01.Ghost (feat. Ian Astbury) (03:35)
02. Crucify The Dead (feat. Ozzy Osbourne) (04:03)
03. Beautiful Dangerous (feat. Fergie)(04:38)
04. Back From Cali (feat. Myles Kennedy) (03:36)
05. Promise (feat. Chris Cornell) (04:40)                  play
06. By The Sword (feat. Andrew Stockdale) (04:51)
07. Gotten (feat. Adam Levine) (05:03)
08. Doctor Alibi (feat. Lemmy Kilmeister) (03:10)
09. Watch This (feat. Dave Grohl / Duff McKagan) (03:52)
10. I Hold On (feat. Kid Rock) (04:18)
11. Nothing To Say (feat. M Shadows) (05:25)
12. Starlight (feat. Myles Kennedy)(05:25)
13. Saint Is A Sinner Too (feat. Rocco DeLuca) (03:28)     play
14. We're All Gonna Die (feat. Iggy Pop)(04:31)
15. Sahara (Koshi Inaba) (03:58)
16. Baby Can't Drive (Alice Cooper & Nicole Scherzinger) (03:20)
17. Paradise City (Fergie & Cypress Hill) (05:14)

Musicians:
* Slash – lead gitar, rhytm guitar
* Chris Chaney – bass
* Josh Freese – drums
* Lenny Castro – percussion

Like Jeff Beck before him, Slash is a superstar guitarist who can’t sing a lick -- a situation that poses a considerable problem when it comes time to record a solo album, which apparently is whenever his band collapses under the preening ego of a lead singer. When combing through the wreckage of GNR he decided to form a band whose singer almost seemed like an afterthought, but he took a different route after the meltdown of Velvet Revolver, choosing to follow Santana’s Supernatural blueprint, hauling in a different singer for each track. Of course, Supernatural was designed with the intention of having Santana cross over to a new audience, but Slash, with the exception of Fergie howling “Beautiful Dangerous,” was made with his old fans in mind, bringing in gnarled old rockers like Ozzy, Lemmy, and Iggy to carry the brunt of the work, slipping in a few new faces -- like Andrew Stockdale of Wolfmother, Rocco DeLuca (the first signing to Kiefer Sutherland’s label), and Myles Kennedy, chosen to front Slash’s supporting tour for the record -- along the way. It’s a comfortable and familiar fit that poses only one significant problem: nobody bothered to write any songs; they’re just playing for the sake of playing. Ironically, the exceptions to the rule are Fergie, who winds up pushing Slash in an interesting hooky direction, and the instrumental jam between the guitarist, his GNR/Velvet bandmate Duff McKagan, and Dave Grohl, a track that has more forward movement and momentum than the rest of the record combined, suggesting that perhaps Slash should follow Beck’s lead and cut an all-instrumental record instead of biding his time creating cozy sleaze with old friends. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Możliwość powrotu legendarnego Guns'n'Roses w oryginalnym składzie już dawno włożyliśmy między bajki lub dopisaliśmy do listy innych pobożnych życzeń - o pokoju na świecie czy poszanowaniu matki ziemi. Pozostała nam, że tak to ujmę - szeroko pojęta aktywność indywidualna muzyków szlachetnego szyldu sprzed lat. Na pewno tłustym kąskiem na tym suto - jakby nie pojrzeć - zastawionym stole jest supergrupa Velvet Revolver, wiadomo z kim, jak i gdzie. Stojący tam za basem Duff Mckagan nie ograniczył swej działalności do szarpania grubych strun w prestiżowym kolektywie i w roku ubiegłym uraczył nas naprawdę doskonałym albumem "Sick". Skłócony chyba z każdym Axel również nie zapomniał o muzycznej aktywności i chociaż słuszność użycia na okładce "Chinese Democracy" wiadomej nazwy jest mocno dyskusyjna, nie można powiedzieć, że zawiódł oczekiwania.

