1. Underground
2. Spiewomalowanie
3. Przepuscilem majatek
4. Psychobojca
5. Staje na glowie
6. Zmokniete psy
7. Zamaluje stare tlo
8. Spacerologia
9. Ostatnia orkiestra
10. Partyzant
11. Przyzwyczajenia
12. Nie bedzie mnie
13. Anastazja

Mariusz Lubomski - śpiew
Piotr Olszewski - gitara
Filip Sojka - kontrabas, gitara basowa
Adam Niedzielin - fortepian, piano fendera
Jerzy Skalski - trąbka
Ireneusz Głyk – perkusja

Mariusz Lubomski (ur. 1962) – plastyk i muzyk, wokalista zaliczany do wykonawców piosenki autorskiej. Tworzy specyficzny rodzaj piosenek o charakterystycznym akustycznym brzmieniu, korzystającym z rytmów bossa nowy, rytmów karaibskich i pieśni cygańskich, klasycznego bluesa z elementami funky, garażowego undergroundu, ostrych rockowych brzmień i piosenek aktorskich, klimatu francuskich kabaretów i nowojorskich klubów jazzowych, songów Weila-Brechta i Toma Waitsa.

Zadebiutował na Giełdzie Piosenki Studenckiej w Szklarskiej Porębie razem z zespołem "I z Poznania i z Torunia" w roku 1982. Porwali publiczność piosenką "Impreza w klubie harcerza". Od tej pory występował w wielu klubach studenckich w całej Polsce. W 1985 wygrali pierwszą PaKĘ w Krakowie piosenką Rafała Bryndala "Indianie i kowboje".

Początkowe fascynacje Mariusza Lubomskiego to twórczość Toma Waitsa. W roku 1987 zaistniał solo i zdobył pierwszą nagrodę na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Później zaśpiewał w opolskim Kabaretonie własną wersję "Undergroundu" (ze słowami Sławomira Wolskiego). Prochowiec i przykrótkie spodnie stały się swoistym stylem, do dzisiaj nieobcym ówczesnemu laureatowi Nagrody Operatorów dla Indywidualności Opolskiego Koncertu. W 1988 Lubomski miał swój recital na PPA.

Od tamtego czasu nagrał kilka bardzo interesujących płyt i programów telewizyjnych. Zaprezentowany na XVIII Przeglądzie recital "Lubomski - Conte'm" bardzo się podobał publiczności, a dla wielu osób był odkryciem tego znakomitego włoskiego autora, kompozytora i wykonawcy piosenek. --- impart.art.pl

download (mp3 @128 kbs):

yandex 4shared mega mediafire uloz.to cloudmailru gett

back

1 	Żeby 	4:03
2 	Moje Miejsce 	5:13
3 	Nie Skreślaj Mnie 	4:08
4 	Krótko O Mnie 	4:23
5 	Ja Jestem Mąż 	3:56
6 	Już Nie Płynę 	4:46
7 	Złe Towarzystwo 	6:01
8 	A Teraz Idę 	4:16
9 	Lunonauta 	4:48
10 	Zegarek Po Starym 	4:50
11 	Jęczmienne Łany 	5:46
+
12 	Spacerologia '08 	5:16

Backing Vocals – Joanna Piwowar (tracks: 11), Marta Grofik (tracks: 11), Marta Piwowar (tracks: 11)
Bass Clarinet – Tomasz Grzegorski
Double Bass – Wojciech Pulcyn
Fortepiano, Organ [Hammond] – Jan Smoczyński
Guitar – Tomasz Krawczyk
Percussion – Sebastian Frankiewicz
Trumpet – Jerzy Skalski
Viola – Jan Roszkowski
Vocals, Guitar – Mariusz Lubomski 

Choć czasem zbyt prosto szufladkowany jako piosenkarz z kręgu poezji śpiewanej, od lat w sposób skuteczny wymyka się narzuconym ramom.

Od jego debiutu w Szklarskiej Porębie w 1982 roku minęło bardzo dużo czasu. Po drodze zebrał wiele prestiżowych nagród jak chociażby laur pierwszej PaKi w Krakowie w 1985 roku, popełnił kilka zjawiskowych płyt, aż wreszcie opublikował tę najnowszą, ponownie świecącą wyjątkowym blaskiem.

Niewielu jest w Polsce artystów będących dla siebie sterem, żeglarzem i okrętem. Zastanawiam się, co o tym bardziej świadczy - swoboda w doborze wykonywanego repertuaru, samodzielna praca nad płytą czy też osobiste jej wydanie. Na wszelki wypadek Mariusz Lubomski spełnia wszystkie przytoczone kryteria.

Choć czasem zbyt prosto szufladkowany jako piosenkarz z kręgu poezji śpiewanej, od lat w sposób skuteczny wymyka się narzuconym ramom. Od zawsze zakochany w twórczości Toma Waitsa, wielokrotnie odnoszący się do poezji Nicka Cave’a, z każdą następną płytą w sposób coraz odważniejszy rysuje przed odbiorcą subiektywną wizję świata.

Tym razem zdecydował się przystanąć na chwilę i zastanowić się, a może bardziej odnaleźć w sobie dystans do problemu ludzkości, jakim jest przemijanie. Z pomocą przyszli mu doskonali poeci słowa - Jan Wołek i Sławek Wolski, którzy podarowali mu zestaw naprawdę mądrych, zastanawiających tekstów. Gdy do tego dodamy ekwilibrystykę słowem śpiewanym, tak charakterystyczną dla dokonań Lubomskiego, muzykę jego autorstwa, a także Piotra Olszewskiego i Tomasza Krawczyka, wyjdzie nam rzecz na wskroś unikatowa, niezwykle wartościowa, wciągająca.

Bo takimi są kolejne z prezentowanych na "Ambiwalencji" perełek, począwszy od pełnego retoryki "Żeby", poprzez błogie "Moje miejsce", zajmującą "Odchodzę", przesyconą smutkiem "Ja jestem mąż" i pulsujące energią "Złe towarzystwo".

Tu wszystko ma sens i wielkie znaczenie. Nawet doklejone do całości "Jęczmienne łany" - powtórka z historii, a dokładnie z płyty "Konieczność miłości" (wydanej dwa lata temu), i arcyciekawe odkurzenie jednego z największych szlagierów Lubomskiego - "Spacerologia".

Przedstawiciel toruńskiej sceny trzyma fason i przewrotnie odnosząc się do nadanego tytułu płyty, w najmniejszym stopniu nie pozwala słuchaczowi choćby na chwilę poczuć ambiwalencji w jego kierunku. Zapewne w myśl zasady, że każde słowo ma wiele znaczeń.

Sprytne. ---Adam Dobrzyński, polskieradio.pl

download (mp3 @VBRS kbs):

yandex mediafire ulozto gett bayfiles

back