Rock, Metal

Ramones - Adios Amigos! (1995/2004)

2009-12-27T10:55:52Z

Ramones - Adios Amigos! (1995/2004)


1. I Don't Want to Grow Up 
2. Makin Monsters for My Friends 
3. It's Not for Me to Know 
4. Crusher 
5. Life's a Gas 
6. Take the Pain Away 
7. I Love You 
8. Cretin Family 
9. Have a Nice Day 
10. Scattergun 
11. Got Alot to Say 
12. She Talks to Rainbows 
13. Born to Die in Berlin
14. Ramones

Bass – C.J. Ramone
Drums – Marky Ramone
Guitar – Johnny Ramone
Lead Vocals – C.J. Ramone (tracks: 2, 4, 8, 10, 14)
Vocals – Joey Ramone

The Ramones announced before the release of ¡Adios Amigos! that the record would likely be their last -- unless it sold in massive quantities, that is. While it's hardly their best effort, ¡Adios Amigos! is an admirable way to bow out. The Ramones haven't progressed much since the mid-'80s, yet they have recaptured a bit of the inspiration that fueled their last great album, Too Tough to Die. Even with the extra kick of energy, there are moments on the album that veer too close to self-parody -- even the grungy stomp through Tom Waits' "I Don't Wanna Grow Up," one of the record's best moments, seems forced. Still, the weakest moments of the record outshine the best songs on the stiff and over-produced Brain Drain and Mondo Bizarro. They might not have been on the top of their game, yet the Ramones knew that a record like ¡Adios Amigos! was the right way to call it a day -- it rocks and it rolls, and it's not an embarrassment. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

Ramones - Mondo Bizarro (1992/2004)

2009-12-27T10:58:09Z

Ramones - Mondo Bizarro (1992/2004)


1. Censorshit
2. The Job That Ate My Brain
3. Poison Heart
4. Anxiety
5. Strength to Endure
6. It's Gonna Be Alright
7. Take It as It Comes
8. Main Man
9. Tomorrow She Goes Away
10. I Won't Let It Happen
11. Cabbies on Crack
12. Heidi Is a Headcase
13. Touring
14. Spiderman

Bass, Vocals – C.J. Ramone 
Drums – Marky Ramone
Guitar – Johnny Ramone
Lead Guitar – Joey Ramone 
+
Backing Vocals – Flo & Eddie
Keyboards – Joe McGinty

A new record deal and the addition of an enthusiastic new bassist (C.J. Ramone) revitalized the Ramones, making Mondo Bizarro the band's strongest release in years. Returning longtime producer Ed Stasium certainly deserves much credit for helping the "bruthas" rediscover their unique combination of pop hooks, savage guitar riffing, and most importantly, sense of humor. This is immediately obvious on songs like "Censorshit" (which addresses the Tipper Gore - P.M.R.C. issue), "The Job That Ate My Brain," and the absolutely hilarious "Cabbies on Crack." Recently departed charter member Dee Dee Ramone also contributes a few surprisingly commercial (but still awesome) songs in "Poison Heart" and "Strength to Endure," the latter is sung by rookie C.J. "I Won't let it Happen" as an acoustic ballad in the classic Ramones mold. Although "Touring" is little more than a poor remake of "Rock'n'Roll High School," Mondo Bizarro still marks a solid return to form for punk rock's greatest institution. ---Eduardo Rivadavia, AllMusic Review

W 1989 roku nowym basistą Ramones został Christopher Ward, przyjąwszy sceniczne nazwisko C.J. Ramone. Z racji swojego młodego wieku (Ward miał 24 lata, gdy dołączył do kapeli) odświeżył on trochę skład grupy i dał mu potężny zastrzyk energii. Świeżość tę słychać dobrze na "Mondo Bizarro" - najbardziej udanym krążku Ramones od czasów "Pleasant Dreams" z 1981 roku. Przecież sam Joey śpiewa w "It's Gonna Be Alright" - All is very well, C.J. is here.

Dee Dee odszedł z zespołu, by poświęcić się solowej karierze. Mimo to, dostarczył on dla kapeli trzy kompozycje, napisane wraz z Danielem Rey'em - "Poison Heart", "Strength to Endure" i "Main Man". Z kolei C.J. nie miał tu żadnego wkładu kompozytorskiego - mimo że przed nagrywaniem materiału był już dwa lata z zespole - jednak użyczył swojego wokalu w kompozycjach napisanych przez Dee Dee'ego, oprócz "Poison Heart". W ten sposób chciał zrekompensować słuchaczom brak poprzednika, który od czasu nagrywania płyty "Subterranean Jungle" często śpiewał w stworzonych przez siebie utworach. Dodatkowo, po raz drugi - po "Pleasant Dreams" - pod żadnym utworem nie podpisał się Johnny. Samotnie praktycznie nigdy nie tworzył (oprócz instrumentalu "Durango 95"), z Joey'em się nie lubili, Dee Dee'ego już nie było, C.J. nic nie pisał, a Marky sam znalazł sobie towarzysza (niejaki Garrett Uhlenbrock), z którym stworzył "The Job That Ate My Brain" i "Anxiety".

