01.Kaiowas [02:43]
02.Spectrum [04:08]
03.Refuse / Resist [04:02]
04.Sepulnation [04:38]
05.Delirium [03:17]
06.Fever [04:03]
07.We've Lost You [04:22]
08.Firestarter [04:52]
09.Requiem [03:45]
10.Structure Violence [04:45]
11.Territory [05:25]
12.Big Hands [07:57]
13.Roots Bloody Roots [05:50]

Paulo Jr. - Bass
Andreas Kisser 	- Guitars
Derrick Green - 	Vocals
Eloy Casagrande - Drums

As their third live album, Metal Veins- Alive at Rock in Rio, Sepultura is joined by Les Tambours du Bronx, a French industrial percussion band, for their set at Rock in Rio 5. The hour-long performance includes songs that span Sepultura’s thirty-year career as a band and features quite a few songs from their albums Chaos AD and Kairos.

From the very first seconds of the live album, the tribal drums of Les Tambours du Bronx can be heard asserting their role when performing with Sepultura. The percussion band is praised for their ability to defy the bounds of genre, regularly including influences from hip-hop, heavy metal, afrobeat, as well as an assortment of other musical genres. Likewise, Les Tambours du Bronx performs as an imaginative fifth member of Sepultura once you are warmed to their inclusion. Sepultura themselves has also done their fair role of genre-bending, placing a cover of The Prodigy’s ‘Firestarter’ in the middle of the concert.

It takes Derrick Green a few songs into the set in order to properly demonstrate the full range of his vocals, but by ‘Sepulnation’ he is in top form, prompting the audience to chant the lyrics. Each song from Metal Veins- Alive at Rock in Rio carries its own unique demonstration of power and raw energy. The live album is produced very well, conveying the vigorous expression the two bands have established during their set. I am even inclined to feel a little jealous of those who were able to attend the concert and fully appreciate the mashing of drums and the abrasion of screeching guitars along with fellow concertgoers.

By adding the pounding of fourteen drums from Les Tambours du Bronx, Sepultura’s music is increasingly technical, undoubtedly forcing both bands to remain focused through the entirety of the set. When listening to the live album, Gojira is reminiscent as this performance shares their technical expertise and forcefulness of the drums. Les Tambours du Bronx’s tribal intensity proves to be vital when performing with Sepultura and provides them an additional aspect to their music. --- metal-archives.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire mega ulozto cloudmailru bayfiles

back

01. Troops of Doom – 3:17
02. Beneath the Remains – 5:11
03. Inner Self – 5:07                 play
04. Arise – 3:17
05. Dead Embryonic Cells – 4:52
06. Desperate Cry – 6:43              play
07. Refuse/Resist – 3:19
08. Territory – 4:47
09. Slave New World – 2:55
10. Biotech is Godzilla – 1:52
11. Roots Bloody Roots – 3:32
12. Attitude – 4:15
13. Ratamahatta – 4:30

The first true greatest-hits album to cherry-pick highlights from the band's back catalog, The Best of Sepultura was compiled as well as it could have been as part of Roadrunner Records' 2006 series of best-ofs (also including Fear Factory, Type O Negative, and others). The underlying issue is that Sepultura's four major albums -- Beneath the Remains (1989), Arise (1991), Chaos A.D. (1993), and Roots (1997) -- are so stellar, they deserve to be heard in full, not piecemeal like this. However, for those consumers not inclined to go out and buy four individual CDs (each of which does have its own unique characteristics, it should be noted), a single-disc sampler like The Best of Sepultura certainly fits the bill. It includes two songs from Beneath the Remains ("Beneath the Remains," "Inner Self"), three from Arise ("Arise," "Dead Embryonic Cells," "Desperate Cry"), four from Chaos A.D. ("Refuse/Resist," "Territory," "Slave New World," "Biotech Is Godzilla"), and three from Roots ("Roots Bloody Roots," "Attitude," "Ratamahatta") -- indeed, the highlights from each. Plus, there's one choice song from the early (and seldom-heard) album Schizophrenia (1987), "Troops of Doom," and thankfully, no songs whatsoever from the post-Max Cavalera lineup of the band. All the songs are sequenced chronologically, as they should be, and there's not a bum one to be heard throughout. If you're already a Sepultura fan, you likely won't have any need for The Best of Sepultura. You'll want (or already have) each of the four major albums in their entirety, or at least some of them. But if you're new to the band, or not sure if you're all that fond of these guys, The Best of Sepultura is a good place to begin exploring. Just don't be surprised if you end up buying each of the albums afterward, once you get a sample of them. In fact, there's a valid case to be made that you should just go out and buy Chaos A.D. instead of this compilation, since it's the most representative, or maybe Arise, which was the mainstream breakthrough, or Beneath the Remains, which is a thrash classic and underground favorite, or perhaps even Roots, which is also excellent, if more experimental and Brazilian in nature. ---Jason Birchmeier, AllMusic Review