Slash to gitarzysta, którego nikomu przedstawiać nie trzeba. Na temat jego charakterystycznego image'u napisano już chyba tyle, że gdyby zebrać wszystko do kupy i chcieć wydać, należałoby podzielić całość na tomy. Nie to stanowi jednak meritum sprawy, albowiem do rąk dostaliśmy krążek autorstwa tego wyjątkowego muzyka, zatytułowany po prostu "Slash". Można śmiało zaryzykować stwierdzenie, że właśnie takiej płyty oczekiwaliśmy. To kawałek solidnego, rasowego rocka, wychodzącego naprzeciw standardom brzmieniowym naszych czasów, zrealizowanego z przeogromnym wyczuciem, wyobraźnią i przede wszystkim - wielkim rozmachem. Długowłosy pan w cylindrze do nagrywania swej nowej solowej płyty zaprosił bowiem prawdziwą śmietankę rockowej estrady. Wystarczy rzucić okiem na tak zwany skład podstawowy. Tam, gdzie za sekcję rytmiczną odpowiadają tacy muzycy, jak Josh Freese (A Perefect Circle, NIN) i Chris Chaney (Jane's Addiction), nie może być kichy. Nie mogłoby się również obyć bez pewnych epizodów gościnnych, w ramach których na płycie zagrali na przykład Duff, Dave Grohl czy Izzy Stradlin. Towarzystwo nieprzypadkowe - chciałoby się napisać. W kwestii obsadzenia wokali Slash mimowolnie "skopiował" pomysł Tony'ego Iommiego z roku 2000 i w każdym niemal kawałku słyszymy inny głosik.

Tutaj również nie uświadczymy przypadkowości - nie dano pola do popisu świeżakom. Ozzy Osbourne w "Crucify The Dead", Lemmy w "Doctor Alibi" czy Chris Cornell w "Promise" kładą ślady swego głosu w sposób nie pozostawiający miejsca na wątpliwości kto śpiewa. Spokojnie - w tym trzecim numerze nie musimy się na szczęście obawiać wpływów R'N'B czy innych niepożądanych inklinacji, jakie zainfekowały ostatni solowy album Cornella, a "Promise" to wręcz jeden z najlepszych numerów na płycie. Na pewno godzien odnotowania jest zaskakująco udany udział Fergie z... The Black Eyed Peas w "Beautiful Dangerous" czy Mylesa Kennedy'ego (The Mayfield, Alter Bridge) w "Back From Cali" i "Starlight". Tego ostatniego mistrz ceremonii zdecydował zabrać w trasę promującą to rock'n'rollowe cacko.

Płyta z całą pewnością niezwykle słuchalna i udana. Choć w kwestiach personalnych dużo skromniejsze, a na samej muzyce bardziej skoncentrowane, podejście do sprawy Duffa na jego solowym krążku kupiło mnie zdecydowanie skuteczniej niż przepych "Slash", do albumu Slasha wracał będę z wielką przyjemnością. Utwory takie, jak metalowy właściwie "Nothing To Say" czy przepiękny, wzbogacony głosem Kid Rocka "Hold On" skutecznie uniemożliwiają jakiekolwiek inny stosunek tego materiału. ---Kępol, rockmetal.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

01. World on Fire
02. Shadow Life
03. Automatic Overdrive
04. Wicked Stone
05. 30 Years To Life
06. Bent To Fly
07. Stone Blind
08. Too Far Gone
09. Beneath The Savage Sun
10. Withered Delilah
11. Battleground
12. Dirty Girl
13. Iris Of The Storm
14. Avalon
15. The Dissident
16. Safari Inn
17. The Unholy

Slash – lead guitar and rhythm guitars
Myles Kennedy – vocals
Todd Kerns – bass, additional vocals
Brent Fitz– drums, percussion

Slash featuring Myles Kennedy & the Conspirators is quite a mouthful for a band and World on Fire is quite a handful for an album. World on Fire stretches on and on, weighing in at 17 tracks, which is just one song longer than Use Your Illusion I, but where that record gained momentum (not to mention identity) through its mess, Slash featuring Myles Kennedy & the Conspirators gives the impression that they continue recording because they simply don't know when they're done. Perhaps a good edit or two would've turned the record into something leaner, but there's no evident place to cut. Everything hovers around the "pretty good" mark: Slash, naturally, stands out and his solos are nearly as pleasurable as his riffs, the Conspirators hit their marks with aplomb, as does Myles Kennedy, who never gets in the way of songs, not even ones he's written. As this train barrels on, there's the sense that the record never really started and will never really end, but such full-throttle indulgence may indeed be what some fans want, for there is a whole lot of bang for this buck. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Niemal 80-minutowa dawka energetycznego rocka spod ręki jednego z najbardziej znanych gitarzystów rockowych. Nowy album Slasha wraz z projektem Myles Kennedy & The Conspirators wylądował na półkach.