W przypadku "Mondo Bizarro" warto podkreślić bardzo dobrą produkcję płyty, zapewnioną przez Eda Stasiuma, choć nie przebija mojej ulubionej pod tym względem "Too Tough to Die". Stasium w prawidłowy sposób uchwycił klasyczne brzmienie Ramones. Inna, ważniejsza kwestia to dość wyrównany poziom kompozycji, które w zdecydowanej większości prezentują zadowalający poziom. Ciekawostką jest fakt, że "Mondo Bizarro" to najdłuższy studyjny krążek w historii grupy, choć trwa zaledwie 37 minuty z hakiem. --- Fan Filmów, muzycznerecenzje123.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

Ramones - Road To Ruin (1978/2001)

2009-12-27T11:00:23Z

Ramones - Road To Ruin (1978/2001)


1 	I Just Want To Have Something To Do 	2:41
2 	I Wanted Everything 	3:18
3 	Don't Come Close 	2:44
4 	I Don't Want You 	2:26
5 	Needles & Pins	2:21
6 	I'm Against It 	2:07
7 	I Wanna Be Sedated 	2:29
8 	Go Mental 	2:42
9 	Questioningly 	3:21
10 	She's The One 	2:13
11 	Bad Brain 	2:25
12 	It's A Long Way Back 	2:22
+
13 	I Want You Around (Ed Stasium Version) 	3:02
14 	Rock 'N' Roll High School (Ed Stasium Version) 	2:19
15 	Blitzkrieg Bop/Teenage Lobotomy/California Sun/Pinhead/She's The One (Live)	11:00
16 	Come Back, She Cried A.K.A. I Walk Out (Demo) 	2:21
17 	Yea, Yea (Demo)	2:08

Bass – Dee Dee Ramone 
Drums – Marky Ramone
Guitar – Johnny Ramone 
Vocals – Joey Ramone

When the Ramones started work on their fourth album, Road to Ruin, in early 1978, they were in something of a bind. Their previous three albums had helped spark the punk revolution and established them as one of the greatest bands in the long and checkered history of rock & roll, but they weren't getting the sales that their label wanted or breaking out in the mainstream the way some of their N.Y.C. compatriots like Blondie had. The Ramones also wanted those things, so they made some major moves. One switch was personnel-based, as Tommy Ramone passed the sticks to Marc Bell, who had played with Dust and Richard Hell. Tommy stayed on as producer, though, and he and Ed Stasium enacted the biggest revamp. Once the band had laid down the basic tracks for the new batch of songs, the pair painstakingly added guitar, bass, and keyboard overdubs and mixed them to get a much fuller and polished sound. By the time they were done, sometimes barely anything from the original sessions remained. This approach worked well with the more diverse songs the band brought to the album. Along with the usual batch of three-chord rockers (including some new entries in the I Wanna/Don't Wanna category), they wrote jangling pop songs ("Don't Come Close") and melancholy ballads (Dee Dee's painfully introspective "Questioningly"), and covered the Searchers' "Needles and Pins" with a lightly poppy touch. The expanded arrangements work really well on these songs -- the twanging bassline and keening guitar solo add a surprisingly effective country touch to "Don't Come Close" -- and they don't dilute the powerful punch of the thundering rockers like "I Don't Want You" and "Bad Brain." The classic "I Wanna Be Sedated" is a perfect example of how well the new approach worked for the band. The guitar overdubs give the song a huge sound, the massive handclaps and Bell's thumping drums drive the beat home like jackhammers, and Joey's voice comes through like a 1,000-watt beacon. His vocals reached their peak right around this time; he carried the faster songs with authority and dug into the ballads completely, transmitting an almost painful amount of emotion. It's clear throughout that Tommy and Stasium definitely had the best interests of the band in mind as they aimed the sound a little closer to the mainstream, and the changes they made served to open it up in interesting ways. Sure, some of the raw power of the previous albums was lost, but it was replaced by deeper feelings and emotion. The question was whether Ramones fans really wanted those two things, or did they just want more songs about Sheena. That's debatable, but what's clear is that the band's noble efforts didn't pay off with the general record-buying public, and Road to Ruin was their worst-charting release to that point. ---Tim Sendra, AllMusic Review

