01- At The Library
02- Dont Leave Me
03- I Was There
04- Disappearing Boy                play
05- Green Day
06- Going To Pasalacqua
07- 16
08- Road To Acceptance
09- Rest
10- The Judges Daughter             play
11- Paper Lanterns
12- Why Do You Want Him
13- 409 In Your Coffee Maker
14- Knowledge
15- 1000 Hours
16- Dry Ice
17- Only Of You
18- The One I Want
19- I Want To Be Alone

Musicians:
* Billie Joe Armstrong – lead vocals, guitar
* Mike Dirnt – bass, backing vocals
* John Kiffmeyer – drums, percussion, backing vocals

When Green Day's first album appeared, anyone predicting that fame, MTV, top-selling albums, and more would be on the horizon in the near future would have been happily patted on the head and then sent to the insane asylum. It helps to remember that Nirvana's breakthrough was still a year away, for one thing, and, for another, 1,039/Smoothed Out Slappy Hour isn't a truly great album in the first place. It's not bad, by any means, and quite arguably just about everything on it could be transposed with a slight aural tweak here and there to Dookie or Insomniac without anyone batting an eye. It's just little more than a fun punk-pop album with some entertaining metallic flash here and there, one of many such records that the late '80s and early '90s produced in the indie rock world. After a great start with "At the Library," it's quickly clear that the rest of the record is going to continue in the same vein. What's fun is realizing how much the band already had to work with, pursuing obvious love of three-chord forebears like the Dickies and the Ramones to energetic if not revelatory ends. Billie Joe Armstrong's balance of disaffection and nervous, goofy passion is well in place, while he's already showing his effective, no-frills approach to chewy feedback melody. Songs like "I Was There" and "Road to Acceptance," not to mention the implicitly weed-celebrating "Green Day" itself, are great calling cards for later breakouts on both levels. Mike Dirnt's no slouch himself, providing good backing vocals when needed for harmony, but oddly enough the most prominent performance throughout comes from original drummer John Kiftmeyer, who wouldn't last through to the next album. Call it a quirk of recording, but there it is. ---Ned Raggett, AllMusic Review

Ta pozycja to reedycja debiutu jednego z najsłynniejszych amerykańskich punkrockowych wykonawców drugiego pokolenia, czyli Green Day z Berkeley w Kalifornii, którzy do rockowego panteonu mieli się później wpisać płytami „Dookie" (1994), „Warning" (2000) i „American Idiot" (2004). „1039/Smoothed Out Slappy Hours" jest tak naprawdę oficjalną kompilacją wczesnych nagrań Green Day, firmowanych przez wytwórnię Lookout! Records. Złożyły się na nią rzeczywisty, pierwszy album „Green Day" oraz dwie EP's - „Slappy" i „1000 Hours". W obecnej reedycji, w formacie digipaku, ten podstawowy zestaw utworów wzbogacony został o nagrania koncertowe, a w warstwie graficznej - o reprodukcje odręcznie pisanych tekstów, dotąd niepublikowane fotografie i 12-stronicową broszurę. Zważywszy fakt, że Green Day od czasu tego właśnie debiutu sprzedali ponad 60 milionów płyt (w tym 22 mln w USA), warto cofnąć się do początków owego sukcesu. ---empik.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

Act I − Heroes and Cons

   1. "Song of The Century
   2. "21st Century Breakdown"
   3. "Know Your Enemy"
   4. "¡Viva La Gloria!"
   5. "Before the Lobotomy"
   6. "Christian's Inferno"
   7. "Last Night on Earth"

Act II − Charlatans and Saints

   8. "East Jesus Nowhere"
   9. "Peacemaker"                                   play
  10. "Last of the American Girls"
  11. "Murder City (Desperate)"
  12. "¿Viva La Gloria?"
  13. "Restless Heart Syndrome"