"Jazda obowiązkowa dla każdego fana mocnego brzmienia! Wszystko to, co najlepsze w Sepulturze, na jednej płycie! Znajdziemy tutaj zestaw najlepszych kompozycji tej brazylijskiej grupy, która działalność swoją rozpoczęła w 1983 roku w Belo Horizonte. Grupa ta już od ponad 20 lat wyznacza trendy w muzyce metalowej, stając się jedną z ikon ciężkiego brzmienia. Polecamy!"

Lubię zaczynać przygodę z zespołem od zapoznania się z ich najlepszymi numerami. Tak było w przypadku Sepultury, wydawnictwo "the best of" to ułatwiło. Utwory zostały ułożone w kolejności chronologicznej, przeważnie po dwa numery z jednego albumu. Dobrze słychać stopniową przemianę zespołu z deathmetalowej sieczki ku bardziej core'owym brzmieniom. Nie uwzględniono na tym wydawnictwie żadnych nagrań "nowej" Sepultury - bez Maxa Cavalery, który jak wiemy poświęcił się Soufly. Wielka szkoda, że zespół stracił swojego wokalistę w - moim zdaniem - szczytowym momencie kariery. Zmusiło to chłopaków do podążenia trochę inną ścieżką. Owa ścieżka została na "The Best of Sepultura" zignorowana. Czy to źle? Podobno tysiące fanów na świecie nie mogą się mylić, ale idealne połączenie siły, energii i ciężaru to znak rozpoznawczy zespołu - późniejsze dokonania artystów również są dobre, ale to nie to samo.

Inną parą butów jest to, że Roadrunner (jak to ma w zwyczaju) wydał tę płytkę bez konsultacji z zespołem. Za dużo pracy w to nie włożyli - wybranie i ułożenie kawałków w odpowiedniej kolejności filozofią nie jest. No, ale cóż poradzić, niektóre wytwórnie już takie są.

Czy jest sens kupować takie wydawnictwa? Moim zdaniem nie. Inną sprawą są takie albumy, jak najnowsze dziecko Vadera, a mianowicie jubileuszowy "XXV". Na nowo nagrane, połączone w zgrabną całość, najlepsze utwory zespołu - przyciągają uwagę. Tymczasem zwykłe płyty "the best of" są najczęściej - nie oszukujmy się - zwykłym skokiem na kasę. Na szczęście coraz więcej kapel to rozumie i nie chce popełniać błędów swoich poprzedników.

Album "The Best of Sepultura" nie różni się od przeciętnego "debeściaka", biorąc pod uwagę, jak cenionym zespołem jest Sepultura, liczyłbym na więcej. ---Młodyzdrowyduch, rockmetal.pl

download (mp3 @192 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

01. Intro
02. C.I.U. (Criminals In Uniform)
03. Orgasmatron (Motörhead cover)
04. Dead Embryonic Cells (Original Mix)
05. Desperate Cry (Original Mix)
06. Murder (Original Mix)                          play
07. Under Siege (Regnum Irae) (Original Mix)
08. Necromancer (Demo Version)
09. The Past Reborns The Storms (Demo Version)
10. A Hora E A Vez Do Cabelo Nascer (Os Mutantes cover)
11. Drug Me (Dead Kennedys cover)                  play
12. Crucificados Pelo Sistema (Ratos de Porão cover)
13. Anticop (Live in Chicago)
14. Intro (Live in Barcelona 1991)
15. Arise (Live in Barcelona 1991)
16. Inner Self (Live in Barcelona 1991)
17. Mass Hypnosis (Live in Barcelona 1991)
18. Escape To The Void (Live in Barcelona 1991)
19. Troops Of Doom (Live in Barcelona 1991)
20. Altered State (Live in Barcelona 1991)

