1 	Such A Remarkable Day 	3:37
2 	Bombs Away 	3:47
3 	Lost Lenore 	4:45
4 	Runaway (Live Version) 	3:11
5 	Deadly Valentine (Live Version) 	7:36

Though an accomplished actress, the French star fails to sell her cover of Kanye West’s “Runaway” on an EP that otherwise amounts to a deserved victory lap.

Whether you blame Keanu Reeves and his grunge band Dogstar, DMX and his turn in Romeo Must Die, or any other entertainer who tries to parlay musical success into movies or vice versa, the public seems to have a general suspicion of that particular crossover, as if the two arts must sit eternally apart. Since making her film and music debuts in 1984, Charlotte Gainsbourg has been a pointed counterargument to this stubborn belief. She seems to ladle her voice and on-screen performances out of the same dramatic well, a sense captured by her gift for interpreting songs so that you believe them. “Lemon Incest,” her 1984 single alongside late father Serge Gainsbourg, prompted French scandal, as an entire nation seemed to fall for its provocative suggestion of pedophilia.

Take 2, the five-track follow-up to 2017’s excellent Rest, brings Gainsbourg’s interpretive skills to the fore with mixed results. Produced by French techno star SebastiAn, Take 2 includes a few brilliant cuts, but the most notable surprise, a live cover of Kanye West’s searing mea culpa “Runaway,” feels disingenuous. Gainsbourg replaces the air of bombastic apology with the atmosphere of cocktail-hour soul, the stuff you would tune out in the lobby of an upscale hotel. So often an instrument of understated tension, her breathy voice and cut-glass accent feel meager and meek; she doesn’t sell her own appeal to Kanye’s rogues’ gallery of douchebags, scumbags, and assholes. Swapping the original’s puffed-up charm for wafty synths and apologetic drums, the music follows her down.

At least the other live track, a take on Rest’s “Deadly Valentine,” fares better. Onstage, Gainsbourg can be restrained to the point of seeming timid, not prone to flights of vocal fancy. The first four minutes feel superfluous here, only slightly muddying the original’s edges. At the end, though, Gainsbourg’s band delivers an immaculately built freak-out; the nerve-shredding string rises are probably the closest Gainsbourg will get to the detuned power of the Velvet Underground.

For the EP’s three studio originals, Gainsbourg reprises the mixture of dramatic tension and disco fantasy that make Rest a lingering joy. “Such a Remarkable Day” combines a magnetic harpsichord line that nods to Serge Gainsbourg’s own 1960s work with florid synths and strutting disco drums. Gainsbourg relates the kind of tersely mysterious prose that could double as a promotional pitch for a classic spy film: “There’s blood on your hands either way/How can we ever pay your due?” During the similarly melodramatic “Bombs Away,” she undercuts the song’s underlying tension with an air of sly humor, infusing the spoken-word bridge (“The Queen is marching back to Paris tonight/The priests are praying and preparing the rites”) with campy intensity. “Lost Lenore,” meanwhile, mixes orchestral splendor with creeping menace, Gainsbourg’s theatrical whisper the sugar dusting atop a rich mix of bells, horns, and clavinet.

Familiar sounds win out on Take 2, so the EP feels largely like a post-Rest victory lap. Sure, the hopes might have been high for some full-blooded and unorthodox take on Kanye, but Gainsbourg instead dwells in Rest’s sweetly dramatic glory. As every good actor knows, there’s much to be said for taking your bow when the audience demands. ---Ben Cardew, pitchfork.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back

1. 5:55 		
2. Af607105 		
3. The Operation 		
4. Tel Que Tu Es 		
5. The Songs That We Sing 		
6. Beauty Mark				play 		
7. Little Monsters 		
8. Jamais 		
9. Night-Time Intermission 		
10. Everything I Cannot See 		
11. Morning Song				play

Charlotte Gainsbourg - Vocals
Tony Allen - Drums
Jean-Benoît Dunckel - Choir/Chorus, Glockenspiel, Moog Synthesizer, Organ, Piano, Synthesizer, Synthesizer Strings, Vibraphone
Nicolas Godin - Glockenspiel, Guitars, Melodica, Percussion, Synthesizer, Synthesizer Drums, Tambourine
Nigel Godrich 	Mixing, Producer
Neil Hannon - Guitar (Acoustic)
Jeremy Stacey - Drums 

It's melancholy, sensitive and very French. But what with a dad like hers, asks Andrew Hussey, what else could you expect? The high point of Charlotte Gainsbourg's career in music so far came in 1985 with a single in France called 'Lemon Incest' which she sang as a duo with her father, Serge. Charlotte was then only 14 years old but would become quickly notorious across Europe for both the song, which she sang in a semi-orgasmic rapture, and for the video in which she romped around a bed with the semi-naked figure of the by now grizzled but still obviously lascivious Serge.