Na początku 1978 roku miała miejsce pierwsza zmiana personalna w składzie Ramones - perkusista Tommy Ramone odszedł z kapeli, a na jego miejsce zatrudniono Marca Bella, który przyjął sceniczne nazwisko Marky Ramone. W przeciwieństwie do Tommy'ego, Bell miał już pewne doświadczenie muzyczne, grając wcześniej w hardrockowej formacji Dust, a także punkrockowym The Voidoids. I to słychać, w jego grze jest dużo więcej polotu niż u Tommy'ego - tym samym przewyższał też umiejętnościami innych członków zespołu. Poprzedni bębniarz poświęcił się z kolei produkcji krążków - był jednym z producentów tego albumu (a także poprzednich dwóch).

No właśnie - wraz ze zmianą perkusisty nastąpiła również zmiana na plus pod względem brzmienia. "Road to Ruin" to moim zdaniem pierwszy naprawdę porządnie wyprodukowany album Ramones, w którym m.in. gitary brzmią naprawdę soczyście. Muzycznie nadal nie ma rewolucji, ale podobnie jak na poprzedniku można tu wyłapać kilka bardziej nietypowych momentów.

Oparty na prościutkim riffie "I Just Want to Have Something to Do" dobrze wprowadza w całość. Bardziej dynamiczny "I Wanted Everything" i naprawdę ostry "I Don't Want You" również pozostawiają za sobą niezłe wrażenia. W lżejszym "Don't Come Close" większą uwagę skupiono na melodii i chwytliwym refrenie. Wrażenie mogą robić proste, choć nieco efektowne zagrywki gitarowe. "Needles and Pins" było wcześniej znane m.in. z wersji grupy Smokie, ale mnie dużo bardziej przekonuje wykonanie Ramones. Muzycznie podobny, ale z lepszym, przyjemniejszym wokalem. Istnieje również demo tego kawałka, jeszcze z Tommy'm w składzie, gdzie pojawiają się bliższe wersji Smokie, wielogłosowe wokale. Pierwszą stronę wydania winylowego kończy mniej wyrazisty "I'm Against It".

Hitowy "I Wanna Be Sedated" nadal cieszy się pewną popularnością i jest jednym z bardziej rozpoznawalnych utworów Ramones. Dalsza część krążka wypada jeszcze lepiej. Znajdziemy tu absolutnie fantastyczny, ognisty czad w postaci "Go Mental" czy "Bad Brain" z fajnym refrenem i ciekawym fragmentem z samą perkusją i wokalem. "Questioningly" to druga, po "Here Today, Gone Tomorrow", bardzo udana ballada Ramones, z klimatycznymi zagrywkami i solidnym wokalem. Interesującym zabiegiem było stworzenie tekstu, będącego lustrzanym odbiciem - od połowy 4-wersowe zwrotki są śpiewane przez Joey'a w odwrotnej kolejności niż na początku. "She's the One" to jeszcze jeden czadowy numer, tym razem napisany przez Joey'a dla jego ówczesnej dziewczyny, Lindy (która potem wyszła za Johnny'ego, co było głównym powodem trwających przez lata sporów obu panów). "It's a Long Way Back" wypada najmniej interesująco z całego zestawu, aczkolwiek i jego da się słuchać bez zgrzytania zębami z poczucia żenady.

"Road to Ruin" prezentuje wyższy i równiejszy poziom niż poprzednie albumy. Dodatkowo, z lepszym perkusistą na pokładzie, a także solidniejszą produkcją, całość brzmi dużo lepiej i bardziej profesjonalnie. Kompozycje prezentują wysoki poziom, a samo ich wykonanie jest naprawdę zadowalające. "Road to Ruin" to w ostateczności następne klasyczne dzieło Ramones. I kolejny dowód na to, że piękno tkwi w prostocie.