"World on Fire" to aż 17 piosenek i w wielu recenzjach słychać narzekania, że to za dużo. Fakt, że taka dawka rocka z naleciałościami bluesa, country i tego, co wcześniej Slash grał z Guns N'Roses oraz Velvet Revolver jest potężna, ale od razu czynić z tego zarzut?

Nie wszystkie numery są tu epokowe i wbijające w fotel, ale słuchając tej płyty, czuje się rockową wolność i klasyczną jazdę bez trzymanki, nie oglądając się na to, że pewnie większość wytwórni kazałaby Slashowi obciąć płytę o połowę.

Slash gra jednak rocka do końca, aż nie spalą mu się struny. A jeżeli robi to tak widowiskowo jak w instrumentalnym "Safari Inn", to pozostaje tylko przyklaskiwać. ---Wojciech Przylipiak, muzyka.dziennik.pl

download (mp3 @192) kbs:

yandex mediafire uloz.to cloudmailru gett bayfiles

back

01 – Bleed
02 – What Kind of Live
03 – I Left My Soul
04 – Dry Jack			play
05 – 99 Times (Live)
06 – Rusted Heroes
07 – Always on the Run
08 – Papa Was a Rolling Stone
09 – It’s So Easy
10 – Mr. Brownstone		play

Vocals – Rod Jackson
Guitars – Slash
Guitars – Ryan Roxie
Guitars – Keri Kelli (Tracks 9-10)
Bass – Johnny Griparic
Drums – Matt Laug

Slash's Snakepit formed as a direct result of Slash's continuing disagreements with former partner Axl Rose over the musical direction of Guns N' Roses. While working on a follow-up to the hugely successful Use Your Illusion I and Use Your Illusion II records, Slash's affinity for more traditional Aerosmith meets Led Zeppelin-type rock & roll was continually at odds with Rose's growing interest in industrial music. As a result of their inability to find common ground, Slash went to work on material at his home studio with a group of musicians who included former Guns N' Roses guitarist Gilby Clarke, Guns N' Roses drummer Matt Sorum, Alice in Chains bassist Mike Inez, and former Jellyfish vocalist Eric Dover. Slash and Dover wrote 12 songs in less than two weeks.

When Rose heard the songs that Slash was working on, he wanted the songs for the next GNR album, but Rose had already rejected the songs when Slash presented them earlier in demo form, so Slash decided to keep the songs for himself. As the turmoil increased, Sorum decided to abandon the side project and returned to Guns N' Roses. After numerous delays, the band, officially called Slash's Snakepit, released its debut album, It's Five O'Clock Somewhere, in April of 1995 on GNR's label, Geffen. Slash was still a member of Guns N' Roses at the time, but after the tumultuous pressure-filled period he had spent in the biggest and often most controversial band in the world, he found he was enjoying the freedom the Snakepit was affording him. After the monstrous two-year marathon world tour of stadiums in support of the Use Your Illusion records, Slash was also enjoying the opportunity to play rock & roll in smaller venues. In 1997, Slash finally parted ways with Guns N' Roses officially, but claimed he would return if Rose decided to return to rock & roll and abandon industrial music.

After a brief blues cover band project called Slash's Blues Ball, Slash brought the Snakepit back in 1999 with a whole new lineup that included vocalist Rod Jackson, former Warrant and Ratt guitarist Kerri Kelli, bassist Johnny Blackout, drummer Matt Laug, and former Guns N' Roses road alumni Teddy "ZigZag" Andreadis on keyboards. In November of 2000, this revamped Snakepit lineup released Ain't Life Grand, a collection of straightforward hard rock songs on the small Koch record label. This album showed Slash still continuing to play his type of blues-influenced rock & roll. Later in 2000, they went on to tour arenas in support of hard rock legends AC/DC. ---Paul Tinelli, allmusic.com

download (mp3 @192 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back