The track was immediately banned in several countries as a hymn to paedophilia and incest and the video damned as not much more than low-rent kiddie porn featuring a tramp fondling a nymph. Predictably, Serge himself - the master of provocation - shrugged off all criticisms, describing the track as 'a song to the purity of paternal love' and dismissing his critics as prudes with dirty minds. The track was, of course, a smash-hit in France and - alongside similar kinky and intelligent pop from the era from the likes of Les Rita Mitsouko and Catherine Loeb - has since become part of the essential soundtrack to the French 1980s.

Twenty years on, now in her early thirties and with a successful career as an actress behind her, Charlotte Gainsbourg has returned to music with an album that is every bit as daring and sophisticated as the best of her father's work. More to the point, 5.55 reveals Charlotte not so much as a gifted singer (as with her father, her vocal range is limited) but as a stunning interpreter of songs and situations.

The main themes here are sex, claustrophobia, travel, fear and sadness, all set to an ever-shifting musical background which moves from grand orchestral settings to intimate late-night chanson to sub-Kraftwerk robot pop. This is also a multi-layered album: there are hidden melodies which surface only on successive hearings. With her slightly-too-perfect English diction, Gainsbourg recalls not only her mother Jane Birkin but, also, Black Box Recorder's Sarah Nixey; the songs here are less vicious than Black Box Recorder's work but every bit as sharp and literate.

Despite the aid and influence of Jarvis Cocker and the Divine Comedy's Neil Hannon, and the slight trace of a south London accent which Charlotte betrays in her spoken voice, this is also a very French-sounding work. This is, however, perhaps less surprising given the presence of Air's Nicolas Godin among the credits (many of the musical motifs recall Air as well as Gainsbourg's magisterial L'Histoire de Melody Nelson). Jarvis, too, is now resident in Paris and has always been deeply steeped in the esoteric end of Gallic pop culture.

Sometimes it sounds as if this album could have been made at any time between the 1970s and now - this is testimony to the knowing cleverness of its conception and production. Most of all, with its supremely French mixture of melancholy and sensuality, it will provide the perfect soundtrack to the first chill days of early autumn. --- Andrew Hussey, guardian.co.uk

O Charlotte Gainsbourg usłyszano po raz pierwszy w 1985 roku. W wieku 14 lat pojawiła się w duecie z Sergem Gainsbourgiem (ojcem) na singlu "Lemon Incest", który niespodziewanie wzbudził spore zamieszanie. Nie chodziło o warstwę muzyczną, lecz o skandal, jaki wywołało wideo nakręcone do utworu. Baraszkując na łóżku, gdzie leżał półnagi, posiwiały, ale wciąż lubieżny Serge, wtórowała mu dziewczęcym, ekstatycznym głosem. Wideo oraz singel zostały odebrane jako pochwala pedofilii i kazirodztwa i niemal natychmiast zakazano ich emisji w wielu krajach. Serge, jako niezrównany mistrz prowokacji, wyzywając krytyków od zboczonych purytanów odciął się od wszystkich zarzutów tłumacząc, że jego utwór to pieśń chwaląca czystą, ojcowską miłość. Singel zrobił oczywiście sporą karierę we Francji i do dziś uchodzi za klasyczną kompozycję z nurtu francuskiej piosenki lat osiemdziesiątych. Po tych wydarzeniach świat zapomniał o Charlotte, owszem pojawiała się tu i ówdzie nagrywając duety z mało znanymi twórcami czy robiąc za, brzydko mówiąc, muzyczne tło.

Dwadzieścia lat od "osławionego" debiutu trzeba było czekać na samodzielną płytę, więc tym bardziej byłem ciekaw, co sławna córka sławnego ojca może nam zaprezentować. Bardzo byłem zaskoczony słuchając "5.55". Nie spodziewałem się tak dobrej produkcji, ba podszedłem wręcz do wydawnictwa bardzo nieufnie i ze sporym uprzedzeniem. A tu niespodzianka. Jakże byłem uradowany słysząc, że córka wielkiego Serge'a Gainsbourga odziedziczyła po ojcu nie tylko nazwisko, ale i talent. Bądźmy jednak obiektywni - talent, to może za mocno powiedziane, ale umiejętność kreowania klimatu i wzbudzania emocji na pewno jest określeniem sprawiedliwym. Podchodziłem sceptycznie do płyty Charlotty ze względu na twórczość jej matki (Jane Birkin) a zarazem żony Serge'a. Niestety, Jane Birkin zbytnio muzycznie uzdolniona nie była, owszem głos miała (a raczej nadal ma) wielce zmysłowy i ponętny, ale to jednak trochę za mało. Tym bardziej cieszy mnie, że Charlotta dostała w spadku po rodzicach najlepsze cechy. Wokal Charlotty zmysłowością nie ustępuje matczynemu, maniera wokalna bliska z kolei jest Serge'owi. Serge śpiewał zazwyczaj w jednej tonacji, mamrocząc jakby od niechcenia, lecz emocji zaszytych w jego głosie można było niemal dotknąć. Za stronę muzyczną "5.55" odpowiedzialni są chłopcy z Air, dzięki czemu tzw. french touch bardzo wyraźnie daje się we znaki we wszystkich aranżacjach.

