1 	Volatile 	
2 	Catharsis 	
3 	Beyond The Pale 	
4 	California Bleeding 	
5 	Triple Beam 	
6 	Kaleidoscope 	
7 	Bastards 	
8 	Hope Begets Hope 	
9 	Screaming At The Sun 	
10 	Behind A Mask 	
11 	Heavy Lies The Crown 	
12 	Psychotic 	
13 	Grind You Down 	
14 	Razorblade 	
15 	Eulogy

Bass Guitar, Backing Vocals – Jared Maceachern
Drums – Dave McClain
Lead Guitar – Phil Demmel
Lead Guitar, Lead Vocals, Producer, Mixed By – Robb Flynn
Violin, Viola, Cello – Charles Akert, Ivo Bukolic, Phillip Brezina

If Supercharger was Machine Head's St. Anger, Catharsis is their Lulu.

As we all know, Robb Flynn recently turned 14, and he's ready to celebrate by crowning himself one of metal's most histrionic poetasters. The forced, voice-cracking inferiority complex of Korn, the fathomless hormonal angst of Linkin Park, the indiscriminate, repetitive, and vulgar groove of Soulfly (featuring Corey Taylor), the inability to rap so proudly displayed on Supercharger… Machine Head hoards all the worst, most embarrassing tropes of alt/groove/nu metal as if it had never proven itself worthy of serious artistic consideration on albums like The Blackening and Burn My Eyes. It's a risky business, attempting to tackle serious political and social issues while wielding all the insightful lyricism of a pop-country cowboy cutout, the wannabe tough-guy posturing of an out-of-step pop-punk band, and the vocabulary of your average bawdy limerick.

Viewed from afar, about half of Catharsis is little more than a logical declension from Bloodstone & Diamonds, a sanded-down and pop-core-indebted parody of in-your-face groove metal - older Machine Head bowdlerized in spirit, if not in diction. Songs like "Volatile," "Screaming At The Sun," and "Hope Begets Hope" are no worse than soulless retreads of tunes that might have passed for old MH B-sides. Twisting words into shape to evoke base emotions has always been a task Robb approached with amateurish enthusiasm, if not any particular expertise, and the idea of mumbling or mewling verses before breaking out the belligerent bawling for the chorus has its roots in competent Machine Head releases. "Beyond The Pale" is surprisingly decent, even if the resemblance to Strapping Young Lad's "Love?" only suggests that there are better bands to be listening to at present. When the best a band can do is three steps down from a step down from "fine," however, it's not worth digging for the odd cool riff that survived into "Razorblade Smile" or the invigorating growls in "Grind You Down" - and the worst this band can do is far beyond that.

As much as Catharsis indentures itself to heavy music's most unfortunate pubescent cash cows, this album is more than just a cringe-inducing concoction of bland Slipknot ripoffs, exhausted clean choruses, harder-than-thou breakdowns, and store-bought palatable pablum. Bands similar to Machine Head, and even Machine Head themselves, have embarked on similar paths before, so you might think you know where this album is headed before you listen - but I tell you that you know nothing. This is more than In Flames's Shakespearean tumble from Gothenburg divinity to middling metalcore, more than Opeth's steady vanishing into the time-traveling Volkswagen of prog indulgence, more than a Megadeth backslide into softcore dad rock and angsty dotage-thrash. This is an Illud Divinum Insanus, a Dedicated To Chaos, a The Unspoken King… a Lulu. This is Supercharger updated for the modern era, now with 50% more painful yammering and moralistic caterwauling. This is the sound of a band choke-slamming itself through layers of intensive musical acrimony before retching to a stop in a barren field of breakdown-infested, testosterone-flushed pinch-harmonic-grubbing that would make Emmure take a step back and wonder if they were trying too hard.

Much of the album leaves the concept of inoffensive mediocrity choking in the dust between airy synths and quiet crooning. "Bastards" sounds like a hack cigar box-strumming anarchist pretending to be Dropkick Murphys until it degenerates into Robb screaming "NO NO NO NO NO" like Mike Muir discovering that somebody drank his Pepsi. Every time I replay "Behind A Mask" or "Eulogy," I have to brace myself in case I suddenly start hearing, "All around me are familiar faces…" "Triple Beam" balances the tender braggadocio of a Hatebreed workout playlist with the subtle artistry and tasteful composition of someone who just saw Straight Outta Compton and now thinks he can rap. It certainly doesn't help that this album is 75 minutes long; that would be asking a lot of a listener for an excellent album.