Musicians:
    * Max Cavalera - vocals, rhythm guitar
    * Andreas Kisser - lead guitar
    * Paulo Jr. - bass
    * Igor Cavalera - drums

Listeners intrigued by the rhythmic innovations and Brazilian influences of Chaos A.D. will be quite pleased by Sepultura's sprawling, frequently brilliant follow-up. True to its title, Roots wholeheartedly embraces Sepultura's native Brazilian rhythms, augmenting their music with field recordings of the Xavantes Indians, vocalist/percussionist Carlinhos Brown, and expanded percussion sections. The guitarists create an array of noisy, textural effects, so their technique and riff writing are not as impressive for fans of old-school thrash, but that's more due to the growing influence of alternative metal on the band, with Korn being a particular touchstone (vocalist Jonathan Davis even guests on one track). The songs sacrifice the tight structure of Chaos A.D. for extended percussion jams, plus some acoustic instrumental work. At 72 minutes, Roots inevitably loses focus in spots, but when the music connects (and it does so often), it carries tremendous visceral impact. Roots consolidates Sepultura's position as perhaps the most distinctive, original heavy metal band of the 1990s. ---Steve Huey, AllMusic Review

Zespół Sepultura jest moim osobistym "numerem 1" już od ponad 2,5 roku, wiec łatwo można sobie wyobrazić, jakim wstrząsem dla mnie okazała sie wiadomość o odejściu Maxa z tego wspaniałego zespołu. Jak w transie wkładałam do magnetofonu ich kolejne albumy, będąc całkowicie przekonana, że już tylko to zostało mi po Sepulturze. I pewnie dołowałabym się z tego powodu aż do teraz, gdybym pewnego pięknego wieczoru nie usłyszala w radiu o tym, że Sepultura planuje wydać pożegnalny album dla fanów z nieopublikowanym dotąd materiałem studyjnym i koncertowym.

Zanim płyta ta dostała się w moje rece nasłuchałam się o niej wiele, że to już komercja, że oni robią to dla kasy, ze nie można się spodziewać rewelacji...

Mimo wszystko czekałam na nią z wielką niecierpliwością i przyznam się szczerze, że nie zaskoczyło mnie to, iż żadne z pesymistycznych przypuszczeń nie sprawdziło się. Od pierwszych taktów świetnie wykonanego coveru Celtic Frost "Procreation (Of The Wicked)" słychać, że to jest po prostu moja Sepultura, to ich powalające brzmienie, wokal Maxa i perkusja Igora... Jeszcze po tym numerze nie ochłonęłam, a tu po raz kolejny zostaję powalona na ziemię, tym razem za sprawą "Inhuman Nature" z 93 roku, którego też nie miałam okazji wcześniej słyszeć. Swoją drogą bardzo dziwię się, że ten numer nie załapał się na żadną wcześniejszą płytę. Następne kawałki to, utrzymana w punkowym klimacie, stara dobra "Policia" i "War". No właśnie, to chyba jedyny kawalek Sepultury, którego nie mogę do końca przetrawić (trochę zbyt długi wstęp i mimo to że Max "ryczy" dobrze, jak zwykle, to całość wydaje mi się trochę zbyt monotonna i nużąca).

Na uwagę zdecydowanie zasługuje mój faworyt z tej płyty - kolejny cover, ale tym razem Black Sabbath - "Symptom Of The Universe" z zaskakująco łagodnymi (bez przesterów) i melodyjnymi gitarami na końcu utworu. Warte przesłuchania są także dwa utwory z "Roots" w wersji demo i jeden w wersji "master vibe mix". Na "Blood-rooted" bardzo ważne miejsce zajmuje także 6 utworów z "Chaos.A.D" w wersjach "na żywo", co pewnie miało posłużyć za przypomnienie, że Sepultura to nie tylko świetne albumy, to także wspaniały zespół koncertowy.