Płyta pomimo, że śpiewana po angielsku w klimacie jest wielce francuska. Wielbiciele grupy Air stwierdzą to po pierwszym przesłuchaniu. Leniwe, senne kompozycje wzbogacone subtelną elektroniką kołyszą ulotnymi dźwiękami, budując klimat przesycony seksualnością, a mocny fortepian dodaje utworom szlachetności i powabu. Szepcząco-mówiony wokal łagodnie wtapia się w warstwę muzyczną - brak atakujących pseudowokalnych popisów sprawia, że płyta jest nieinwazyjna, miękka niczym aksamit, słodka (lecz nie przesłodzona) jak doskonała francuska kawa. Słuchając "5.55" od razu nasuwa się porównanie z "Historie de Melody Nelson", wspaniałą płytą Serge'a Gainsbourga - i to właśnie jest wielką zaletą, jako że "Historie..." to rzecz przepiękna i ponadczasowa. Chwała za to, że córce udało się zbliżyć do największego osiągnięcia jej ojca, pozostając równocześnie artystką o sporej (jak się okazało) dawce indywidualizmu. Utwory "Jamais" i "Night-Time Intermission" śmiało można by wkleić do wspomnianego "Historie..." i mało kto zorientowałby się, że powstały w zupełnie innej epoce - "Historie..." opublikowano w 1971 roku! Z tej też przyczyny album "5.55" wymyka się ramom czasowym, ta płyta mogłaby powstać równie dobrze w latach 70-tych czy 80-tych tchnąc świeżością niczym letni powiew po zimie stulecia. Oby tak dalej, mam nadzieję, że kolejne płyty Charlotte Gainsbourg będą równie dobre, co "5.55". Wielkie brawa za doskonałą produkcję, wielkie brawa dla artystki, która odważyła się wyjść z cienia demonicznego ojca. --- Jacek Żardzin, merlin.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire cloudmailru uplea ge.tt

back

01. Master's Hand [02:49]
02. IRM [02:35]							play
03. Le Chat du Café des Artistes [04:03]
04. In The End [02:00]
05. Heaven Can Wait [02:40]
06. Me And Jane Doe [03:20]
07. Vanities [03:38]
08. Time Of The Assassins [02:45]
09. Trick Pony [02:52]
10. Greenwich Mean Time [02:25]				play
11. Dandelion [03:17]
12. Voyage [05:16]
13. La Collectionneuse [02:22]
14. Looking Glass Blues [02:22]

January 26th, 2010 marks the Because Music / Elektra release of Charlotte Gainsbourg's third studio album titled IRM. The title is derived from M.R.I, which reflects the medical procedure Charlotte had to go through after suffering a head injury in a water skiing accident in 2007. The album is Charlotte's most personal to date, and is produced by acclaimed Grammy nominated artist/multi-instrumentalist Beck.

What started as a brief recording session between Charlotte Gainsbourg and Beck ended up to be the body of work that is IRM. Over the course of a year and a half of writing and recording together, Beck's role grew to encompass all aspects of the creative process. He worked seamlessly with Charlotte co writing the lyrics and produced and mixed the recording. (This is the first time he has ever been so involved in another artist's work.)

The title track from IRM was posted online as a free download via her official website on October 9th, and the official album trailer was featured on Pitchfork.com the same day. The official first single off the album is "Heaven Can Wait" featuring Beck. A video featuring the two stars premiered on AOL Music on November 18th.

Sonically, the album is a new direction for Charlotte Gainsbourg and her first in nearly four years. Beck's iconic and spacey production blends flawlessly with Charlotte's unique vocals and delivery. The release will be accompanied by a US promo tour in early 2010. Gainsbourg also recently graced the pages of Rolling Stone, Esquire, Vanity Fair, Nylon Magazine, Village Voice (cover), New York Times, Blackbook, Harper's Bazaar and more. --- Editorial Reviews

January 18, 2010 - Typically, when actors make the transition to music, the results can range from mixed to regrettable. But for Charlotte Gainsbourg, the daughter of French pop artist Serge Gainsbourg and English actress Jane Birkin, there's an obvious musical pedigree. And while that almost certainly brings with it unreasonably high expectations, Gainsbourg has successfully plotted her own path as both an actress — working with directors Todd Haynes, Michel Gondry and Lars von Trier — and a singer-songwriter. For one thing, Gainsbourg knows how to attract top-shelf collaborators who bring out her best side.