Machine Head's pop melodies are cribbed so shamelessly from radio-tier hardcore that The Chainsmokers would have passed on them for being too saccharine and condescendingly simple; there are lyrics so puerile and shallow that Limp Bizkit would have pursued some thoughtful rewrites before exposing such angst to the world. At least on Bloodstone & Diamonds, Machine Head was still recognizable as a heavy, forceful groove metal band that could thrash and grind with respectable levels of violence. During Catharsis's heavy moments, all I hear is child-proofed alt rock and I Can't Believe It's Not Deathcore. Once upon a time, Robb's powerful, hoarse bellowing could have given Phil Anselmo a run for his money. Now, Machine Head finds itself under the aegis of scratchy, breathless shouts and quavering, pathetic cleans that reek of failed attempts to capture the "realness" of Robb's lyrical fantasies. His harmonies and hooks have more to do with Sonic Syndicate than Pantera. If this had been any other vocalist, half the album might have been salvageable. Maybe. As it is, this album is actual trash. ---ScreamingSteelUS, metalstorm.net

Cztery lata. Tyle fani amerykańskiej grupy metalowej Machine Head czekali na nowy album swoich ulubieńców. Catharsis nie jest na pewno pociskiem nuklearnym wywracającym wszystko do góry nogami (patrz nazwa wytwórni: Nuclear Blast). Nie jest to nic nowego, żadnej rewolucji tu nie znajdziemy. Tylko rzecz w tym, że rewolucja nie jest tu do niczego potrzebna. Godzina fajnej muzyki i przede wszystkim ciekawa i warta dłuższej chwili nad nią spędzonej, treść – to są właśnie te składniki, które tworzą z tej płyty dzieło warte poznania.

Catharsis swoją premierą miało pod koniec stycznia tego roku. Za produkcję muzyczną odpowiadał na niej Zack Ohren wraz z wokalistą zespołu Robb’em Flynn’em. Materiału na najnowszej płycie Machine Head jest sporo, bo znajduje się na niej piętnaście utworów, a płyty słuchać można przez niemal godzinę z kwadransem.

Wspomniałem, że jedną z głównych zalet tego albumu jest ciekawa, intrygująca i niepozostawiająca obojętnym treść. Przykładów można by tu podać wiele. Już od samego początku Robb Flynn skupia naszą uwagę na ważnych, społeczno-politycznych tematach. Historia zaczyna się od otwierającego album Volatile, które wokalista skomponował w dniu morderstw Charlottesville w 2017 roku. Utwór dedykowany jest Heather D. Heyer, która uczestnicząc w proteście przeciwko neonazizmowi i białej supremacji we wspomnianej miejscowości w stanie Wirginia, straciła życie. „Nie obwiniaj fałszywych elit, kiedy nazistowskie dupki maszerują ulicami. Te czasy są niestabilne. Nie ma tu dla ciebie miejsca”.

Jeśli już jesteśmy przy mocno zaangażowanej twórczości muzycznej, to warto wspomnieć o piosence okraszonej wymownym tytułem Bastards, którą Flynn skomponowałam po „trudnej i skomplikowanej” – jak ją sam nazwał – rozmowie ze swoimi dziećmi. Rozmowa ta odbyła się nie w byle jakich okolicznościach, bo po wybraniu na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda Trumpa. Wydarzenie to wywarło duży wpływ na to, co działo i dzieję się w kulturze amerykańskiej, a sam temat nie był również obojętny członkom Machine Head. Tekst tej piosenki mówi wszystko: „Powiedziałem moim synom: << Czasem źli ludzie wygrywają >> To sprawia, że boję się świata. Musiałem ich uspokoić, mówiąc, że to nie potrwa długo. Musimy być sobą, musimy być silni. Powiedziałem im: << To wy jesteście przyszłością. Niech to będzie lekcja. Któregoś dnia będziecie musieli zwalczyć tę agresję>>”.