Act III − Horseshoes and Handgrenades

  14. "Horseshoes and Handgrenades"
  15. "The Static Age"
  16. "21 Guns"                                      play
  17. "American Eulogy"
          * I. "Mass Hysteria"
          * II. "I Don't Wanna Live in the Modern World"
  18. "See the Light"

Band:
* Billie Joe Armstrong – lead vocals, guitar, piano
* Tré Cool – drums, percussion
* Mike Dirnt – bass guitar, backing vocals

Additional musicians:
* Jason Freese – piano
* Tom Kitt – string arrangements
* Patrick Warren – string conducting

American Idiot was a rarity of the 21st century: a bona fide four-quadrant hit, earning critical and commercial respect, roping in new fans young and old alike. It was so big it turned Green Day into something it had never been before -- respected, serious rockers, something they were never considered during their first flight of success with Dookie. Back then, they were clearly (and proudly) slacker rebels with a natural gift for a pop hook, but American Idiot was a big album with big ideas, a political rock opera in an era devoid of both protest rock and wild ambition, so its success was a surprise. It also ratcheted up high expectations for its successor, and Green Day consciously plays toward those expectations on 2009's 21st Century Breakdown, another political rock opera that isn't an explicit sequel but could easily be mistaken for one, especially as its narrative follows a young couple through the wilderness of modern urban America. Heady stuff, but like the best rock operas, the concept doesn't get in the way of the music, which is a bit of an accomplishment because 21st Century Breakdown leaves behind the punchy '60s Who fascination for Queen and '70s Who, giving this more than its share of pomp and circumstance. Then again, puffed-up protest is kind of the point of 21st Century Breakdown: it's meant to be taken seriously, so it's not entirely surprising that Green Day fall into many of the same pompous tarpits as their heroes, ratcheting up the stately pianos, vocal harmonies, repeated musical motifs, doubled and tripled guitars, and synthesized effects that substitute for strings, then adding some orchestras for good measure. It would all sound cluttered, even turgid, if it weren't for Green Day's unerring knack for writing muscular pop and natural inclination to run clean and lean, letting only one song run over five minutes and never letting the arrangements overshadow the song. Although Green Day's other natural gift, that for impish irreverent humor, is missed -- they left it all behind on their 2008 garage rock side project Foxboro Hot Tubs -- the band manages to have 21st Century Breakdown work on a grand scale without losing either their punk or pop roots, which makes the album not only a sequel to American Idiot, but its equal. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Po sprzedaniu 12 milionów kopii punkowej opery "American Idiot", trudno było oczekiwać, by zespół Green Day wrócił jeszcze do nagrywania piosenek prostych i buntowniczych. Taki styl uskuteczniał przez lata i najwyraźniej ich nowe wcielenie nie było jedynie stanem przejściowym. W bliźniaczym duchu trio Green Day nagrało "21st Century Breakdown" - historię Glorii i Christiana, pary, która narodziła się w głowie Billiego Joe Armstronga w wyniku dualizmu jego osobowości. Christian ma raczej destrukcyjne (a może nawet autodestrukcyjne?) podejście do otaczającej go rzeczywistości. Z kolei Gloria żyje marzeniami o odbuodowaniu zepsutego świata. Tak jak w przypadku poprzedniego albumu, punk nadal pozostaje tłem dla rockowego eksperymentu angażującego rozbudowane formy i orkiestrowe instrumentarium. Wbrew zapowiedziom, nie jest to power pop bliższy Foxboro Hot Tubs, a po prostu zgrabna kontynuacja docenionego przez krytykę i słuchaczy "American Idiot". Na bazie tych doświadczeń muzyka stała się jeszcze dynamiczniejsza, a odmienne kompozycje bardziej barwne. Niestety, nie jest już tak oryginalnie, jak w przypadku słynnego przewrotu w historii Green Day w 2004 roku, co jednak nie powinno wpłynąć na zmniejszenie zainteresowania ich fanów. ---M. Kubicki, audio.com.pl