On her 2006 album 5:55, Gainsbourg surrounded herself with a remarkable lineup: music by Air, lyrics by Pulp's Jarvis Cocker and The Divine Comedy's Neil Hannon, and production by Nigel Godrich. Gainsbourg's new follow-up, IRM, continues in that spirit, this time turning to Beck, who produced and co-wrote the album. You can hear IRM in its entirety here, a week before its release on Jan. 26.

Sensing that they shared a common aesthetic, Gainsbourg enlisted Beck for nearly every aspect of the creative process: Beck wrote all the music, co-wrote the lyrics and produced and mixed the recording. He also brought in many players from his regular cast — Joey Waronker and James Gadson on drums, Brian LeBarton on keyboards — as well as his own father, David Campbell, who composed string arrangements.

For Gainsbourg, IRM is dramatic and personal. It's inspired, in part, by her health scare in 2007, in which she suffered a brain hemorrhage following a water-skiing accident; she required frequent hospital trips for MRI scans — or "IRM" in French. She later incorporated the buzzing electronic noise and rhythm of the scanner into the album's title track. In it, Gainsbourg's words — "Hold still and press the button / Looking through a glass onion / Following the X-ray eye / From the cortex to medulla" — marry clinical jargon with feelings of helplessness and claustrophobia.

As for Beck, his musical fingerprints can be heard all over the album's diverse instrumentation. From the understated blues of "Dandelion" and the fuzzed-out guitar of "Trick Pony" to the punch-drunk parlor piano in "Heaven Can Wait," Beck has helped compose a sonic and spiritual companion to his 2003 album Sea Change.

Naturally, Serge Gainsbourg's cinematic French pop is also a reference point: "Le Chat Du Café Des Artistes" re-creates the orchestral flourishes, abrupt bursts of guitar and funky bass grooves of his 1971 masterpiece Histoire de Melody Nelson. This is familiar territory for Beck, who aped many of the same elements on the Sea Change song "Paper Tiger." At times, even Charlotte Gainsbourg's alluring whisper is so muted, it hearkens back her father's spoken-word vocals. And then there's "La Collectionneuse," with its sleek, slow-building electronic minimalism.

While there might not be many rocking show-stoppers that forcefully grab attention, the joy in IRM comes in the lyrical subtlety and layered details that unspool upon each listen. For fans, Gainsbourg and Beck's partnership is a dream match-up of strong musical personalities. --- Michael Katzif, npr.org

Na swoim trzecim albumie Charlotte Gainsbourg udowadnia, że nagrywanie płyt nie jest dla niej jedynie kaprysem i odskocznią od kariery filmowej. "IRM" to jeden z najlepszych albumów upływającego roku.

Już poprzedni album francuskiej aktorki i wokalistki narobił sporo zamieszania. "5:55" nagrany m.in. przy współpracy duetu Air, Jarvisa Cockera i Nigela Godricha (producent Radiohead), wprawił zachwyt krytyków po obu stronach Atlantyku. Do pracy nad "IRM" 38-letnia wokalistka tym razem zaprosiła Becka Hansena, co okazało się strzałem w dziesiątkę, jako, że amerykański muzyk i producent jest obecnie w szczytowej formie, co można było usłyszeć choćby na płycie "Modern Guilt" nagranej w zeszłym roku wspólnie z Dangermousem.Beck wsparł Gainsbourg jako producent, współautor tekstów i wokalista.

Muzyk zajął się nawet zmiksowaniem całego materiału. Nie dziwi więc "beckowski" klimat sączący się z wszystkich porów "IRM", pod postacią rozklekotanych gitar i eklektycznych wstawek – od odgłosów mew po przedziwne industrialne sample (tytułowy "IRM" był inspirowany dźwiękami wydawanymi przez urządzenie do rezonansu magetycznego, z jakiego wokalistka często korzystała po poważnym wypadku podczas jazdy na nartach wodnych dwa lata temu). Nie rzadko słychać tu też drapieżne, przesterowane wokale i charakterystyczną nonszalancką manierę, jaką Gainsbourg przejęła od swojego kolegi. W "Looking Glass Blues" miejsce melorecytującej Charlotte spokojnie mógłby zająć Beck, choć akurat tu, jej delikatny głos ciekawie kontrastuje z mocarnymi, ekstremalnie skompresowanymi bębnami stylizowanymi na brzmienie perkusji Johna Bonhama z Led Zeppelin. --- Marcin Staniszewski, students.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire cloudmailru uplea ge.tt

back