Jednym z bardziej wyróżniających się na tej płycie utworów jest Heavy Lies The Crown. Jest to niemal dziewięciominutowa kompozycja, która w swojej początkowej fazie (mniej więcej do trzeciej minuty) jest utrzymana w akustycznym, niezwykle klimatycznym, niemal soundtrackowym stylu. Tempo rozwija się stopniowy, by w pewnym momencie wyciszone i spokojne melodie mogły przejść w typowo metalowe gitarowe riffy. Charakterystyczny motyw z początku piosenki powraca jednak pod sam jej koniec i to niczym klamra spina tę niemal epicką kompozycję.

Ciekawe i inne niż cała reszta jest również zakończenie tej płyty. Eulogy to do pewnego momentu akustyczna i nieco złowieszcza ballada, w której usłyszeć możemy delikatne, tajemnicze wokalizy. Jest to ciekawy sposób na zamknięcie tej niezwykle żywej i bezkompromisowej płyty.

Dziewiąty album Machine Head jest materiałem typowym dla gatunku, który członkowie tego zespołu reprezentują. Jak wspominałem, nie odkrywamy tu nowych, muzycznych lądów (jeśli w ogóle coś nowego w muzyce można jeszcze odkryć). Niemniej płyta spełnia swoje główne, wyrażone w tytule, założenie. Catharsis to po prostu płyta, po którą warto sięgnąć. ---Konrad Pruszyński, allaboutmusic.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back

01 – I Am Hell (Sonata in C#)
02 – Be Still and Know
03 – Locust
04 – This Is the End
05 – Darkness Within
06 – Pearls Before the Swine
07 – Who We Are
08 – The Sentinel (Judas Priest Cover)
09 – Witch Hunt (Rush Cover)				play
10 – Darkness Within [acoustic]				play

Personnel:
    Robb Flynn – lead vocals, guitar
    Dave McClain – drums
    Adam Duce – bass, backing vocals
    Phil Demmel – guitar

On Burn My Eyes, Machine Head’s 1994 debut album, there featured a song with the not entirely user-friendly title of Real Eyes, Realize, Real Lies. Essentially a two-and-three-quarter-minute guitar riff, the track was rendered intriguing by the fact that its lyrics comprised soundbites recorded from the darker thoroughfares of America’s meanest streets: voices of the poor bemoaning police brutality, police radios alerting squad cars to explosions of gang violence, and gangbangers telling reporters why it was they hated other gangbangers who were, for all intents and purposes, identical to themselves. At the time, the song was startling: metal but not as it was known; urban rather than suburban; street and actually rather cool. Who knew?

Without mellowing one single beat-per-minute, a generation on and Machine Head’s once-fringe thrash has moved to the centre ground to such a degree that in December the quartet will headline a show at London’s Wembley Arena. And while the years between their first album and Unto the Locust haven’t linked together entirely seamlessly – the group endured a particularly unconvincing middle-period – the ferocity and precision displayed throughout this release’s seven tracks offers proof that, since their inception, Machine Head and others like them have dragged metal’s mainstream to them rather than them having made concessions to it. That fare as mean and ugly and unsparing as this can bask in the sunlight is heartening indeed.

Unto the Locust is a quite terrific release, and one which shows that while its creators can thrash as well as any – the forensic This Is the End offers ample evidence of this – this is set is more than a one-dimensional dog and pony show. Tracks such as the subtle (you read that correctly) Darkness Within, and the climactic and contagious, even life-affirming, Who We Are display a band that have learned much about tonality; that, and the plain fact that power is nothing without control. Even so, Unto the Locust isn’t likely to be confused with Metallica – it has no crossover appeal. But for metalheads who like their music sharp and executed without recourse to compromise, then this is a contender for genre album of the year. ---Ian Winwood, bbc.co.uk

Najnowszy album amerykańskiego zespołu o statusie młodej legendy thrash metalu, czyli Machine Head, w wielkim stylu kończy kilkuletnią przerwę w prezentowaniu szerszej publiczności studyjnego materiału. Po raz kolejny muzycy pod wodzą charyzmatycznego Roba Flynna udowadniają, że potrafią tworzyć chwytliwą, melodyjną, a do tego ciężką i agresywną muzykę bez jakichkolwiek kompleksów. Po raz trzeci z rzędu pokazują fanom i krytykom, że nie należy ich lekceważyć.