download (mp3 @ kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

1. American Idiot                play
2. Jesus of Suburbia             play
-2.I 	Jesus Of Suburbia 	
-2.II 	City Of The Damned 	
-2.III 	I Don't Care 	
-2.IV 	Dearly Beloved 	
-2.V 	Tales Of Another Broken Home 	
3 	Holiday 	3:52
4 	Boulevard Of Broken Dreams 	4:20
5 	Are We The Waiting 	2:42
6 	St. Jimmy 	2:55
7 	Give Me Novacaine 	3:25
8 	She's A Rebel 	2:00
9 	Extraordinary Girl 	3:33
10 	Letterbomb	(Vocals – Kathleen Hanna)	4:06
11 	Wake Me Up When September Ends 	4:45
12.Homecoming 	(9:18)
-12.I 	The Death Of St. Jimmy 	
-12.II 	East 12th St. 	
-12.III 	Nobody Likes You
-12.IV 	Rock And Roll Girlfriend
-12.V 	We're Coming Home Again 	
13 	Whatsername 	4:12

Billie Joe Armstrong (vocals, guitar); 
Mike Dirnt (vocals, bass instrument); 
Tre Cool (drums).

It's a bit tempting to peg Green Day's sprawling, ambitious, brilliant seventh album, American Idiot, as their version of a Who album, the next logical step forward from the Kinks-inspired popcraft of their underrated 2000 effort, Warning, but things aren't quite that simple. American Idiot is an unapologetic, unabashed rock opera, a form that Pete Townshend pioneered with Tommy, but Green Day doesn't use that for a blueprint as much as they use the Who's mini-opera "A Quick One, While He's Away," whose whirlwind succession of 90-second songs isn't only emulated on two song suites here, but provides the template for the larger 13-song cycle. But the Who are only one of many inspirations on this audacious, immensely entertaining album. The story of St. Jimmy has an arc similar to Hüsker Dü's landmark punk-opera Zen Arcade, while the music has grandiose flourishes straight out of both Queen and Rocky Horror Picture Show (the '50s pastiche "Rock and Roll Girlfriend" is punk rock Meat Loaf), all tied together with a nervy urgency and a political passion reminiscent of the Clash, or all the anti-Reagan American hardcore bands of the '80s. These are just the clearest touchstones for American Idiot, but reducing the album to its influences gives the inaccurate impression that this is no more than a patchwork quilt of familiar sounds, when it's an idiosyncratic, visionary work in its own right. First of all, part of Green Day's appeal is how they have personalized the sounds of the past, making time-honored guitar rock traditions seem fresh, even vital. With their first albums, they styled themselves after first-generation punk they were too young to hear firsthand, and as their career progressed, the group not only synthesized these influences into something distinctive, but chief songwriter Billie Joe Armstrong turned into a muscular, versatile songwriter in his own right.