Po wydaniu "Road to Ruin" na półki sklepowe trafiła pierwsza koncertówka Ramones - "It's Alive!", będąca zapisem występu z 31 grudnia 1977 roku, nagrana jeszcze z Tommy'm w składzie, która podsumowała pierwsze 3 studyjne dokonania grupy. Słusznie uznawana za jedną z najlepszych w historii punk rocka. --- Fan Filmów, muzycznerecenzje123.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

Ramones - The Ramones (1976)

2009-12-27T11:02:16Z

Ramones - The Ramones (1976)


01 - Blitzkrieg Bop
02 - Beat on the Brat
03 - Judy Is a Punk
04 - I Wanna Be Your Boyfriend
05 - Chain Saw
06 - Now I Wanna Sniff Some Glue
07 - I Don't Wanna Go Down to the Basement
08 - Loudmouth
09 - Havana Affair
10 - Listen to My Heart
11 - 53rd & 3rd
12 - Let's Dance
13 - I Don't Wanna Walk Around With You
14 - Today Your Love, Tomorrow the World

Bass – Dee Dee Ramone
Drums – Marky Ramone
Guitar – Johnny Ramone
Lead Vocals – Joey Ramone

Dumb, crude, three-chord thrash? Yes. Fast, exhilarating and brand new? Yes. Intelligent, boundary smashing and woefully underrated? Definitely. The Ramones were all of these things and more. Like a film’s opening credits their first album contains everything that their later career was to offer, and in 1976 nothing else sounded quite like it.

Formed in 1974 by a bunch of middle class kids with a mutual love of the Stooges , New York Dolls and 60s garage bands, they followed bass player Dee Dee’s lead and all adopted the surname Ramone, subsuming their identities beneath the concept and started pairing down their sound into the two minute rushes that we know and love them for today. Shows were understandably brief when they started growing a fanbase at New York’s CBGB’s.

Initially reviled by the American press for their seemingly crude approach to rock ‘n’ roll the barest glance at their lyrics reveals a dark sense of humour and a perfect understanding of rock’s dynamics. Nazi affiliations (“Today Your Love Tomorrow The World”, child abuse (“Beat On The Brat”), drug abuse (“Now I Wanna Sniff Some Glue”), the Cuban Missile Crisis? (“Havana Affair”); all were fair game in da brudders alternative universe of nihilism and short sharp fun. But anybody who was looking closely would have also spotted a softer side. Their love of Phil Spector’s perfect pop, referenced in “I Wanna be Your Boyfriend” (interestingly the only song on the album with another instrument apart from guitar and drums – the glockenspiel) was to later put them in the hands (and allegedly at the end of a gun barrel) of the midget genius on their End Of The Century album.

Luckily some people did get the joke. In the UK they were first played not by cool figurehead, John Peel, but by that bastion of prog and metal – Alan Freeman! Like the Velvets’ first album, not many people did actually buy the album, but nearly all who did formed a band. For a couple of years they took their formula further and faster and the world resounded to the cry of "onetwothrefour!" ---Chris Jones, BBC Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

Ramones - Too Tough to Die (1984)

2009-12-27T11:04:02Z

Ramones - Too Tough to Die (1984)


1. Mama's Boy
2. I'm Not Afraid of Life
3. Too Tough to Die
4. Durango 95
5. Wart Hog
6. Danger Zone
7. Chasing the Night
8. Howling at the Moon (Sha-La-La)
9. Daytime Dilemma (Dangers of Love)
10. Planet Earth 1988
11. Humankind
12. Endless Vacation
13. No Go
14. Street Fighting Man
15. Smash You
16. Howling at the Moon (Sha-La-La) (Demo)
17. Planet Earth 1988 (Demo)
18. Endless Vacation (Demo)
19. Danger Zone (Dee Dee Vocal Version)
20. Out of Here
21. Mama's Boy (Demo)
22. I'm Not the Answer=20
23. Too Tought to Die (Dee Dee Vocal Version)
24. No Go (Demo)
 
Bass – Dee Dee Ramone
Drums – Richie Ramone
Guitar – Johnny Ramone 
Vocals – Joey Ramone

With the Ramones' original drummer, Tommy Erdelyi, producing, the group returns to simple, scathing punk rock on Too Tough to Die. The group takes the big guitar riffs of Subterranean Jungle and makes them shorter and heavier. The Ramones' rhythms are back up to jackhammer speed and the songs are down to short, terse statements. The results read like a reaction to hardcore punk, but the Ramones are more melodic than any hardcore band, as well as smarter than most. Apart from the occasional foray into pop, such as the surprisingly effective Dave Stewart-produced "Howling at the Moon," the album is a sterling set of lethal punk, the best the Ramones had made since the end of the '70s. It was also the last great record they would ever make. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

The Ramones - Subterranean Jungle (1983/2002)

2009-12-27T10:49:22Z

The Ramones - Subterranean Jungle (1983/2002)


1. Little Bit O' Soul
2. I Need Your Love
3. Outsider
4. What'd Ya Do ?
5. Highest Trails Above
6. Somebody Like Me
7. Psycho Therapy
8. Time Has Come Today
9. My-My Kind of Girl
10. In the Park
11. Time Bomb
12. Everytime I Eat Vegetables It Makes Me Think of You
13. Indian Giver - (original mix)
14. New Girl in Town
15. No One to Blame
16. Roots of Hatred
17. Bumming Along
18. Unhappy Girl
19. My-My Kind Of A Girl (Acoustic Demo)

