "Lightning Song" comes around. If you don't, then I don't think we can be friends anymore.

The second half of the album is just as good, covering more ground conceptually and dynamically. Anathema shows us tracks that are some of their heaviest, yet also most fragile, which is saying something. The band is on an outstanding winning streak, but with Weather Systems they manage to create a release that may be their definitive combination of sounds and styles.

Among my highest recommendations. The perfect place to be introduced to a wonderful band, and perhaps to cross- over into the world of more progressive music. ---Prog Leviathan, progarchives.com

Na próżno tu szukać jakichś depresyjnych, dołujących nastrojów znanych z wcześniejszych płyt. "Weather Systems" to afirmacja pozytywnych, pełnych nadziei i ukojenia dźwięków, i to w takim progresywnym, camelowym stylu. Przy pierwszym odsłuchu w pewnym sklepie muzycznym padło stwierdzenie "taki rock dla bab". I faktycznie coś w tym musi być, bo bracia Cavanaght odnaleźli złoty środek - tworząc miłą, nieinwazyjną muzykę nadal znajdują się w ścisłej światowej czołówce, w głównej mierze właśnie dzięki tym "babom", które przecież drzwiami i oknami walą na koncerty grupy. Dlatego właśnie główny zarzut to przesłodzenie muzyki. Bo ile można grać w balladowym tonie z łezką wzruszenia w oku? Ech, przydałaby się odrobina rockowego pazura, ale tym razem (niestety) trzeba obejść się smakiem.

Opowieść "Weather Systems" toczy się na tle ciepło brzmiących klawiszy, smyków, gitar akustycznych, wokali Vincenta i Lee - w delikatnych, orkiestrowych aranżacjach. Są tutaj rzeczy, które spokojnie mogłyby się znaleźć na listach przebojów, jak chociażby otwierający płytę "Untouchable", który przechodzi w drugą część i w ten sposób mamy elegancką, ponad 10-minutową suitę na początek. Z bardziej wyróżniających się fragmentów uwagę zwraca "The Beginning And The End", który spokojnie mógłbym się znaleźć na albumie "Judgement", albo składający się z dwóch odrębnych utworów "The Storm Before The Calm" (jako jedyny sygnowany przez perkusistę Johna Douglasa - pod pozostałymi utworami podpisał się Daniel Cavanaght). Zakończenie nachalnie przywodzi na myśl kompozycję "Temporary Peace", jakby zachęcając do sięgnięcia po anathemowy klasyk "A Fine Day To Exit".

Ciężko mi teraz stwierdzić, czy "Weather Systems" będzie moją płytą 2012 roku, ale już na pewno wiem, że to jeden z takich albumów, do których będzie się wracało nawet i po wielu, wielu latach. ---Paweł Kuncewicz, rockmetal.pl

download (mp3 @VBR kbs):

yandex mediafire uloz.to mega 4shared cloudmailru gett

back