Zanim odezwą się malkontenckie głosy z końca sali, punktując, że "Unto The Locust" składa się tylko z siedmiu kompozycji, dodam, że te siedem utworów wypełnia prawie pięćdziesiąt minut. Z tym nie można polemizować. Ponadto kawałki są zróżnicowane, pełne niespodzianek, jak chociażby obecność dziecięcego chóru, kończącego muzyczną całość z ostatnimi dźwiękami płyty. Wydaje się to kompletnie nie przystawać do reszty, ale o dziwo - wypada poprawnie. Co prawda, podniosła chóralna wstawka rozpoczynająca przygodę z najnowszym wydawnictwem Machine Head wydaje się zwiastować gotycki album w miejsce soczystej porcji amerykańskiego thrashu, ale nic bardziej mylnego. Powoli otwierający się "I Am Hell", służący również jako pierwszy kawałek w tegorocznej setliście koncertowej, wreszcie uderza szybkimi, intensywnymi riffami i świetnie technicznie brzmiącą perkusją. Temu wszystkiemu towarzyszą liczne zmiany tempa, które nie pozwalają słuchaczowi ani na chwilę się znudzić. Rzeczywiście, warto zwrócić uwagę na bębny - ich głębokie brzmienie wydaje się odpowiednie, a często triggerowana podwójna stopa może się podobać. Od czasu do czasu jest okazja do tego, żeby posłuchać "suchej" gry bębnów, brzmiącej wtedy bardzo mechanicznie. Nie jestem do końca przekonany, czy to zamierzony efekt, ponieważ sam wolę bardziej naturalne brzmienie.

Zdarzają się też momenty irytujące, jak dla przykładu bardzo wysoko zagrane interludium, poprzedzające solo w "I Am Hell". Zaskakuje tam również niemal hardcore'owy breakdown i akustyczna wstawka ze smyczkami. Zaś długa instrumentalna partia kończąca utwór jest akurat bardzo charakterystyczna dla tego zespołu - fani rozbudowanych riffów, wydłużanych i zapętlanych w nieskończoność, będą z pewnością wniebowzięci. Szczęśliwie, nie brak przyjemnych dla ucha momentów. Wyjątkowo zgrabnie wypadają zwłaszcza początkowe dźwięki "Be Still And Know" oraz "Locust".

Ogólnie rzecz ujmując, gitarowe melodie i partie solowe wyraźnie odcinają się od ciężkich, potężnych riffów, dobrze współgrając z perkusyjnymi przebitkami. Rob Flynn miło zaskakuje skalą swojego głosu, wykorzystując go do granic możliwości, od melodyjnego czystego śpiewu przez krzyk w średnim rejestrze aż do growlu - jednak tego ostatniego używa najrzadziej. Utwory takie, jak "Darkness Within" czy "Locust", bez trudu zapadają w pamięć, głównie dzięki solidnemu brzmieniu i długim kilkuminutowym kompozycjom, pełnym, tak jak wspominałem, niespodzianek i zwrotów akcji. Warto zaznaczyć, że stosunkowo częste akustyczne partie wypaczają nieco obraz albumu. Nie jawi się on jako standardowy pocisk przeciwpancerny, bardziej jak nowoczesna rakieta powietrze-powietrze, która poza samym potężnym wybuchem wywołuje jeszcze kilka innych efektów.

Nie jestem zaskoczony całościowym obrazem tej płyty ani sukcesem, który odnosi, biorąc pod uwagę, że "Through The Ashes Of Empires" zapoczątkowała serię udanych wydawnictw zespołu, kontynuowaną przez "The Blackening" i wreszcie "Unto The Locust". Na koniec mam jedna jedyną sugestię: być może nagrywanie kolejnego epickiego i podniosłego albumu nie jest konieczne. Następca tej płyty Machine Head powinien być po prostu kwintesencją umiejętności zespołu, bez zbędnych udziwnień. ---Kuba Jaworudzki, metalside.pl

download (mp3 @VBR kbs):

yandex mediafire ulozto cloudmailru gett

back