Bass, Vocals – Dee Dee Ramone
Drums – Marky Ramone
Guitar – Johnny Ramone
Vocals – Joey Ramone

Tentatively returning toward punk, or at least new wave, the Ramones turned in their most enjoyable record since Rocket to Russia with Subterranean Jungle. Producers Ritchie Cordell and Glen Kolotkin were the heads of the edgy power pop and punk label Bomp!, so they steered the Ramones back toward the '60s pop infatuation that provided the foundation for their early records. It's a strategy that pays off well -- for the most part, the group's originals are so punchy and catchy that they make the pair of covers superfluous. Comprised of a set of unabashedly hook-laden songs and driven by more subtle rhythms, Subterranean Jungle may not be a punk record in the strictest sense of the word, yet the Ramones haven't sounded quite as alive in a long, long while. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

Jest jedna rzecz która na starcie w pewnym stopniu dyskwalifikuje wydany w 1983 roku "Subterranean Jungle" - beznadziejne, tragicznie płaskie brzmienie instrumentów. Nawet gdyby same utwory prezentowały lepszy poziom, można byłoby mówić o lekkim niedosycie. Niestety, uchybienia produkcyjne nie są wynagradzane kompozycyjnie. W obu przypadkach jest słabiej niż na poprzednich wydawnictwach.

Po w pełni autorskim poprzednim krążku, na "Subterranean Jungle" muzycy zwiększyli ilość przeróbek - mamy ich tu aż 3. Niestety, wszystkie wypadają nie do końca przekonująco. "Little Bit o' Soul", "I Need Your Love" i "Time Has Come Today" to w wydaniu Ramones przeciętne zagrane, nieprzekonujące utwory. Jedynie w drugim z nich uwagę zwraca chwytliwy, choć okropnie trywialny refren. A jak wygląda sprawa z autorskim repertuarem? Różnie, nadal daleko od zachwytu.

Typowy dla Ramones "Outsider" jest jak dla mnie zbyt monotonny i nijaki. Zupełnie nie przekonuje mnie też "Psycho Therapy" - jeden z bardziej lubianych numerów w dyskografii Ramones. Mimo że jego czas trwania nie przekracza trzech minut, jego słuchanie może być dość męczące, głównie za sprawą nudnego refrenu. To prawdopodobnie dwa najbardziej rozpoznawalne kawałki z tego krążka, zupełnie nie rozumiem dlaczego. "Time Bomb" to pierwszy w calości śpiewany przez Dee Dee'go kawałek Ramones. Sprawdza się jako ciekawostka wokalna, bo o stronie muzycznej ciężko cokolwiek napisać. Na szczęście reszta longplaya prezentuje wyższy poziom.

Całkiem nieźle wypada dynamiczny "What'd Ya Do?", choć z irytującymi wokalizami Joey'a. "In the Park" i "Everytime I Eat Vegetables It Makes Me Think of You" nie zachwycają, ale też nie odrzucają jak np. "Psycho Therapy". "Somebody Like Me" posiada naprawdę fajny, chwytliwy refren. Dużo lepsze wrażenie sprawia jednak rozpędzony "Highest Trails Above", z jakąkolwiek namiastką energii (choć i tak niszczoną przez nieudaną produkcję). Najbardziej spośród całości wyróżnia się balladowe "My-My Kind of a Girl". Mimo że momentami muzycy cytują swoje "I Wanna Be Your Boyfriend" z debiutu, to wykonawczo jest to całkiem dobra robota z porządnym wokalem i solidnymi, subtelnymi zagrywkami. Niby nic rewelacyjnego, ale umieszczenie go w tym zestawie cieszy.

"Subterranean Jungle" to longplay, który mógłby dorównać poprzednim - mógłby, ale nie dorównuje. Pod wieloma względami. Po pierwsze - gorsze niż wcześniej kompozycje. Po drugie - słaba, archaiczna produkcja, która nie wytrzymuje nawet porównania z dwoma pierwszymi krążkami grupy. Po trzecie - nieco słabsze wykonanie. W efekcie dostajemy jeden z najsłabszych albumów w katalogu Ramones - bardzo przeciętny. z kilkoma udanymi utworami, z którym w całości nie warto się jednak zapoznawać. Na szczęście po tej drobnej wpadce muzycy za sprawą krążka "Too Tough to Die" po części powrócili do dawnej formy. --- Fan Filmów, muzycznerecenzje123.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back