Warning illustrated their growing musical acumen quite impressively, but here, the music isn't only tougher, it's fluid and, better still, it fuels the anger, disillusionment, heartbreak, frustration, and scathing wit at the core of American Idiot. And one of the truly startling things about American Idiot is how the increased musicality of the band is matched by Armstrong's incisive, cutting lyrics, which effectively convey the paranoia and fear of living in American in days after 9/11, but also veer into moving, intimate small-scale character sketches. There's a lot to absorb here, and cynics might dismiss it after one listen as a bit of a mess when it's really a rich, multi-faceted work, one that is bracing upon the first spin and grows in stature and becomes more addictive with each repeated play. Like all great concept albums, American Idiot works on several different levels. It can be taken as a collection of great songs -- songs that are as visceral or as poignant as Green Day at their best, songs that resonate outside of the larger canvas of the story, as the fiery anti-Dubya title anthem proves -- but these songs have a different, more lasting impact when taken as a whole. While its breakneck, freewheeling musicality has many inspirations, there really aren't many records like American Idiot (bizarrely enough, the Fiery Furnaces' Blueberry Boat is one of the closest, at least on a sonic level, largely because both groups draw deeply from the kaleidoscopic "A Quick One"). In its musical muscle and sweeping, politically charged narrative, it's something of a masterpiece, and one of the few -- if not the only -- records of 2004 to convey what it feels like to live in the strange, bewildering America of the early 2000s. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Album "American Idiot" został okrzykniętym "neo-punkową operą", "najlepszym albumem od czasów Dookie" (w tym miejscu pozwolę sobie na małą uszczypliwość względem niektórych osób "co się na muzyce znają", przed wygłaszaniem i publikowaniem takich sądów polecam zapoznać się z cała dyskografią zespołu, a nie sugerować się jedynie AMG Pick) i masą innych pochlebnych epitetów. Na całym świecie (Busha nie lubią nie tylko w ojczyźnie) w pierwszym tygodniu sprzedaży płyta biła rekordy popularności, zdobywając pierwsze miejsca na listach najchętniej kupowanych albumów. Do sukcesu z pewnością przyczyniła się "granatowa" okładka oraz singiel, (a może tylko jego tytuł?) który został nagrany w starym, dobrym greendayowym stylu: kilka akordów, fucków i energiczna melodyjka. Utworowi brak jednak potencjału przebojowego wcześniejszych hitów grupy. Uchodzące za oryginalne dzieło trójki muzyków potwierdza tezę, że myśląc o sukcesie artystycznym nie da się w nieskończoność używać tych samych patentów na tworzenie piosenek. Autoplagiaty w postaci wspomnianego już "American Idiot", "Holiday" będącej wolniejszą i kiepską kopią "Minority" z poprzedniej płyty czy "Are We The Waiting" - w tym żałośnie pompatycznym utworze pobrzmiewają echa "Good Riddance (Time of Your Life)", zadają kłam peanom na temat wielkości nowej płyty Green Day. Niezbyt ciekawie wypadają energiczne, ale na wskroś wtórne "St.Jimmy" i "She's a Rebel". Nieco lepsze wrażenie sprawiają utwory, w których znaczącą rolę odgrywa gitara akustyczna: "Give Me Novocaine" i wzbogacony krótką solówką "Wake Me Up When September Ends". Chociaż nie rzucają na kolana, nie są tak monotonne i nudne jak "Letterbomb" czy "Whatsername", utwór mogący ubiegać się o nagrodę najbardziej sztampowego na świecie w kategoriach: "gra perkusji a'la Budka Suflera" i "żenujące partie gitarowe". Osobny rozdział "American Idiot" to zachwalane przez krytykę (akcja z cyklu: "ojejku! Green Day inspiruje się "Tommym" The Who) dwie dziewięciominutowe piosenki (tak naprawdę każda składa się z pięciu osobnych części, zupełnie zwyczajnych jak na twórczość Billy'ego Joe i kolegów). Mowa oczywiście o miejscami przebojowym "Jesus of Suburbia" i marszowym "Homecoming".

Z radością zawiadamiam, że wśród sterty gniotów znajduje się jeden całkiem przyzwoity utwór. "Boulevard Of Broken Dreams" przebojowy, zgrabny kawałek z ciekawymi przejściami gitar i tekstem, w którym wokalista tak jak na poprzednich albumach jest "alone", ratuje nowy album Green Day od bardzo negatywnej oceny.

Co do warstwy tekstowej to praktycznie cały album poświęcony jest opowiadaniu historii, jak to źle się dzieje w kraju, w którym roczny dochód na osobę oscyluje w granicach 25 000 USD.

