Jazz

Paolo Fresu Devil Quartet - Desertico (2013)

2016-01-27T17:06:05Z

Paolo Fresu Devil Quartet - Desertico (2013)


1. [I Can't Get No] Satisfaction
2. La Follia Italianar
3. Ambre
4. All Items
5. Blame It On My Youth
6. Desertico
7. Suite for the Devil
8. Poetto's Sky
9. Voci Oltre
10. Young Forever
11. Medley A: Ninna Nanna Per Andre
12. Medley B: Inno Alla Vita

Paolo Fresu - trumpet, flugelhorn, multi effects
Bebo Ferra - electric and acoustic guitars
Paolino Dalla Porta - contrabass
Stefano Bagnoli – drums

Paolo Fresu is a direct descendant of Chet Baker, and one of the most seductive trumpet players in jazz. That he is not better known in the United States shows that, even in the Information Age, the jazz art form remains regionalized. Fresu is a star in Italy, with a voluminous discography on labels large (ECM) and small (Otá).

The Devil Quartet is Bebo Ferra (guitar), Paolino Dalla Porta (bass) and Stefano Bagnoli (drums). Fresu also has an Angel Quartet with Nguyên Lê on guitar. The badass in the Devil Quartet is Ferra. He is often edgier and louder than Fresu’s typical associates. Desertico opens with “(I Can’t Get No) Satisfaction,” and while Ferra is nowhere near as nasty as Keith Richards, he does rasp and sting and incite Fresu to boogie.

But it’s all relative. Fresu, in angel or devil mode, is a heart-on-sleeve romantic, a purveyor of graceful, flowing lyricism, with a golden, sensual trumpet sound. Desertico was recorded by Stefano Amerio, who engineers many ECM albums. Amerio captures Fresu’s tone, and therefore the complex emotion it communicates, with clarity.

Those who don’t know Fresu’s work should go directly to the only standard, “Blame It on My Youth.” Ferra’s acoustic guitar prepares for Fresu’s entrance like a sigh on muted trumpet. Fresu only touches the melody intermittently but never loses it. He fragments or expands the song and finds his way deep into the poignancy of lost innocence.

His own tunes, with their elemental melodies, are contexts for the evocation of longing. He can do more than one kind of longing. “Ambre” and “Young Forever” turn up and out, toward joy. “Poetto’s Sky” turns inward. “Suite for the Devil” and the title track refuse to choose, and stay mysterious. Paolo Fresu is one soulful cat. --- Thomas Conrad, jazztimes.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire zalivalka cloudmailru oboom uplea

back

Paolo Fresu – Latitudini (2008)

2017-07-05T07:47:12Z

Paolo Fresu – Latitudini (2008)


1 	Electromagnetic 	13:45
	Medley 	8:25
2a 	La Sivigliana 	
2b 	Concierto De Aranjuez
3 	Istanbulogna 	6:17
4 	Il Settimo 	8:50
5 	Tema Dei Fiori E Del Pianto 	4:38
6 	Drobak Saray 	8:05
7 	My Man's Gone Now	8:25
8 	Nenia 	8:33

Paolo Fresu - Trumpet, Flugelhorn, Electronics
Eivind Aarset - Electric Guitar, Electronics
Dhafer Youssef - Voice, Oud, Electronics

This live recording by Italian Paolo Fresu, Moroccan Dhafer Youssef and Norwegian Eivind Aarset is amazing. Each artist is a leading light in contemporary jazz and world music, all highly innovative and accessible. Fresu's horn playing is reminiscent of later Miles Davis, he also uses judicious electronics to expand his sonic wall. Dhafer often accompanies his oud with soaring and ethereal vocal gymnastics, and Aarset completes the sound weave with his fantastic guitar playing, hanging electronic fragments off his notes. Creating such a cohesive and music tapestry in front of a live audience is an astounding feat of talent. --- rickdog, rateyourmusic.com

download (mp3 @192 kbs):

yandex 4shared mega mediafire uloz.to cloudmailru gett

back

Paolo Fresu, Richard Galliano, Jan Lundgren - Mare Nostrum (2007)

2016-07-30T13:12:51Z

Paolo Fresu, Richard Galliano, Jan Lundgren - Mare Nostrum (2007)


1. Mare Nostrum
2. Principessa
3. Eu Nao Existo Sem Voce
4. The Seagull
5. Que Reste-T-Il De Nos Amours?
6. Years Ahead
7. Sonia's Nightmare
8. Chat Pitre
9. Valzer Del Ritorno
10. Open Your Mind
11. Liberty Waltz
12. Mio Mehmet, Forse Il Destino M'impedira Di Rivederti
13. Ma Mere L'Oye
14. Para Jobim
15. Varvindar Friskar

Paolo Fresu - Flugelhorn, Trumpet
Richard Galliano - Accordion, Bandoneon
Jan Lundgren - Piano