Wspomnę jeszcze krótko o oprawie płyty - akurat tutaj panowie bardzo się nie wysilili - okładka identyczna, jak na singlu "Roots Bloody Roots", w środku króciutkie informacje o datach nagrań, producentach itd. oraz kilka zdjęć z postaciami, które mozna przypasować do tekstów Maxa.

Myślę, że płyta ta zadowoli każdego, nawet wybrednego, fana tej grupy, a dla tych, którzy za Sepultura nie przepadają, będzie to chyba dobra okazja, aby się wreszcie do tej najwspanialszej, najgenialniejszej i najukochańszej kapeli w końcu przekonać. ---Arise, rockmetal.pl

download (mp3 @192 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

1. 	"Spectrum"   	4:03
2. 	"Kairos"   	3:37
3. 	"Relentless"   	3:36
4. 	"2011"   	0:30
5. 	"Just One Fix" (Ministry cover) 	3:33		play
6. 	"Dialog"   	4:57
7. 	"Mask"   	4:31
8. 	"1433"   	0:31
9. 	"Seethe"   	2:27
10. 	"Born Strong"   	4:40				play
11. 	"Embrace the Storm"   	3:32
12. 	"5772"   	0:29
13. 	"No One Will Stand"   	3:17
14. 	"Structure Violence (Azzes)"   	5:39
15. 	"4648"   	0:29
+
16. 	"Firestarter" (The Prodigy cover) 	  	4:28
17. 	"Point of No Return"   	  	3:27
 
Derrick Green – vocals, additional guitars
Andreas Kisser – guitars
Paulo Jr. – bass guitar
Jean Dolabella – drums, percussion

I hesitate to even highlight it for fear of perpetuation, but it is a point worth making. I'm referring to the level of scrutiny every SEPULTURA album since "Against" has gotten, most of which comes down to an inability to avoid mention of a certain former singer, regardless of how long he's been out of the band. Add to that more recent comparisons to a certain former drummer who was replaced by Jean Dolabella on the exceptional "A-Lex" and the shadows of SEPULTURA's past become even more prominent in the context of critical review. Even BLACK SABBATH's post-Ozzy era albums were not subjected to this kind of microanalysis.

Rant complete, we can now move on to "Kairos", another strong, albeit stripped down and direct album that is a mild disappointment only in comparison to its gargantuan predecessor. Otherwise, what we've got here is full throttle SEPULTURA without the expansive trappings of either "A-Lex" or "Dante XXI". Thematically, the album title refers to a certain type of time interval, the loose translation of the ancient Greek word "Kairos" basically referring to opportunities that present themselves during just the right times in all the right places. The brief interludes located through the album are a direct tie to that theme.

Kicking off with "Spectrum" doesn't exactly bring to mind images of sprinters bolting out of blocks, but the steady chugger does work within the larger album scheme, almost as the first part of a two-part build that includes a tenser title track. What comes is an engine called "Relentless" that is now barreling down the tracks and hauling with it a blistering riff and some ridiculously hot soloing from Andreas Kisser. The rest of the way is pretty smooth sailing in that the approach is kept uncomplicated, which only makes the smattering of changeups on songs like "Dialog" (Derrick Green's deep, spoken vocals), "Mask" (the speedy ascents) and "Structure Violence (Azzes)", during which mechanistic clatter meets tribal stomp, awfully damn powerful. A higher level of fierceness is found on "Seethe" (Kisser wails as though his life depended on it) and the thrash gets outright savage on "No One will Stand", while "Embrace the Storm" and "Born Strong" stand out a smidge for their choruses. The decision to include a cover of MINISTRY's "Just one Fix", much less so early in the album is a little strange, though it isn't ill-fitting either. I suspect busting that one out live would go over a storm. The cover of THE PRODIGY's "Firestarter" is one of a couple of bonus tracks included on the special edition; it's entertaining.