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

1. 	"Burnout"   	2:07
2. 	"Having a Blast"   	2:44
3. 	"Chump"   	2:54
4. 	"Longview"   	3:59
5. 	"Welcome to Paradise"   	3:44
6. 	"Pulling Teeth"   	2:31
7. 	"Basket Case"   	3:01                     play
8. 	"She"   	2:14
9. 	"Sassafras Roots"   	2:37
10. 	"When I Come Around"   	2:58             play
11. 	"Coming Clean"   	1:34
12. 	"Emenius Sleepus"	1:43
13. 	"In the End"   	1:46

14. F.O.D.		5:47
Personnel
* Billie Joe Armstrong — lead vocals, guitar
* Mike Dirnt — bass, backing vocals
* Tré Cool — drums, percussion, vocals and guitar on "All by Myself"

Green Day couldn't have had a blockbuster without Nirvana, but Dookie wound up being nearly as revolutionary as Nevermind, sending a wave of imitators up the charts and setting the tone for the mainstream rock of the mid-'90s. Like Nevermind, this was accidental success, the sound of a promising underground group suddenly hitting its stride just as they got their first professional, big-budget, big-label production. Really, that's where the similarities end, since if Nirvana were indebted to the weirdness of indie rock, Green Day were straight-ahead punk revivalists through and through. They were products of the underground pop scene kept alive by such protagonists as All, yet what they really loved was the original punk, particularly such British punkers as the Jam and Buzzcocks. On their first couple records, they showed promise, but with Dookie, they delivered a record that found Billie Joe Armstrong bursting into full flower as a songwriter, spitting out melodic ravers that could have comfortably sat alongside Singles Going Steady, but infused with an ironic self-loathing popularized by Nirvana, whose clean sound on Nevermind is also emulated here. Where Nirvana had weight, Green Day are deliberately adolescent here, treating nearly everything as joke and having as much fun as snotty punkers should. They demonstrate a bit of depth with "When I Come Around," but that just varies the pace slightly, since the key to this is their flippant, infectious attitude -- something they maintain throughout the record, making Dookie a stellar piece of modern punk that many tried to emulate but nobody bettered. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Wydany przez wytwórnię Reprise Records krążek "Dookie" ujrzał światło dzienne 1 lutego 1994 roku. Jest to trzecia płyta zespołu i pierwsza, z której wydane zostały jakieś single. W czasie nagrań amerykańską formację wspierał po raz pierwszy młody producent Rob Cavallo. Album osiągnął duży sukces - sprzedał się w 16 milionowym nakładzie, a także zdobył liczne wyróżnienia i nagrody, w tym statuetkę Grammy w kategorii Najlepszy Album Muzyki Alternatywnej. Sprawdźmy, co było przyczyną tak dużego zainteresowania krążkiem... Zespół wraz z Robem Cavallo nagrał materiał, łączący w sobie elementy punk rocka, pop punku oraz rocka alternatywnego, czyli gratka dla tych, którzy pokochali formację za dwie poprzednie płyty. Krążek "Dookie" ma sporo wad, na pewno nie jest to w pełni dopracowany materiał. Słuchając go, ma się wrażenie, że wszystko brzmi tak samo. Na pewno któreś z kolei przesłuchanie pomaga w odbiorze krążka i można wtedy zapamiętać parę utworów. Członkowie Green Day najwyraźniej nie mieli za wiele pomysłów na piosenki. Jest ich tutaj całkiem sporo, bo czternaście (w tym jedna ukryta). Fajnie, że piosenki są dłuższe, nie trwają koło minuty jak niektóre z poprzedniej płyty. Mimo to lepiej byłoby nagrać mniej, a lepiej. Nieważne. Przyjrzyjmy się lepiej, jak prezentują się utwory na trzecim dziele zespołu. Zacznijmy od tych słabszych punktów, które znacząco obniżają jakość całości. Niczym nie wyróżniają się "Having A Blast", "Emenius Sleepus", "Pulling Teeth" czy "Sassafras Roots". Są przeciętne, na tle reszty wypadają nijako. Nie wiem, co można o nich więcej powiedzieć. "F.O.D." ma fajną końcówkę, wcześniej jest po prostu nieciekawy. ---way-of-survival.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