Mare Nostrum's biggest surprise isn't its instrumentation -- a trio of accordion, trumpet and piano -- but how natural the combination sounds in its execution. Of course, Italian trumpeter Paolo Fresu, French accordion player Richard Galliano (who is of Italian offspring), and Swedish pianist Jan Lundgren are well-known, critically praised jazz musicians who have all been known to eschew musical boundaries and defy genre limitations, so the music on Mare Nostrum -- an album co-led by all three -- shouldn't come as a surprise, nor should its quality, and yet not everybody would have expected such marvelous results. The 15 compositions on the album include originals by all three musicians and several covers, touching upon jazz, tango, classical music, and folk, reinterpreting Charles Trénet ("Que Reste-T-Il de Nos Amours?"), encompassing Antonio Carlos Jobim ("Eu Nao Existo Sem Voce"), and Maurice Ravel ("Ma Mère L'Oye"). There is an almost delightful sense of trust and ease among the three performers, who never take away their bandmates' spotlights, and who find a balance between playfulness and restraint throughout the album. The music is evocative, as if it was the soundtrack to a missing Louis Malle movie, and much of it creates a warm feeling of gentle nostalgia, even on the more up-tempo tracks. Let's hope these musicians meet again to record more music -- Mare Nostrum is a precious gem. --- Christian Genzel, Rovi

... Jazzowe trio złożone z fortepianu, akordeonu i trąbki to z pewnością nie jest zestawienie często spotykane na europejskich scenach. Jazz jednak widział już w zasadzie dowolne zestawienia instrumentów, które okazywały się niezwykle trafione dopiero, kiedy zagrali prawdziwi mistrzowie. Tak jest i tym razem, choć z pewnością zespół zrobi dużo większą karierę w Europie, gdzie jazzowe ramy są niezwykle szerokie. Dla wielu amerykańskich słuchaczy „Mare Nostrum II” nie będzie jazzem, tylko europejską współczesną muzyką improwizowaną. Amerykanie nazywają czasem tego rodzaju produkcje „chamber music” – ot taki niezwykle pojemny termin znaczący w zasadzie tyle samo co „inne”, albo „nieklasyfikowalne”. Nazwijcie to sobie jak chcecie. Dla mnie „Mare Nostrum II” to niezwykle piękna, prosta w środkach wyrazu, malarska, melodyjna i nastrojowa muzyka dla każdego. W sumie sprawdzi się równie dobrze słuchana w skupieniu w długi zimny wieczór, jak i jako dźwiękowe tło w dobrej hotelowej windzie. To wcale nie wstyd, choć jeżdżenie windą nie jest moim ulubionym sposobem na słuchanie muzyki. Mogę sobie jednak wyobrazić parę nadprogramowych pięter przy dźwiękach muzyki z tego albumu.

Jak zrobić taki album – z pozoru prosto – wystarczy napisać parę ładnych ballad, dorzucić kilka klasyków, na przykład Erika Satie, czy Claudio Monteverdiego, zagrać raczej mniej dźwięków niż więcej, mieć piękny ton i całe pokłady muzykalności. I jeszcze jedno – nie starać się przekrzykiwać i gwiazdorzyć, o co w gronie utytułowanych kolegów nie jest znowu tak łatwo.

Z perspektywy słuchacza amerykańskiego mamy muzykę europejską. Dla polskiego słuchacza to będzie projekt niezwykle międzynarodowy – połączenie muzycznej tradycji Sardynii (Paolo Fresu), Francji (Richard Galliano) i Szwecji (Jan Lundgren) – mój faworyt wśród tej trójki. To wszystko zależy od muzycznej wiedzy i wyobraźni. Któż bowiem z nas tu i teraz uzna jakieś amerykańskie trio za mieszankę tradycji Alabamy, Teksasu i Kalifornii? A przecież Alabama jest dużo większa od Sardynii, Teksas jest wielkości Francji mniej więcej, a Szwecja odpowiada wielkości Kalifornii. Potencjał muzyczny to osobna historia nie dotycząca wcale piękna muzyki zapisanej na krążku nazwanym „Mare Nostrum II”.

Myzycy grają ze sobą od wielu lat i często koncertują. Wzajemnie się inspirują. Niezwykle czyste i proste dźwięki trąbki Paolo Fresu, najbardziej jazzowe, w klasycznym rozumieniu tego słowa akordy fortepianu Jana Lundgrena i kolorowe, czasem zaskakujące dźwięki akordeonu Richarda Galliano, który niesłusznie kojarzony jest jedynie z muzyczną tradycją Astora Piazzoli, lub z akordeonowymi interpretacjami kompozycji Bacha i Vivaldiego. Kto nie wierzy w jazzowe korzenie Richarda Galliano – powinien posłuchać choćby jego nagrań z Clarence Pennem i Larry Grenadierem, lub z Ronem Carterem.

Gwiazdy ACT Music nigdy nie zawodzą. „Mare Nostrum” - Morze, nasze morze… Nasze wspólne muzyczne przestrzenie. ---Rafał Garszczyński, jazzpress.pl

download (mp3 @160 kbs):

yandex 4shared mega mediafire zalivalka cloudmailru uplea ge.tt

back