By this point you'll recognize that the basically bare bones production of Roy Z combined with a no-frills approach gives "Kairos" a certain metallic purity that is refreshing in this age of mix-and-match, layered to death genre-splitters. This is SEPULTURA's own unique take on thrash metal and it relies on a riff, a beat, and a bark to drive its point home. That's what matters most here. ---Scott Alisoglu, blabbermouth.net

Gdyby sugerować się jedynie opiniami fanów, to Sepultura powinna przestać istnieć już dawno temu. Dla jednych zespół "skończył się" wraz z odejściem Maxa Cavalery, inni moment ten datują definitywnie na 2006 rok, gdy okręt postanowił opuścić drugi z braci. Są też tacy, dla których ostatnim liczącym się wydawnictwem Sepy jest "Arise" z 1991 roku.

Cóż, każdy ma prawo do własnego zdania, najważniejsze jednak, że mimo przeciwności losu i powszechnej krytyki ze strony starych fanów Andreas Kisser i spółka wydają kolejne albumy. Albumy lepsze i gorsze, ale zawsze posiadające to "coś", co odróżniało Sepulturę od innych kapel. Po flircie z hardcore'owymi klimatami na "Nation" i "Roorback" i lekko progresywnym graniu na "Dante XXI" i "A-Lex", zespół zapowiadał powrót do korzeni. W przypadku Brazylijczyków "korzenie" kojarzą się jednoznacznie, jednak tym razem nie chodziło o plemienne granie rodem z amazońskiej dżungli, a o wycieczkę w rejony znane z "Beneath The Remains" i "Arise".

Ileż to już kapel zapowiadało tego typu powroty, po których pozostawał jedynie niesmak? Dziesiątki. Dlatego do "Kairos" podchodziłem bez specjalnej ekscytacji, chociaż z zaciekawieniem. Z tym większym zdziwieniem zauważyłem, że Brazylijczycy z obietnic się wywiązują. Zaczynają od jednostajnego rytmu w "Spectrum", który pod koniec przeradza się w szaloną jazdę z rewelacyjną solówką w tle. Następnie mamy brutalny utwór tytułowy, który spokojnie mógłby się znaleźć na "Chaos A.D.". "Relentless" to produkt starej szkoły thrashu, podobnie jak "Mask", w którym da się wyczuć "slayerowski" klimat. Po drodze mamy jeszcze cover Ministry "Just One Fix", który także jest typowym czadem i wpisuje się w klimat krążka, choć umieściłbym go na końcu płyty, czyli tam, gdzie zazwyczaj lądują cudze utwory.

Tak kończy się pierwsza - dobra - część "Kairos", a zaczyna druga - ta, która urywa głowę przy samej dupie. Takie kawałki, jak hardcore'owo - punkowy "Seethe" czy najlepszy na płycie "Born Strong" powinny być wizytówką Sepy na lata. W tym drugim kawałku słychać wyraźnie echa Obituary - podobny groove i w sumie dość podobny wokal, a wszystko podlane rewelacyjnym niepokojącym klimatem. Wreszcie przedostatni własny kawałek na płycie, czyli "Embrace The Storm" z zapętlonym riffem i fajną świdrującą solówką w finale. No i na koniec "No One Will Stand" - kolejny thrash w stylu Slayera, niesamowicie agresywny i sugestywny w wyrazie numer - oraz "Structure Violence (Azzes)", w którym słychać plemienne brzmienia i parę industrialnych patentów, a więc nawiązanie do "Roots". W ramach bonusu rzucono nam cover Prodigy "Firestarter", który jednak nie przekonuje mnie do końca, Green to jednak nie Keith Flint.

Wymagania wobec Sepultury, po kilku rozczarowujących płytach, zdecydowanie się obniżyły (przynajmniej moje), dlatego nie spodziewałem się tak czaderskiej i równej płyty. Do ideału (w moim przypadku jest nim "Arise") trochę brakuje, ale za pomocą "Kairos" Brazylijczycy bardzo się do absolutu zbliżyli. Po paru latach suchych Sepultura znowu zasługuje na swą legendarną już nazwę. ---Dominik Zawadzki, rockmetal.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back