01- Nice Guys Finish Last
02- Hitchin' a Ride
03- The Grouch
04- Redundant
05- Scattered
06- All the Time
07- Worry Rock                    play
08- Platypus (I Hate You)
09- Uptight
10- Last Ride In
11- Jinx
12- Haushinka                     play
13- Walking Alone
14- Reject
15- Take Back
16- King for a Day
17- Good Riddance (Time of Your Life)
18- Prosthetic Head

Personnel
* Billie Joe Armstrong – lead vocals, guitar, harmonica on track 13
* Mike Dirnt – bass, backing vocals, 
* Tré Cool – drums
* Rob Cavallo; Green Day – producers
* Petra Haden - violin on tracks 2 and 10
* Conan McCallum – violin on track 17
* Gabrial McNair – horn
* David Campbell - strings arranger

Following the cool reception to Insomniac, Green Day retreated from the spotlight for a year to rest and spend time with their families. During that extended break, they decided to not worry about their supposedly lost street credibility and make an album according to their instincts, which meant more experimentation and less of their trademark punk-pop. Of course, speedy, catchy punk is at the core of the group's sound, so there are plenty of familiar moments on the resultant album, Nimrod, but there are also new details that make the record an invigorating, if occasionally frustrating, listen. Although punk-pop is Green Day's forte, they sound the most alive on Nimrod when they're breaking away from their formula, whether it's the shuffling "Hitchin' a Ride," the bitchy, tongue-in-cheek humor of "The Grouch," the surging surf instrumental "Last Ride In," the punchy, horn-driven drag-queen saga "King for a Day," or the acoustic, string-laced ballad "Good Riddance." It's only when the trio confines itself to three chords that it sounds tired, but Billie Joe has such a gift for hooky, instantly memorable melodies that even these moments are enjoyable, if unremarkable. Still, Nimrod suffers from being simply too much -- although it clocks in at under 50 minutes, the 18 tracks whip by at such a breakneck speed that it leaves you somewhat dazed. With a little editing, Green Day's growth would have been put in sharper relief, and Nimrod would have been the triumphant leap forward it set out to be. As it stands, it's a muddled but intermittently exciting record that is full of promise. --Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Punkowy zespół od wesołych dźwięków, konkurent Offspring, fenomen rocka - tak można nazwać Green Day. Kapela podbiła świat nie tylko przez chyba najlepiej dopracowane melodie, ale także (bo co tu kryć) przez grzeczny głosik Billie'go. "Nimrod" - przedostatnia płyta grupy (najnowsza nosi tutuł "Warning" i jej premiera miała już miejsce, więc należy odwiedzić salony muzyczne) zbierała same dobre recenzje krytyków i fanów. Czy na nie rzeczywiście zasługuje?

Wzięłam "Nimrod" pod mikroskop (bo lupa to mało powiedziane). Pierwszy kawałek zachęca szybkim rytmem i fajną melodią. Wokalista beztrosko wyśpiewuje teksty typu "I'm so f**ken happy". Paść można. Szybko mija, w głowie pozostaje piosenka i miłe wspomnienie. Drugi utwór zaczyna się bardzo ciekawie (coś w rodzaju "nienastrojonych skrzypiec")... "Hitchin' a ride", bo o nim mowa, jest bardzo udany, ciekawe zakończenie. "The grouch" - nr 3, jeden z najlepszych utworów. Duży plus do oceny końcowej! Nie mogę zapomnieć oczywiście o super wstawce w środku numeru. "Redundant" - spokojny, świetny wokal i linia melodyczna, fenomenalne wrażenie ogólne. Po prostu rewelacja! Kolejny - "Scattered" - także bardzo udany, Billie jest aktywnie wspomagany przez Mike'a. Chcałabym zwrócić uwagę na przekaz emocjonalny utworu - jeżeli jesteś w złym humorze - koniecznie włącz. "All the time" - asy sypią się jak z rękawa. Przystanek numer 6 nie mniej ciekawy niż poprzednie. Wokal niesamowity. "Worry rock" - jak to się nazywa? Punkowe disco-polo. A czemu? A temu, że jest leciutki i przyjemny - nie ma nic w nim kiczowatego. "Platypus (I hate you)" jest moim zdaniem najgorszym utwórem na "Nimrod" - nie dlatego, że jest niedopracowany, źle wyśpiewany czy wogóle nie do słuchania... nie, po prostu leciutko odbiega świetnością od reszty utworów. "Uptight" - najlepszy. Nie do pobicia w punkowym dorobku Green Day. Świerzość, dojrzałość i radość w jednej krótkiej piosence. Należą się gratulacje! "Last ride in" - spokojny utwór instrumentalny z ładnym wykonaniem. Dobry. Kolejny kawałek "Jinx" to swoisty wulkan żywiołowości. Szybki rytm i wokal sprawiają, że tego numeru słucha się pareset razy i nigdy się nie nudzi! "Haushinka" - opowieść o dziewczynie-uciekinierce, tekstu nie ma zbyt wesołego, ale muzyka nadrabia prostotą i szybkością. Wspaniałe chórki, ciekawy refren i dobrze zagrana melodia. Bardzo dobry kawałek. Harmonijka Billie'go poszła w ruch w "Walking alone" - spokojnym utworze z rewelacyjnym wokalem. Piosenka z pewnoscią znajduje sie w gronie tych naj... "Reject" jest całkiem normalnym numerem z fajną melodyką. Bardzo szybki i dopracowany. Parodia death metalu "Take back" ma dość "orginalny" refren - ostry utwór z ostrymi słowami, ale nie tylko dla metalowców. "King for a day" - jeden z najbardziej dopracowanych utworów. Słyszymy tu trąbkę, jest ciekawy tekst (o tym jak fajnie chodzić w damskich ubraniach; z perspektywy faceta!) i fajny wokal, bardzo dobrze wspomagany przez Mike'a. Dwie nieudane próby rozpoczęcia i ciche "f**k" - "Good riddance (time of your life)" to ballada: spokojna, nastrojowa, rewelacyjna pod względem muzycznym i tekstowym. Słychać w niej pełną dojrzałość. I wracamy do radosnego, punkowego nastroju. Zapewnia go "Prosthetic head" - utwór z bardzo ciekawym refrenem i totalnym tekstem. Kawałek prawie doskonały. Smutnie, radośnie, nastrojowo, wulgarnie - tak się miesza.

Z "Nimrod" wyszło COŚ. Coś, co spokojnie pobiłoby "Smash" Offspring. Ta pełna zmiennych nastrojów, świeżości i dojrzała płyta zrobiła furrorę nie bez powodu. Po prostu: słuchać jej, to słuchać prawdziwego punka. Słuchać jej, to była dla mnie przyjemność. Zakup obowiązkowy! ---Mary SAy, rockmetal.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

2.Desensitized
3.You Lied
4.Outsider
5.Don't Wanna Fall in Love
6.Espionage
7.I Want to Be on TV"
8.Scumbag
9.Tired of Waiting For You        play
10.Sick of Me
11.Rotting
12.Do Da Da                       play
13.On the Wagon
14.Ha Ha You're Dead

Bass, Vocals – Mike Dirnt
Drums, Vocals – Tré Cool
Vocals, Guitar – Billie Joe

Shenanigans is the companion piece to 2001's International Superhits. Where that compilation collected Green Day's singles, this rounds up the B-sides and such ephemera as soundtrack compilations, gathering the best (plus the new "Ha Ha You're Dead") for a 14-track trek through the band's alternate history. Now, any serious rock listener knows that B-sides don't necessarily mean subpar material, and such '90s bands as Oasis and Suede have had B-sides every bit as good as the material that made the official albums, and their subsequent B-sides albums have been gems in their discographies. This is largely because both bands had prime periods where everything they did pretty much turned to gold. Green Day never quite had an equivalent prime period. After they made their mark with Dookie, they maintained a high level of quality, constantly expanding their vision and refining their craft with each album, but they never had a time where they burned so brightly they couldn't fit all the great songs onto the proper albums and had to spill 'em out over the B-sides. Green Day knew what their best songs were, and apart from "J.A.R.," which they threw out to the Angus soundtrack, they kept 'em on the albums, and they turned out material for B-sides largely because they had to; that was the game in the '90s -- you had to make sure the multi-part singles in the U.K. had unique material, and if a soundtrack came calling, you had to ante up. So, the songs that comprise Shenanigans are an appealing mixed bag since they were, by and large, songs Green Day finished because they had to. Since they're an excellent, restless band, there's variety here -- bits of surf rock, classic British Invasion, classic British punk, and singalong pop -- nothing is less than enjoyable, and some of it is quite good. But it's never terrific, revelatory, or amazing, giving the dedicated fans songs they just can't live without (to reduce it to the Oasis/Suede terms, no "Acquiesce," no "My Insatiable One"). It's fun, to be sure, especially for the fans who are the compilation's target audience, but everything here sounds like the classic definition of B-sides -- good and familiar, but not as good as what made the album. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

01- Warning                 play
02- Blood, Sex And Booze
03- Church On Sunday
04- Fashion Victim
05- Castaway
06- Misery                  play
07- Deadbeat Holiday
08- Hold On
09- Jackass
10- Waiting
11- Minority
12- Macys Day Parade

Musicians:
* Billie Joe Armstrong – lead vocals, guitar, harmonica, mandolin
* Mike Dirnt – bass, backing vocals, farfisa on track 6
* Tré Cool – drums, percussion, accordion
* Stephen Bradley – horn
* Gary Meek - saxophone

By 2000, Green Day had long been spurned as unhip by the fourth-generation punks they popularized, and they didn't seem likely to replicate the MOR success of the fluke smash "Good Riddance (Time of Your Life)." Apparently, the success of that ballad freed the band from any classifications or stigmas, letting them feel like they could do anything they wanted on their fifth album, Warning. They responded by embracing their fondness for pop and making the best damn album they'd ever made. There's a sense of fearlessness on Warning, as if the band didn't care if the album wasn't punk enough, or whether it produced a cross-platform hit. There are no ballads here, actually, and while there are a number of punchy, infectious rockers, the tempo is never recklessly breakneck. Instead, the focus is squarely on the songs, with the instrumentation and arrangements serving their needs. It's easy to say that Green Day have matured with this album, since they've never produced a better, more tuneful set of songs, or tried so many studio tricks and clever arrangements. However, that has the wrong connotation, since "mature" would indicate that Warning is a studious, carefully assembled album that's easier to admire than to love. That's not the case at all. This is gleeful, unabashed fun, even when Billie Joe Armstrong is getting a little cranky in his lyrics. It's fun to hear Green Day adopt a Beatlesque harmonica on "Hold On" or try out Kinks-ian music hall on "Misery," while still knocking out punk-pop gems and displaying melodic ingenuity and imaginative arrangements. Warning may not be an innovative record per se, but it's tremendously satisfying; it finds the band at a peak of songcraft and performance, doing it all without a trace of self-consciousness. It's the first great pure pop album of the new millennium. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Po latach grania punk rocka Green Day ostatnią dekadę XX wieku postanowił pożegnać różnorodnym gatunkowo "Warning". Na płycie tej można usłyszeć mieszankę punka z elementami folku, ska czy surf rocka. Utwór tytułowy przez długie lata był grany przez Amerykanów na żywo, podobnie jak najlepsze na płycie "Minority", które do dziś znajduje miejsce w koncertowej setliście zespołu. Jednak nie trudno oprzeć się wrażeniu, że grupa po wydaniu multiplatynowego krążka "Dookie" trochę straciła wenę i do momentu publikacji "American Idiot" nie potrafiła uraczyć słuchaczy czymś epickim.

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back